FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Bedenktijd

Op het veld gaven we wat pasjes een op te warmen, dan sprak ik mijn toe, met iets in mijn stem dat bloot gaf dat ik twee uur eerder gehuild en geschreeuwd had.: “Ok jongens, ik ben eens aan het denken geweest en ik zou graag zeggen dat er ondanks onze fantastische prestatie tegen Huffelpuf, we toch nog een klein foutje hebben.”�
“Wat? Een fout?! We waren onwaarschijnlijk fantastisch!”�
“natuurlijk waren we dat Ned, ga jij de slurk halen?”�
“maar…”�
“het kan me niet schelen. Ron naar doel, Harry..Het is tijd om de snaai erbij te halen.”� Ik lachte naar hem bij het zien van zijn geluk. “Fred haal jij een beuker en de knuppels?”�
Fred wou protesteren, maar bedacht zich als hij mijn gezicht zag. “Hebben we een fout, Joan?”� vroeg George voorzichtig. Ik keek hem aan en was ontroerd door het respect dat hij toonde. Ik knikte in Ned’s richting. We zijn een groep vrienden en familie, iedereen kan het vinden met elkaar, we spelen ook zo, als mensen die elkaar kennen, behalve..”�
“.Ned”� vulde hij zelf aan en knikte bedenkelijk.
“Het zet zich in het spel, we spelen goed, maar het zou beter kunnen als we nog beter met Ned spelen. Nu is hij degene met meeste waarschijnlijkheid op een beuker en minder op een slurk. De reflex om met hem samen te spelen is bij ons allen minder sterk.”�
“Damn, Joan, hoe zie je zoiets toch?”� Weerom was ik geraakt door de bewondering.
“Ginny”� zei George, “Jij zit in zijn jaar..Misschien kan jij helpen?”�
“Nu ja ik praat soms wel eens tegen hem…Ik zal mijn best doen.”�
“oh bedankt, Gin”� en ik gooide mijn armen rond haar. Ik zag Ginny niet zo heel veel maar we konden het uitstekend met elkaar vinden. “ow!”� zei George “Ik wil ook helpen hoor!”� lachte hij. Hij gaf me een goed gevoel waardoor ik hem bijna een knuffel gaf in plaats van een uitdagende blik. “Ga naar je broer en bas de beuker”�
“ok”�
“Kom op Ginny”�
Het was een vrij goede training, iedereen speelde constant en deed precies wat die hoorde te doen. Na de training was iedereen afgemat en ik ging rechtstreeks naar mijn kamer, goed beseffend hoe Freds ogen me volgde tot ik de deur achter me sloot.

De volgende morgen had ik wel een rustige morgen. Toen ik wakker werd was Hermelien al weg en dus kon ik rustig et ontbijt overslaan en aan Draco denken. Om half twaalf kwam ik toch maar uit mijn bed en sloop ik naar buiten, naar het zwerbalterrein en ging in de tribune zitten. Ik wist dat ik eigenlijk beter niet te veel aan Draco dacht, maar ik wou graag alleen zijn en dan dwaalde mijn gedachten automatisch naar hem af, hoe alles tussen ons was, wast er allemaal al gebeurd was en nog zou komen. Een tijdje later hoorde ik stemmen en toen ik opkeek zag ik het Zwadderich team toekomen. Ik zag Draco voorop lopen, gefascineerd was ik door zijn bewegingen. Ze pasten de slurk rond en begonnen dan aan hun training. Even later riep een van de zwadderaars tegen Draco: “Hey aanvoerder, er is een griffoendor aan het bespioneren!”� Ik rolde met mijn ogen, sommige zwadderaars waren echt gewoon dom. “Dat is geen spion, achterlijk rund, speel verder!”� hij keek naar me en lachte heel even. Ik keek naar de rest van hun training en zag at Draco eigenlijk heel goed was met zijn bezem, griffoendor zeg dit nooit omdat ze vertikte van dit te zien. Twee uur later zat hun training er op en hoorde ik hem zeggen: “goed werk jongens, ga maar douchen, ik ruim de ballen wel op.”� Hij stak de slurk in de koffer en terwijl hij dat deed verliet zijn team het veld. Hij draaide zich om en kwam mijn richting uitgestapt ik legde mijn boeken opzij en stond op. Ik begon ok naar hem toe te stappen, maar hij was zo ver weg, ik weet niet waarom maar ik begon te lopen. Als reactie daarop begon ook Draco te lopen. Zonder er aan te denken dat er misschien iemand keek bleef k naar hem toe rennen en rende we recht naar elkaar. In onze snelheid vlogen we in elkaar armen in trok me tegen hem aan met mijn armen sterk rond zijn schouders geklemd en hij brak bijna mijn ribben door me met zijn sterke armen vast te houden. Mijn hoofd ruste tegen zijn schouder en het zijne op mijn hoofd. “het spijt me zo”�
“weet ik, dat is niet belangrijk..Ik hou van je dí¡t is belangrijk!”� Ik keek op en lachte, keek snel over niemand in de buurt was en kuste hem. Dan liepen we elkaar vasthoudend om mijn boeken en deden samen de koffer ballen weg. We liepen samen een paar rondjes rond het veld, genieten van het bij elkaar zijn. Dan gingen we om te beurten naar de grote zaal. “Joan!”� Fred sprong recht, nu sprongen ook George, Leo, Ron, Harry en Hermelien op. “waar ben jij geweest?”�
“gelijk de hele dag?!”�
“sorry, ik wou gewoon wat tijd voor mezelf.”�
“We waren bezorgd!”�
“sorry”� zei ik een beetje geërgerd, waarom stopten ze niet een met hun constante bezorgdheid? Ik wist dat Draco het hele gebeuren gevolgd had.
“Maar waar ben je geweest? We konden je nergens vinden!”�
“Ja en als wij het al niet kunnen..”� vervolgde George half lachend.
“maakt dat uit?”� vroeg ik brutaal terwijl ik de schaal vlees nam. Niemand antwoordde.
Die avond kroop ik weer vroeg ik bed. De volgende morgen was ik wel voor Hermelien wakker, ik kleedde me aan en ging naar de grote zaal. Tot mijn verbazing was die helemaal leeg en ik besefte dat ht heel vroeg moest zijn, maar schrok toen bleek dat het slechte halfvijf was. Ik was waarschijnlijk de enige wakker in het hele schoolgebouw, dus begon ik wat rond te zwerven en kwam ik op plaatsen waar ik nooit eerder geweest was, zo ontdekte ik de Zwadderich leerlingenkamer. “Joan?”� ik schrok op toen ik iemand mijn naam hoorde zeggen. Ik keek om en zag Draco in zijn boxershort staan. “uh..”�
“Wat doe je in godsnaam hier?”�
“uh..”� ik besefte hoe moeilijk dit uit te leggen was, maar Draco had geen uitleg meer nodig, “wacht hier”� Hij rende de leerlingenkamer in en oen hij weer buitenkwam had hij kleren aan. We liepen rond met zijn hand rond mijn middel en genoten weer van het samenzijn. Een beetje later vroeg ik hem hoe laat het was “een beetje na zes”� zei hij. “tijd om te gaan”� besloot ik, hij knikte en we liepen samen naar de grote zaal,waar nog steeds niemand was. Stilletjes aan begon de zaal zich dan toch te vullen.
“morgen”� zei Harry slaperig.
“morgen”� antwoordde ik.
“mohhhggu”� geeuwde Ron”�
“goedemorgen”� lachte ik. Ze begonnen te eten, ik was eerder klaar, maar bleef zitten.
“oh je bent hier al!”� Klonk Hermeliens stem en ze wenste iedereen een goedemorgen. Het was een redelijk rustige dag en ook de rest van de week verliep makkelijk en vlot, hoewel verweer tegen zwarte kunsten echt een acteerspel werd.

Reacties: