FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Betrapt...

De volgende ochtend werd ik langzaam wakker en voelde mijn hoofd op en neer gaan. Langzaam maar zeker herinnerde ik me hoe ik een paar uur eerder in slaap was gevallen in Draco’s armen. Ik was wakker maar had nog geen zin om mijn ogen te openen dus verschoof ik mijn hoofd wat en bleef zo nog wat liggen.Even later opende ik mijn ogen een beetje; Het was al vrij licht en ik draaide mijn hoofd zodat ik naar Draco’s gezicht kon kijken. Hij opende zijn ogen en lachtte. “goedemorgen”� fluisterde hij.
“goedemorgen”�
“wil je naar het ontbijt gaan?”�
“uhu”� Ik wou niet maar dwong mezelf om rechtop te gaan zitten. “hoe laat zou het zijn”� vroeg hij terwijl hij zijn arm boven zijn hoofd uitrekte en die dan terug op mijn been legde.
“Ik weet het niet, maar we zijn laat in slaap gevallen en ik heb goed geslapen.”�
“ik ook”� lachtte hij en we gingen naar de eetzaal. Toen we daar binnenkwamen keken de vier jongere studenten bang op, Sneep keek door zijn zwarte gordijnen van haar naar Draco, Perkamentus en Anderling stopte een gesprek, Zwamdrift’s ogen werden nog wijder en ze begon tegen zichzelf te mompelen. De andere professors gaven ons gewoon een snelle blik en een “morgen”�. Iedereen leek verrast door het feit dat we samen naar beneden kwamen, behalve Perkamentus, maar die was bijna nooit verrast, Anderling, waarover je hetzelfde kon zeggen, Sneep en de vier leerlingen die onmogelijk naast ons konden gekeken hebben. Ik vermoedde dat ze het aan Perkamentus hadden verteld en die had het dan op zijn beurt waarschijnlijk aan Anderling en Sneep verteld. Na het ontbijt verwachtten we geroepen zouden worden, maar dat was niet het geval en dus trokken we weer naar de leerlingenkamer. Op een gegeven moment kwam het hoofd van Ravenklauw binnen (ik kon net op tijd van Draco’s schoot springen) en kondigde aan dat Perkamentus ons wou spreken.
“We weten wel over wat dit zal gaan of niet soms?”� vroeg ik hem.
“ja, dat zal dan wel”� Voor de rest zwegen we tot we in de grote zaal waren. “professor”� groette ik Perkamentus en naast me knikte Draco. Ik wist dat hij wat bang was, maar hij verborg het wonderbaarlijk goed. “Kom, we gaan even naar mijn bureau, we hebben wat te bespreken.”� Draco werd daar enkel banger van en tegen de tijd dat we er waren en Sneep en Anderling ook nog eens op ons stonden te wachten, kon Draco zijn angst bijna niet meer verbergen. “Ga zitten”� zei Perkamentus vrolijk en hij ging zelf ook zitten. Nu we allemaal zaten werd ik ook wat bang. Ze wisten het, binnekort zouden ook Hermelien en Fred en George en de anderen het weten! Ohh wat had ik gedaan!
“Deze ochtend”� begon het schoolhoofd rustig. “Kwamen vier leerlingen, de overige uiteraard, met voor hen schokkende nieuws. Ik weet niet of het waar is en dat is natuurlijk waarom je afdelingshoofden en ik het jullie besloten te vragen.”� Hij pauzeerde even, maar ik bleef hem gewoon aankijken en naast me probeerde Draco zo kalm mogelijk te blijven. Dan vervolgde hij: “ De jonge studenten waren geshockeerd, ze hadden naar eigen zeggen iets extreem onverwachts gezien. Een griffoendor, een van meest beangstigende omdat ze altijd vriendelijk sociaal en mooi is en toch zeer veel gezag uitstraalt, en een Zwaderaar voor wie ze reden genoeg hadden om bang voor te zijn, bleken elkaar beter te mogen dan iedereen zo zou verwachten. Is het mogelijk dat deze twee personen jullie zijn? Of anders gesteld: Is het mogelijk dat jullie beter met elkaar opschieten dan verwacht?”�
“Wel”� antwoordde ik sneller dan hij verwacht had, zodat zelfs Perkamentus even verrast was. “In acht genomen dat al mijn vrienden zowat Malfidus’ vijanden zijn, kunnen we stellen dat wij het beter met elkaar kunnen vinden dan dat, ja”� Perkamentus glimlachte en ik zag ook Anderlings mondhoeken vanuit mijn ooghoeken opkrullen.
“Wil je dat ik deze vraag concreter en in alle respect misschien ook gíªnanter stel, Joan?”�
“Nee, maar ik denk dat u uw antwoord heeft. Hij glimlachte nog eens “Ik moet zeggen dat ik je manier van redeneren wel mag, Joan. Het heeft altijd wel effect." Ik knikte in appreciatie voor het compliment dat iemand als hij me net maakte. “Goed je mag elk mee met je afdelingshoofd, zij moeten ook nog een woordje met jullie wisselen.”�
“uhm professor”�
“ja?”� Hij keek me van boven zijn brilletje priemend aan. Nu werd ik wel wat nerveus.
“”�uhm”� Gelukkig begreep hij wel wat ik bedoelde.
“Niemand hoeft dit te weten”�
“De vier leerl..”�
“hun geheugen is een fragiel iets, juffrouw Dhanes”� Ik lachte dankbaar en volgde vervolgens Anderling naar buiten.

“Dus juffrouw Dhanes”� Begon Anderling in haar eigen lokaal. “Ik weet niet goed wat ik je moet zeggen”�
“Wel ik kan je zeggen dat er niks gebeurd is.”�
“Wat bedoel je met niks?”�
“Wel ik kon niet slapen, hij bood me steun en we zijn zo in slaap gevallen.”�
“niks meer?”�
“nou we hebben wel een paar keer gekust, maar..”�
“gekust? Dus jullie zijn een koppel dan of wat?”�
“nee, wel ..uh Ik weet het niet waarschijnlijk..of niet.”� Ze lachtte even. “Je moet voorzichtig zijn”�
“weet ik”�
“Ik denk niet dat meneer Malfidus een slechte jongen is, het is zijn vader die ik niet vertrouw, zijn vader en misschien jouw twee lange, roodharige vrienden.”� Ik wendde mijn blik af. “Die jongens hebben alleen het beste met je voor.”�
“ik weet het”�
“Ik ga nu even met Severus en Malfidus praten, kan ik je hier even alleen laten?”�
“Ja professor”� Ze verliet het lokaal en al wat ik nog kon doen was wachten, wachten en wachten, bang en angstig over wat zou volgen. Hoe kon dit gebeuren, hoe was het mogelijk, waarom had ik dit laten gebeuren? Het was een totale ramp! Dan dacht ik aan Draco en hoe ik van hem hield, hoe had ik hem ooit kunnen teleurstellen. Nee, dit was de enige manier van hoe dit had kunnen lopen. Ik voelde tranen in mijn ogen opwellen en omdat er roch niemand in de buurt was liet ik ze los. Tranen bolden over mijn gezicht, ik voelde me nu even slecht als ik die morgen gelukkig geweest was. Na een hele poos kwam Anderling weer binnen. “Goed alles is in orde, je hebt niks verkeerd gedaan, maar ik zou graag hebben dat je wat voorzichtig bent, ok? Ja mag gaan.”� Ik stond zowat perplex: “Is dat alles?”� Anderlings wenkbrauwen schoten omhoog. “Ja, Joan, dat is alles, het spijt me dat je zo lang moest wachten.”�
“uhm ok”�
Ik liep terug richting slaapzalen en na een half uur klopte er iemand op mijn deur. “binnen”� zei ik, maar bleef zonder op te kijken op bed liggen. De deur ging open en het bleef even stil. “En wat zei ze?”� vroeg een heldere stem voorzichtig. Zijn stem klonk vreemd, verdrietig zelfs. Ik ging rechtop zitten. “Wat is er?”� hij wendde zijn blik af. Sneep vroeg me om hem te beloven dat we elkaar niet meer zouden zien.”�
“WAT?”� maar ik zag aan zijn gezicht dat dat niet alles was.
“Ik zei hem dat ik je echt graag zie en dat we dit zelf ook niet het perfecte situatie niet vinden. Toen zei hij dat hij het aan mijn vader gaat vertellen…”�
“oh Draco!”� Ik liep naar hem toe en gooide mijn armen rond hem. Ik wist dat hij met dezelfde gevoelens zat, wij wouden dit zeer graag, maar alle anderen verafschuwden het en keurden het af. Hij schudde en ik realiseerde me dat hij huilde. Ik kon het hem niet kwalijk niet nemen, zelfs mensen die Lucius Malfidus niet kenden leken hier bang van hem te zijn. “Hij vermoord me!”�
“Kom kom, Draco dat weet je toch niet”�
“oh dat weet ik wel!”� Ik zuchtte. Ik dacht aan mijn vrienden begon ook te wenen. Zo stonden we een tijdje. Die avond in de eetzaal was het stil, gespannen zelfs, Alleen Perkamentus leek er geen last van te hebben. Na het eten wou ik meteen naar de slaapzaal die nu even de mijne was, Anderling riep me. “Je hebt post”� Ik nam hem aan en herkende het handschrift van Fred en George. “Bedankt, professor.”� Ze glimlachte even en dan werd haar gezicht weer serieuzer al ze me een tweede brief overhandigde. Een van mijn vader. In mijn kamer probeerde ik te beslissen welke brief ik eerst zou openen. Iets later klopte iemand op de deur. Ik schrok, ik was blijkbaar even in slaap gevallen. “Binnen”� Draco opende de deur voorzichtig, ook hij had een brief vast. Hij kwam naast me op mijn bed zitten en hield zijn brief omhoog. “Van mijn vader. Ik hem hem nog niet geopend.”�
“Dat moet je dan maar doen”�zei ik bemoedigend.
“Ja, maar ik wilde jou erbij.”� Ik was vertederd en keek naar zijn gezicht als hij hem opende en las dan mee.

“Wel, dat viel best mee.”� Zei ik
“inderdaad, Het verbaasd me wat, maar hij…Ik..uh.. hij wil je ontmoeten!”�
“ach ja”�
“Dat zien we nog wel, heb jij ook een brief?”�
“Ja, maar Anderling ging hem niet schrijven, Sneep deed het omdat hij bevriend is met je vader, Anderling en Perkamentus vonden het eigenlijk niet kunnen.”� Maar ik opende de brief toch.





Ik lachte en besloot de brief die avond nog te beantwoorden, ik kuste Draco, die opgelucht was na de brief van zijn vader, een goedenacht en begon de brief van de gebroeders Wemel te lezen.



Ik beantwoordde beide brieven met de boodschap dat alles goed was en ging naar bed.
De volgende morgen ging ik, zodra ik gegeten had naar de leerlingenkamer. Ik was wat verveeld en nam een stuk perkament en wou wat beginnen tekenen. En terwijl ik me afvroeg wat ik wou tekenen gingen mijn gedachten naar Draco’s vader. Hij wou me ontmoeten! Ik wist niet veel van hem, enkel dat veel mensen bang waren voor hem, maar ik kon me niet voorstellen hoe hij er uitzag. En voor de een of andere onverklaarbare reden, was ik daar behoorlijk nieuwsgierig naar. Op dat moment kwam Draco net binnen. “hi”�
“hoi”�
“Wat doe je?”�
“Ik wou wat tekenen”�
“Wat?”�
“Weet ik nog niet.”�
“aha”�
…
“Zeg, Draco”�
“hmm?”�
“Hoe ziet je vader er eigenlijk uit?”�
“Sorry?”�
“Ja ik vroeg me dat ineens af, zonet…”�
“Ah, uhm, wel ik heb een foto van hem op mijn kamer, ik zal hem snel even halen.”� Hij liep naar boven en even later kwam hij weer terug met een foto:
“Wow, hij kijkt hier best serieus!”�
“Jah, dit was een foto voor de krant.”�
“Hoezo?”�
Draco haalde zijn schouders op: “nieuwe functie op het ministerie.”�
“Hij ziet er toch niet altijd zo serieus uit?”�
“meestal wel..”�
“ow.. Sorry!”�
“geeft niks, nu ben je tenminste voorbereid.”�
“Heb je nog meer foto’s?”�
“Ja maar in de Zwadderich toren. Wil je ze zien?”�
“graag!”�lachte ik. En dus liepen we naar de zwadderich toren. Ik werd overweldigd door het groen en zilver in de leerlingenkamer.
“Deze kamer heeft de kleuren van je ogen”� lachte ik. Hij mompelde wat en nam me mee naar boven. De slaapzaal, was zoals je kon verwachten van een zwadderich kamer. “Sorry, dat dit je ding niet is.”� Zei Draco toen mijn gezicht zag. En ondertussen zocht hij naar foto’s “aha”� zei hij “hier”� Hij toonde me een andere foto. “hij is niet echt een ontspannen persoon”� zei hij verontschuldigend. “Ja, maar je moeder ziet er mooi uit.”� Hij lachtte, “zij zal je beter aanvaarden ook”� Na nog een paar foto’s bekeken te hebben keerden we terug naar de Ravenklauw leerlingenkamer. “Heb je je vaders brief al beantwoord?”�
“Wou ik nu doen.”� We zaten neer aan de tafel in het midden van de kamer en hij begon te schrijven:

Vader,
Ik hou inderdaad van Joan, ze is een mooi en slim meisje, verschillend van haar griffoendorvriendjes. Ik hou van haar en ben ontzettend blij met je reactie. Ik had het je nog niet verteld, maar we hadden het nog niemand verteld. Sorry. Joan heeft wel toegestemd om je te ontmoeten.
-Draco

“Goed genoeg”�
“inderdaad!”� We zochten een uil en stuurde hem naar Lucius, benieuwd naar zijn antwoord. Nu we de hele dag met elkaar opschoten, begonnen we pas echt een echte relatie op te bouwen. Een relatie die behoorlijk sterk werd, We hielden van elkaars gezelschap en genoten ervan met elkaar te praten, we hielden elkaar vast, knuffelden en alles wat we deden, maakte ons gelukkig, alsof we in de hemel over paars glitterende paatjes huppelden.

De volgende dag kreeg Draco antwoord:

[/i][/center]

“wow”�
“ja”�
“Wat denk je?”�
“Wel ik denk dat ik maar één kans krijg van je vader.”�
“waarschijnlijk”�
“Dan moeten we gaan”�
“Ja? Ik bedoel..zeker?”�
“ja”� besloot ik vastberaden.
“ok”� Hij antwoordde snel en kort en we gingen ons gerief samennemen.

Reacties: