FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Verder slenterend

Toen ik terug in de leerlingenkamer was, realiseerde ik me dat Sneep ons niet te lang had laten blijven, normaal kwam ik pas rond half één weer terug. Hij was waarschijnlijk moe geweest. “Hoe was het?”� Riep Harry over de hele kamer. Ik haalde mijn schouders op en antwoordde: “zoals gewoonlijk”� hij lachte, van iedereen in de hele school wist Harry best hoe het was om steeds weer strafwerk te krijgen van een dezelfde leerkracht. Nochtans viel het me wel op dat Sneep tegen Harry veel gemener was dan tegen mij… een beetje toch, het aantal nablijvingen niet in acht genomen. Ik liep hem en begroette daar ook Hermelien en Ron. Hermelien staarde me aan alsof ze mijn gedachte wou lezen en ik had er geen zin in om de hele avond ondervraagd te worden. “Hoe laat is het?”� vroeg ik
“half elf”� zei Ron.
“waw! Hij heeft ons maar tweeënhalf uur laten blijven! Hij had vast een lastige dag!”� De jongens schoten in de lach, maar Hermelien bleef me gade slagen. “Zijn jullie huiswerk aan het maken? Ik heb nog ontzettend veel te doen!”�
“Ik heb juist verweer tegen zwarte kunsten af”� Zei Ron.
“Toverdranken”� bevestigde Harry voor zichzelf. Ik wist zowel dat ze dat zo gedaan hadden zodat ze het later van elkaar konden overschrijven. “Je mag wel naar dat van mij kijken.”�
“bedankt, Harry”�
“Je mag het mijne ook gebruiken.”� Zei Ron.
“Bedankt”�Ik nam het eerste opstel en werkte aan mijn eigen werken. Een uur later was ik met ze klaar. Ik had ze juist weggestoken en Rons opstel teruggegeven als zijn oudere broers naar beneden kwamen. “Joan!”� riep George “Je moest nablijven! Zeg ma toe niet dat dit onze invloed is!”�
“heh, nee dat is het niet, Sneep liet me vrij vroeg gaan.”�
“nice”� Zei Fred.
“Ja..Hebben jullie jullie huiswerk gemaakt?”� en zo maakte ik al mijn huiswerk door het over te schrijven, maar ik zat er niet over in, want het gebeurde zo vaak omgekeerd.
De volgende morgen was Hermelien al uit de kamer tegen dat ik wakker werd. Ik kleedde me aan en ging naar de leerlingenkamer, daar zat Hermelien al te wachten. “morgen.”� Zei ik. “ Ha, goedemorgen, zeg Joan, ik wou je wat vragen.”� Ik voelde het aankomen en wou haar vraag liefst ontwijken. “eh. Is het belangrijk? Ik ..eh.. heb honger!”�
“wel..”� Ze stond op en kwam dichterbij, dan fluisterde ze bijna: “Je mag Draco toch niet he?”�
“Wat?! Hermelien?..”�
“ja ok, sorry, maar het is gewoon zo verwarrend het is alsof je er niet mee inzit dat je met hem moet samenwerken. En dat je strafwerk met hem hebt en dan dat je zei dat hij wel meeviel en dat hij voor je opkwam en ik wist..ik kon niet..ik”� ze had het nerveus allemaal opgesomd en begon nu te stotteren, ik maakte er gebruik van. “Ik ga naar de grote zaal”� en na die woorden verliet ik de leerlingenkamer. Ik ontbeet met Harry en Ron en zocht daarna naar Fred, George en Leo. Na tien minuten zoeken in de leerlingenkamer en de grote zaal en daarbij wetend dat ze niet in de slaapzalen waren, begon ik door de gangen te zwerven. Ik werd daar verrast toen ik opeens tegen Malfidus, Korzel en Kwast opliep. “He kijk! Een van Griffoendors is zo stom geweest om op zijn eentje tegen drie zwaderaars aan te lopen!”� Zei Korzel. Daarna maakte hij het vreemdste geluid ooit, moesten Kwasts’ mondhoeken niet omhoog gegaan zijn, zou ik nooit geweten hebben dat Korzel eigenlijk gewoon lachte. “Ik denk niet dat je moet aanhalen wie er eigenlijk dom is, Korzel.”� Hij had duidelijk last om dit te verwerken en rolde met mijn ogen. Kwast durfde niks zeggen en het was duidelijk dat hij me ook niet begreep. Ze waren natuurlijk gewoon dat Malfidus de leiding nam in zo’n situaties. Maar hij was duidelijk beschaamd voor de stommiteit van zijn vrienden. “jullie zijn echt dom of niet?”�
“sorry”� En ze liepen beiden weg, blijkbaar bang om geslaan te worden. “Wat doet een slimme tovenaar als jij met stomme vrienden als dat?”�
“ik weet het niet, ik weet het werkelijk niet.”� We stonden zo’n twee meter van elkaar “uh”� zei hij en keek dan snel in het rond. Ik keek ook snel in het rond om zeker te zijn dat hij er niemand in de buurt was. Dan stapte we tegelijk vooruit, waardoor we plots dichter bij elkaar stonden dan we bedoeld hadden. Ik voelde me even rood aanlopen en zag ook Draco’s kaken even kleuren, maar we stapten ook niet terug. Met zijn gezicht slechts twee, drie centimeter van het mijne verwijderd vroeg hij: “Wat doe jij hier?”�
“Ik zoek mijn klasgenoten”�
“Fred?”�
“En zijn broer en Leo.”� Antwoordde ik een tikkeltje brutaal zodat hij niet zou beginnen zagen. Toen legde hij sneller dan ik kon zien, maar toch zacht en teder, zijn hand in mijn hals. Hij kuste me en zei: “Ik zie je straks in Toverdranken.”�
“ja, dag”� Hij was maar net de hoek om toen Fred, George en Leo om de andere hoek kwamen. “aha! Daar zijn jullie!”�
“Was je op zoek naar ons dan?”�
“ja duh!”� Ze grijnsden alledrie en dan liepen we naar onze eerste les. Ik kon me de hele morgen niet concentreren, ik dacht constant aan Hermelien. “Je mag Draco toch niet he?”� Maar ik mocht hem wel degelijk! Het was vreselijk, maar ik kon het niet helpen. Hoe kon zij dat nu weten?
Om de een of andere onbekende reden was er een wijziging gebracht in het lessenschema. Onze laatste uren op Vrijdag waren omgewisseld dus nu hadden we verweer tegen zwarte kunsten en toverdranken na elkaar. Ik was op weg naar verweer tegen zwarte kunsten toen ik me realiseerde de hele klas straks moest doorschuiven naar de kerkers. Harry, Ron, Hermelien en ik waren de laatste om de klas te verlaten, afgezien van Malfidus en zijn aanhangers. Zij kwamen achter ons aan. Ik had wel verwacht dat dit eens moest komen, het was lang geleden dat ze op elkaar gelopen waren. “ah Wemel, op weg om verbrand te worden?”� grijnsde Draco. De vorige les Toverdranken had Ron zijn hand aan zijn ketel verbrand. “Rot op, Malfidus”� zei ik met kracht en gezag in mijn stem.
“ow sorry, ik wou niemand kwetsen hoor”� zei hij sarcastisch en dan liepen ze voorbij ons. “rotkop”� mompelde Harry. Ik wou wat zeggen maar hield me net op tijd in. We kwamen in de klas en ik zat nog niet neer of Draco zei al: “Het spijt me, ik kan gewoon niet.. het is altijd zo geweest en..”�
“Het is al goed Draco, en daarbij het is eigenlijk zelfs goed geweest.”�
“hoezo?”�
“Hermelien werd achterdochtig.”�
“echt?”�
“ja”�
“hmm…zeg eens hebben jullie training vanavond?”�
“ja”� ik was blij dat hij me er aan deed denken want met de hele situatie was ik al vergeten dat ik gezegd had dat het vrijdag training zou zijn.”�
“ok, hoe laat?”�
“van acht tot tien.”�
“goed dan trainen wij van zeven tot acht”�
“ok, bedankt”� hij lachte, maar dan moesten we ons concentreren op ons werk. Om half acht gingen we allemaal naar de kleedkamers en liepen Hermelien en Leo naar het stadium. Iedereen was klaar om kwart voor. “ok”� zei ik “vorige training was zeer goed.”�
“ja, vooral toen je…”� begon Ned.
“jaja, bedankt, Ned, maar laten we het daar nu even niet over hebben, ok? Goed, vandag beginnen we met pasjes om op te warmen. Daarna het zelfde als Woensdag. Zondag doen we weer wat anders.”� Het team mompelde opgewonden en goedkeurend.
“goed dan moeten we nu juist nog tien minuten wachten”�
“wat?!”�
“We beginnen om acht uur, Ned”� en hij durfde me niet tegenspreken. En dus gingen we naar het stadium om bij Hermelien en Leo te wachten. Draco liet zijn team passen geven en ze probeerden om beurten om te scoren. Hij zowel als zijn team merkte ons op. Hij keek naar me en knikte omdat ik het team liet wachten. Een beetje voor acht ronde Draco af. Ik stond op en mijn team volgde. Ik knikte naar Malfidus die zei: “Je kan dezelfde ballen gebruiken, we hebben de snaai niet gebruikt.”�
“Dat zullen we, bedankt.”� Het eerste uur ging fantastisch, ik besefte dat ik een zeer goed team had en besloot het moeilijker te maken, toen ik dit zei was er niks dan gelukzaligheid af te lezen van hun gezichten. Ik liet Fred en George met een gewone slurk oefenen en Harry speelde beuker. Een uur later stopten we afgepeigerd maar enthousiast. Dat was mijn beste training ooit, zeiden ze.
Die avond maakte ik ook het grootste deel van mijn huiswerk voor de week daarop en kroop dan in bed. De volgende morgen werd ik gelukkig wakker, gisteren was perfect en nu was het weekend. “morgen!”� zei ik enthousiast tegen Hermelien. “morgen”� antwoordde ze, maar ze had weer die rare blik dus ik liep snel door naar de eetzaal.
“morgen”� zei Harry toen ik bij hen aan tafel kwam. “ghhe mghe”� Zei Ron met zijn mond vol eten. “morgen”� antwoordde ik.
“whhs me-ien?”�
“in de slaapzaal”�
“nog aan het slapen?”� vroeg Harry nu.
“neen”�
“ahh das e”� Hermelien kwam bij ons zitten en nam wat eten: “iew, Ron dat is vies!”�
“Dat is ons kleinste broertje, ja”� zei Fred.
“We hadden zo gedacht dat je hem wel al zou kennen nu!”� vulde Fred aan. Ook zij kwamen nu ontbijten. Een half uur later gingen Harry, Ron en Hermelien naar Hagrid. Hagrid was een goede vriend van hen en ik besloot mee buiten te gaan met Fred, George en Leo. We gingen onder een boom zitten en dachten we na over wat leuk zou zijn om de week daarna te doen. Plots stond Leo op: “Ik ben zo terug”� zei hij en dan liep hij richting het kasteel. “Wel heb je ooit?”� zei George.
“rare jongen soms hoor”� zei Fred.
“Heeft er vast niks mee te maken dat hij jullie als beste vrienden heeft?”�Zei ik sarcastisch.
“Wat?! Nee natuurlijk niet! Wij zijn wel opgevoedde jongens en wij hebben vooral geen slechte invloed op mensen!”�zei George, maar hij grijnsde daarbij breed.
“Wat is jou probleem”� Zei Fred plots op een toon die hem niet ging, pure woede. Ik draaide me om en zag Malfidus staan. “Ik moet eens een woordje met je wisselen”� zei hij tegen mij en negeerde daarbij Fred volledig.
“Wat moet je?”� sprong nu George recht. Maar Malfidus staarde gewoon naar mij. “Ik heb het niet tegen jullie, Wemels.”�
“over?”� vroeg ik en nu stond ik zelf recht voor de tweeling nog iets kon zeggen.
“Zwerkbaltrainningen.”� Mijn linker wenkbrauw ging omhoog en Fred zei: “wel dan mogen wij het ook horen.”�
“Nee, het is wel goed, Fred”� hij keek me diep geschokt aan. “Joan….”�Ik stak mijn hand op. “het is in orde.”�
“het is Malfidus!”�
“hij kan me niets doen, Fred”�
“maar..”�
“Fred Wemel”� verhefte ik plots mijn stem en de drie jongens schrokken op.”� Ik apprecieer je zorgen ten zeerste, maar ik kan dit wel aan, ok?”�
“Ik..Ik wou gewoon..”�
“Ik weet het, Fred en ik apprecieer dat ook”� onderbrak ik hem weer kalmer. “Je bent mijn beste vriend, maar er zijn dingen die ik zelf kan oplossen.”� Hij was een beetje gechoqueerd en ik kreeg medelijden. “Fred, het spijt me, ik wou niet tegen je roepen, maar Malfidus en ik zijn beiden aanvoerders en het is echt aangenamer als we niet constant moeten vechten over het veld voor onze trainingen. Ik heb het zonder dat moeilijk genoeg.”� Hij mompelde iets en ik ging wat dichterbij hem staan: “Fred?”�
“goed dan, ga dan”�, zei hij duidelijk tegen zijn zin in.
“bedankt, Fred.”�
“goed”� zei ik en ik draaide me om naar Malfidus die daar stilletjes stond en het duidelijk moeilijk had. “goed als het sentimentele gezever achter de rug is, kunnen we dan, ik heb nog dingen te doen..”�
“jaja, ik kom al, stop eens met zagen, Malfidus”� hij rolde zijn ogen en draaide zich om. Ik volgde hem en keek terug naar de tweeling die er duidelijk niet blij mee waren. We gingen binnen in een leeg klaslokaal.
“training vandaag?”�
“nee”�
“goed”�
“huffelpuf wel”�
“ja ’s middags, ik ga ’s avonds wel.”�
“morgen?”�
“twee tot vier”�
“nog iemand ’s avonds?”�
“Ravenklauw”�
“ok”�
“Maandag?”�
“zeven tot negen.”�
“goed”�
“zeven tot negen.”�
“Dinsdag?”�
“nee, huffelpuf van acht tot negen.”�
“woensdag”�
“acht tot tien”�
“donderdag”�
“Ravenklauw”�
“Vrijdag”�
“acht tot tien.”�
“goed”� hij bewoog met zijn stok en had het allemaal op perkament. “nu uhm..”�
“Ik denk dat we klaar zijn?”�
“Ik schrok wel, weet je”� Zei hij opeens.
“wat?”�
“Fred.”�
“ik eigenlijk ook”� Hij keek in mijn ogen “Joan…”� Ik verdronk zowat in zijn groen-grijze ogen maar ik vond het niet erg. Het was niet juist om daar te zijn, maar waarom voelde het dan zo goed? Hij kwam voorzichtig naar me toe en dichtte zachtjes de afstand tussen ons. Ik legde mijn hand op zijn borst, maar belette hem niet dat hij nog een stap dichter kwam en duwde hem ook niet weg. Zijn sterke armen sloegen zich rond me en ik legde mijn hoofd op zijn borst. Ik kon me niet gelukkiger voelen, hij was sterk en dat gaf me een veilig gevoel. Ik kon niet weerstaan aan het gelukzalige gevoel, ik zou er zo eeuwig kunnen staan hebben. Hij verplaatste zijn hoofd, ik keek op en zijn handen verplaatste zich naar mijn nek, hij drukte zijn lippen tegen de mijnen en dan verlieten we het lokaal.

Reacties: