FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

confrontatie

“Goed weekend”� mompelde Sneep op het einde van de les. “Ik durf te wedden dat hij dat moet zeggen van Perkamentus.”� Grijnsde Harry terwijl we naar de leerlingenkamer liepen. De training ‘s avonds verliep volt en verzekerde het team dat we weer een griffoendor-huffelpuf gingen doen tegen Ravenklauw. Na de training deed ik wat huiswerk en kroop in bed, met het besluit om het een weekendje rustig aan te doen.
Ik was echter de enige die er zo over dacht. De volgende morgen had George me nodig voor huiswerk en een uurtje later kwam Leo verkondingen dat ‘we’ naar buiten gingen. Hem afschudden was geen optie aangezien Fred me aan mijn arm meesleurde. We gingen naar buiten en zette ons op de grond onder de boom, ons vaste plekje voor het geval dat ook de tweeling en Leo eens rustig wouden zitten. Met mijn gedachten was ik bij Draco en het bleef mijn vrienden niet ongemerkt dat ik met mijn gedachten elders was. Ik dacht over hoe fout het was, ik was al bij hem thuis geweest, op Nieuwjaar! Niemand van mijn vrienden wist ervan…Het was zo fout!
“Joan?”�
“huh?”�
“alles ok?”�
“Ja ik ben gewoon moe”�
“zeker?”�
“ja”�
“ok”�

We gingen eten en daarna trok in naar de slaapkamers, waar enkel Hermelien me lastig kon vallen, maar ik wist dat ze het niet zou doen, want ze was bij Hagrid. Ik schrok toen er iemand op de deur klopte. “Ja”� zei ik en viel bijna uit mijn bed van verbazing toen Fred binnenstapte. “Wat do jij hier..en hoe ben je hier geraakt? De slaapvertrekken van de meisjes zijn toch onmogelijk te betreden voor jongens?”�
“Er zijn maar weinig plaatsen op Zweinstein waar George en ik effectief niet binnenraken, Joan”� zei Fred lachend. Ondanks dat ik perfect wist wat hij bedoelde, verbaasde het me toch. “Ik vroeg me af of alles wel goed met je is.”� Zei hij voorzichtig terwijl hij de kamer binnen kwam en de deur zacht sloot.
“Ja alles is ok”�
“zeker?”� vroeg hij terwijl hij naar me toe kwam.
“Ja..denk ik”� zei ik vertwijfelend, ik begon de situatie maar vreemd te vinden.
“denk je?”� vroeg hij en hij kwam naast me op mijn bed zitten.
“alles is goed met me, Fred”� hij keek me aan en doorzocht mijn gezicht. “echt!”�
“Joan..”� begon hij en hij keek daarbij naar de grond, zijn stem klonk serieus en treurig, zoals ik ze nog nooit gehoord had. “Ik ken je nu al een tijdje, ik kan echt wel zien dat er wat mis is.”� Vervolgde hij en keek me aan met een blik die ik niet verwachtte van Fred, een blik die volgens mij veel mensen ooit gezien hadden.
“ik..ik..”� Ik was geschrokken door zijn kwetsbaarheid en voelde me er niet goed bij dat ik hem niet gewoon de waarheid kon vertellen. “Ik denk dat ik veel te snel en te veel kwaad ben op Hermelien, maar ik kan er niet aan weerstaan, ze kan zo vervelend zijn!”� antwoordde ik en het binnenste van mijn ziel krijste het uit van afgrijzen tegenover mezelf voor mijn lafheid en mijn oneerlijkheid tegen een warm persoon en goede vriend als Fred.
“ik weet het”� zei Fred, “Zo voelen George en ik ons bijna altijd”� antwoordde hij.
“Maar jullie worden niet kwaad!”�
“Nee, maar wij denken gewoon dat ze zielig is en laten haar doen.”�
“hmm”�
“Ben je zeker dat dat alles is?”� Ik keek op en vroeg me af of hij iets wist. “zoals ik al zei, ik ken je, Joan.”� Wou dat dan zeggen dat hij me bespioneerde en me met Draco gezien had? Nee natuurlijk niet.
“uh”�
“kom op, Joan, je hebt zelf gezegd dat ik je beste vriend ben, ja kan het me wel vertellen..”� Ik werd bang en was niet zo zeker dat ik het hem inderdaad kon vertellen. “uh.. wel..Ik”� ik keek hem aan en zuchtte, dan keek ik naar de grond. Hij merkte wel hoe moeilijk het voor me was. Hij legde zijn wijsvinger tegen mijn kaak en trok zo zachtjes mijn gezicht weer in zijn richting. “vertel het me.”� Zei hij zacht, diep in mijn ogen kijkend.
“ik kan het niet, Fred.”� Hij was duidelijk teleurgesteld en mijn ziel leed nu zware pijnen. “Ik denk..ik denk dat ik moeite heb met et interpreteren van mijn eigen gevoelens.”� Zei ik snel. Hij keek verbaasd op en ik hoopte gewoon dat hij me niet verkeerd begrepen had. “hoe bedoel je?”�
“Ik wil het er nog niet over hebben..”�
“ga je het wel doen?”�
“ja..”�
Hij lachte, hij dacht waarschijnlijk dat hij een goede invloed op mij had. Hij nam me vast en zei: “whenever you’re ready”�
“kom dan gaan we naar beneden”� vervolgde hij dan en liep naar de deur. Op de trappen liepen we Hermelien tegen het lijf. “Wat doe jij hier?!”�
“ik lag op mijn bed…”�
“jij niet!”�
“hey sorry”�
“Heb je je neus nog?”� vroef Fred met een gespeelde bezorgdheid. Ik lachte, maar Hermelien was niet overtuigd: “en?”�
“ik kwam Joan halen.”�
“hoe ben je…”�
“ Wil je die vraag echt beantwoord krijgen?”� Hermelien zuchtte en passeerde ons.
“Bedankt Fred”�
“geen probleem”� lachte hij. Toen we in de leerlingenkamer kwamen, keken vier jongens ons verbaasd aan.
“Fred?!”� Harry, Ron en Leo waren zo verbaasd als ik enkele ogenblikken eerder geweest was, maar George keek Fred aan met een ik’dacht-dat-we-het-niemand-zouden-vertellen-blik.
“Jongens je kent George en mij toch? “lachte Fred naar de drie verbaasde jongens en vervolgde dan een beetje stiller tegen zijn broer George, “kom op, je zag toch ook wel hoe slecht ze zich voelde?”� George wou net antwoorden als Hermelien verkondigde dat ze het tijd vond om naar de grote zaal te gaan. En dus verlieten we met zijn zevenen de leerlingenkamer. Toen ik binnenkwam in de grote zaal wierp ik een snelle blik over de Zwadderichtafel, waar Draco naar me zat te kijken. Ik ging aan de tafel zitten met mijn gezicht richting zwadderich tafel en keek naar Draco, zoals hij ook terugstaarde, alsof we beiden zaten te dagdromen en ik daaruit ontwaakte om eten rond te geven en te nemen. Opeens realiseerde ik me, wat ik nooit eerder was opgevallen. Ik zat bijna altijd naast Fred aan tafel, Ron zat aan mijn andere zijde en ook dit was regelmatig het geval. Leuk zal Draco dat niet gevonden hebben. Ik had snel gedaan met eten, ondanks het dagdromen. Ik stond op en zei dat ik naar de leerlingenkamer ging.
“wat?!”� zei George, vol ongeloof. “hoe kan je nu al klaar zijn?”�
“Ik had niet zo’n honger”�
“niet zo’n honger?”� herhaalde Leo sarcastisch.
“Joan, je hebt amper iets gegeten!”� vulde Harry ongerust aan.
“Waarom zou ik altijd veel moeten eten, ik heb gewoon geen honger!”�
“Je word toch niet ziek?”� Vroeg Hermelien.
“Nee verdorie! Bij Merlijns grootmoeders strakste boxershort! Waarom kunnen jullie me niet eens gewoon laten doen?!”�
“We willen alleen maar..”� begon Ron, maar zijn broer onderbrak hem.
“Ik ben ook klaar, kom op”� Fred nam mijn arm vast en trok me mee uit de grote zaal. Ik voelde me slecht, slechter dan ooit te voren, ze waren bezorgd en ik loog ze voor, maar ze werkten me ook op mijn zenuwen, dat ze zich zo moeide. Ik liet me wezenloos meetrekken, Fred keek even kwaad naar onze vrienden en legde zijn arm rond me. “Kom allemaal wel weer goed”� fluisterde hij. “bedankt Fred”�, zei ik zodra we om de hoek waren, maar voor hij kon antwoorden schrokken we van een bekende stem achter ons. “Ja zeg bedankt rosse grapper.”�
“Wat is in hemelsnaam jou probleem?”� Reageerde Fred fel. Hij liet mijn schouder los en ging voor me staan met zijn stok in zijn hand.
“Tja wat is mijn probleem he? Misschien weet je vriendinnetje dat wel!”� spuwde Draco en ik schrok van zijn aanval en hoewel ik normaal goed was in dit soort situaties, stond in nu aan de grond genageld en geen idee van wat ik moest doen of zeggen. En het werd enkel erger als het stil bleef, Fred die me als een leeuw verdedigde en Draco die als een slang aanviel. Na een paar seconden moest ik mezelf bedwingen om niet te huilen, maar al snel lukte het me niet als ik Draco’s woede naar Fred zag. Zo gauw als een traan erin sloeg om weg te glippen, volgde er snel anderen. Ik wou dit verstoppen, ik uilde nooit, niemand moogt dit zien! In een poging om mijn tranen te verstoppen, veegde ik met mijn hand door mijn gezicht. Draco en Fred keken elkaar woedend aan, maar dan klonk Draco’s stem, hij klonk bezorgd maar tegelijk hoorde ik zijn jaloezie en kwaadheid. Fred draaide zich om: “Joan? ..ben je.. huil je nu? Wat is er nu?”�Freds verwarring greep me aan.
“n-niks”� ik probeerde mijn frustratie te verbergen, maar hoorde mijn stem stokken. “Joan…”� Herhaalde Fred en hij gooide zijn armen om me heen, ook Draco kwam dichter.
“bollen, Malfidus”� zei Fred.
“ik denk niet dat je het begrijpt, Wemel”� zei Draco rustig en ik voelde hoe hij naar me keek.
“Ja wat weet jij daar nu van?!”�
“Meer dan jij denkt”�
“Wat? Arrogant dat je bent! Denk je dat je alles weet omdat ik zo stom was van haar een week bij jou te laten?”�
“niet echt, nee”� Ik keek Fred aan, nog steeds huilend en ergens kwaad dat ze over me spraken alsof ik een voorwerp was. “Fred..”� Fred keek onmiddellijk weer naar mij, “ik denk dat hij het inderdaad wel weet”�
“wat?”� in zijn gezicht las ik teleurstelling en pijn. Ik kon hem niet langer aankijken en wende mijn blik naar de grond. “wat?”� herhaalde hij en hij liet me los. “ik…ik..”� ik keek naar Draco voor hulp en die kwam, duidelijk tegen zijn zin dichter. “Er is iets wat we je misschien zouden moeten vertellen, Wemel.”� Fred keek Draco woedend aan, maar wou weten wat hij bedoelde. “Joan en ik zijn best goede vrienden geworden in de kerstvakantie, we hadden enkel elkaar en dan leer je elkaar kennen, maar toen jullie terugkwamen was het al heel duidelijk dat we geen vrienden konden blijven en beëindigde jullie onze vriendschap. Het was wel e verwachten, maar we konden het zo goed vinden dat het soms moeilijk is om elkaar onuitstaanbaar te vinden.”�
“Zeker als we verweer tegen zwarte kunsten hebbe”� vervolgde ik “maar we hebben natuurlijk Hermelien om ons in het oog te houden.”� Fred staarde ons om te beurten vol ongeloof aan. “Joan..wat?”� hij keek verafschuwd en die blik maakte me kwaad. Mijn gezichtsuitdrukking was al dat hij nodig had om te beseffen dat hij een lijn overschreden had. “sorry”� zei hij.
“Kan me niet schelen, Fred. Je heb het wéér gedaan!”�
“Als dit andersom was zo je net hetzelfde reageren!”� verdedigde Fred zichzelf.
“Wat?”� vroeg ik brutaal.
“Ja als ik zoiets had met Park bijvoorbeeld”�
“doe me niet lachen, Fred!”�
“precies!”�
“Nee zo bedoel ik het niet, jij zo het niet over je hart krijgen, stel je eens voor jij en een zwadderaar!”�
“wat?”�
“het is toch zo?”�
“ok, misschien wel, maar ik dacht je zwadderaars haatte zoals elke echte griffoendor.”�
“een echte griffoendor Fred?!”� Mijn kwaadheid bereikte nu een hoogtepunt: “Een echte griffoendor is dapper, Fred! Wat is er dapperder dan als griffoendor beste í¹aatjes zijn met een zwadderaar?”�
“Wat?! Hoe kan je dat nu zo’n interpretatie geven?!”�
“Jij bent gewoon bekrompen!”�
“Ja en jij ziet alles een beetje te groot! Beste maatjes met Malfidus? Het is een Malfidus, het is Draco verdomme, Joan!”�
“Wel dan weet je bij deze waarom ik je niks zei, Fred, waarom ik tegen je loog, waar om ik me zo verdomd slecht voelde!”� schreeuwde ik nu terwijl de tranen over mijn kaken vloeide. Ik draaide me om en liep naar mijn slaapkamer. Ik rende zo snel als ik kon, omdat ik wist dat Fred sneller was eens hij besliste achter me aan te komen. Toen ik de deur van de slaapkamer sloot hoorde k het portret openen. Ik dacht eerst dat Fred te kwaad was om naar boven te komen. Maar een paar minuten later schrok ik toen Fred de deur zonder kloppen opende. Zijn ogen waren rood in pure woede en ik besefte dat hij alles eerst goed herdacht had.
“hoe kon je?”�
“hoe kon ik? Hoe kon ik?!”� ik stond op.
“Ja! Ik kan niet snappen hoe je zoiets kan doen, Joan.”�
“ga weg, Fred, laat me met rust!”�
“nee! Verdomme”� zei hij en zwaaide de deur achter zich dicht. “ik wil weten hoe je in godsnaam met jezelf kan leven! Hoe je me dit kon aandoen!”�
“Ga weg!”� schreeuwde ik.
“Ik heb je zitten troosten!”� schreeuwde hij terug. “Ik heb het voor je opgenomen tegen iedereen”� hij wees naar de deur “tegen mijn eigen broer!”� voegde hij daar woedend aan toe.
“hoe kon je?”�
“Jij egoïstische zak! Heb je dan helemaal geen greintje inzicht?! Snap je niet, kan je niet beseffen dat ik dit misschien net zo erg vind als jij?! Denk je dat ik hiervoor kies? Denk je dat ik ben opgestaan met de gedachte ik ga nu Fred eens kloten door in te zien dat ik het niet leuk vind om te doen alsof ik mijn beste vrienden hun vijand haat?!”�
Fred ademde luid en keek me kwaad aan. “Ik begrijp ja kwaadheid, Fred, Ik wou gewoon dat je me er niet zo voor haatte en dat je zou inzien dat dit ook voor mij helemaal niet leuk is.”�
Fred slikte. Ik zuchtte en liet me op mijn bed vallen “ik was al bang dat je boos zou zijn, ik durfde het je niet vertellen, ik was bang dat onze vriendschap het niet aan zou kunnen.”� Fred bleef onbeweeglijk staan. “Dit bewijs gewoon dat ik gelijk had.”� Zei ik meer tegen mezelf dan tegen Fred. Ik legde mijn gezicht in mijn handen en huilde. Fred bleef aan de deur staan. Minuten passeerde en dan kwam Fred naast me zitten. “ik ben gewoon gekwetst, Joan. En ik begrijp het niet. Maar ik beloof je dat onze vriendschap dit wel aankan. Ik keek op en hij keek me aan. “bedankt Fred!”� ik gooide mijn armen rond hem en hij hield me vast.
“sorry, Joan..ik heb het niet makkelijker voor je gemaakt”�
“ik weet niet wat ik moet doen”�
“Het is goed, we komen er wel door.”�fluisterde hij. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap, iets wat ik al een hele tijd niet meer gedaan had. Een uur later maakte Fred me wakker: “Joan?”�
“hmm”�
“alles ok?”� Ik knikte “niemand hoeft het al te weten. Hij lachte, “we weten hoe de reacties zouden zijn.”� Ik knikte nog eens “bedankt Fred.”�
Nu knikte hij, “ik stel voor dat je vroeg gaat slapen, Joan.”�
“Zwerkbal!”� Fred schrok, “binnen een kwartier!”� We sprongen recht gingen onze spullen halen en sprintte naar de kleedkamers.
Terwijl we ons naar de kleedkamers begaven dacht in aan Draco die geen Fred had om hem te troosten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.