FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Vreemd

Donderdag verliep rustig tot Sneep me herinnerde aan iets dat ik volledig vergeten was. “Dhanes, Malfidus, ik verwacht jullie hier vanavond”� Ik herinnerde mezelf eraan dat ik er helemaal niet ver had nagedacht, zoals hij gevraagd had. Ik knikte, niet prijsgevend hoe hard ik eigenlijk schrok en dus verliet ik en paar uur later de leerlingenkamer. Draco wachtte op me aan de trap en ik nam nerveus zijn hand vast. Ik klopte en opende de deur. “ah Joan, Draco kom erin!”�
Het was best vreemd hoe vriendelijk hij was en dat hij ons ij onze voornamen noemde. “dus..”� ging hij verder. “Het is ondertussen wat langer geleden, maar ik neem aan dat je nog weet hoe kwaad je geworden bent in mijn klas.”�
“Je gaf me strafstudie zonder reden!”� verdedigde ik mezelf.
“Ja dat is waar, maar je flipte wel een beetje of niet soms?”�
“ja”� zei ik tegen mijn zin en voelde mezelf rood oplopen.
“dat is niet je normale doen is het niet?”�
“wel de laatste dagen ben ik iets minder stabiel.”�
“nu ben je dat wel”�
“ja..”�
“Zeg eens juffrouw Dhanes, hoe komt het dat ik het gevoel krijg dat jij de enige leerling bent op deze hele school die niet bang van me is.”�
“uh..ik denk niet..”�
“nee? Joan denk je dat niet, vertel me eens, ben je bang van me?”�
“uh…”�
“Als ik niet je leraar was en je geen strafwerk kon geven.”�
“Dan zou je me waarschijnlijk vergiftigen.”�
“heel grappig, maar dat is nu wat ik bedoel! Je bent helemaal niet bang van me!”� Ik had gezien hoe zijn linkermondhoek even omhoog ging en er een liche glinstering door zijn ogen ging.
“Ik ..uh..”�
“Is het omdat je zelf zo’n gezag uitstraalt?”�
“Uh ik denk niet..”�
“Je hebt meer en makkelijker gezag onder je medestudenten dan ik ooit eerder zag en je bent zeker niet bang van me.”� Hij ging verder terug in zijn stoel zitten en vervolgde meer tegen zichzelf, dan tegen mij: “Ik vraag me af wat je zo speciaal maakt.”�
“uh .sorry.maar..”�
“Je bent speciaal juffrouw Dhanes en ik voel het tot op mijn beenderen..Je bent..”�Hij stopte met praten en fluisterde iets wat ik niet verstond.

*Plots zag ik mijn vader inpakken, hij vertelde me dat we moesten verhuizen.*

Ik schudde mijn hoofd en keek recht in Sneepdonkere, gefascineerde ogen.
“indrukwekkend, Joan”�
“Wat..?”�
“Je weet wel wat het is.”�
“Ja maar..”�
“Ja maar, waarom zou dit u helpen?”�
“Eerlijk gezegd weet ik het niet Joan, maar je bent zeker geen gewoon heksje.”�
“Er is niets mis met me!”� zei ik kwaad, mijn hart klopte snel en ik ademde zwaar. Ik kon niet verklaren waar die plotse woede vandaan kwam, maar ze was er en Sneep merkte dit mar al te goed.
“Schreeuw je ooit zo tegen mensen, Joan?”�
“Natuurlijk, dat is wat mensen doen als ze kwaad zijn!”�

*Fred keek me teleurgesteld aan: “Je hebt het weer gedaan!”� schreeuwde ik.*

“NEE!”� riep ik en keek Sneep woest aan om wat hij deed. “Zeer indrukwekkend Joan, normaal kan je niet zomaar afsluiten als je kwaad bent. Ben je wel kwaad?”�
“ben ik wel kwaad?!”� schreeuwde ik, ik was recht gesprongen en in alle staten “Waarom ben ik hier eigenlijk?! Opdat jij je wat zo kunnen experimenteren met de menselijke gevoelens?”�
“Nee Dhanes dit is meer dan dat”� zei hij uitermate kalm.
“Dat is het niet!”� schreeuwde ik als een waanzinnige.
“jawel”� antwoordde Sneep nog steeds rustig. Waardoor ik schrok van mijn eigen houding en in twee seconden tijd volledig bedaarde en weer ging zitten.
“Je mag gaan, ik denk dat je met wat training een van de betere occlumensen zou kunnen worden, Joan..Net als ik…Ga maar”� Ik was verbaasd dat hij me met zichzelf vergeleek, Sneep was gekend om zijn uitmuntende occlumentie. Draco en verlieten het lokaal en namen afscheid aan de trappen, zoals altijd.

Reacties: