FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Een andere kijk

“Joan? Joan?”�
“ja”� fluisterde ik, niet opkijkend en nog steeds half een paar gangen terug.
“gaat het met je?”�
“ja…Ik had slimmer moeten zijn vervolgde toen ik helemaal realiseerde wat ik net gezien had. Ik werd er verdrietig, maar ook kwaad van.
“shht”� zei Fred en hij nam me vast “we maken allemaal fouten, Joan”�
“maar..ja”� ik stopte met praten, ik wou er niet over praten. “waar zijn we?”�
“ow gewoon in het begin van een tunnel die George en ik gevonden hebben.”�
“oh..leuk…Kunnen we terug naar de leerlingenkamer?”�
“Ja, ze zullen al wel ongerust worden.”� Zei Fred.
De rest van de dag hield ik me afzijdig en probeerde ik huiswerk te maken.’s Avonds had ik geen zin om naar de grote zaal te gaan maar als ik dacht aan wat ik de week daarna nog moest doorstaan was dit een eitje. Fred en ik gingen vroeg eten zodat er nog niet zo veel mensen in de grote zaal waren. Noch Malfidus, noch Park was er al, maar toen we in de gang terug liepen, liepen we Draco toch tegen het lijf. Het was stil, er was niemand in de gang en bij het zien van elkaar verstomden we alle drie even. Draco bekwam eerst van de schok: “joan…”�
Hij negeerde Fred en dat was niet bepaald zijn beste idee. Draco was redelijk groot en sterk gebouwd, maar dan was hij nog niks vergeleken met Fred, die ik getraind had op kracht en snelheid. In zijn poging Fred te negeren liep hij recht tegen hem op. “Wemel…”�
“Je verteld niemand niks, vuil stuk van een zwadderaar!”� spuwde Fred, hij draaide zich om, nam mijn hand vast en liep weg van Draco. Het was niet nodig van me te trekken dit keer, want zo gekwetst als ik was, zo kwaad was ik ook. Koppig als ik was, net als mijn hele familie en zoals al mijn vrienden me ook kende, liep ik weg van de knappe jongen die ik zo graag had gezien, omdat hij een schijnheilige rotzak was Als we uit zijn gezichtbereik waren, keek Fred me bezorgd aan. “het is goed”� zei ik. Hij knikte en ging met me mee naar de slaapvertrekken, dat was nu de rustigste plaat want iedereen was gaan eten of in de leerlingenkamer. Een paar minuten later hield ik het toch niet uit en begon ik te huilen in Fred armen. “ik zag hem graag”�
“weet ik”�
“nee ik bedoel, ik hield van hem”�
“weet ik”� ik keek op. “dat heb ik je niet verteld.”� Hij schudde zijn hoofd.
“maar ik wist het.”� Ik diep in zijn bruine ogen die er normaal nooit zo serieus uitzagen, misschien had ik een slechte invloed op hem. “Het spijt me zo!”�
“Snap ik wel, maakt niet uit.”� Ik bleef een tijdje in zijn armen staan en wou dan gaan slapen. Fred knikte en ging naar beneden.
De volgende morgen werd ik met een slecht gevoel wakker, gelukkig had ik enkel lessen met de tweeling en Leo. Heel griffoendor was nog steeds euforisch vanwege het spel Zaterdag, maar dankzij een idioot van een zwadderaar was dat voor mij niet het geval. George en Leo konden dan ook niet anders dan weten dan er iets was en ze beseften ook redelijk snel dat Fred het wel wist. Ik probeerde om zo normaal mogelijk te doen en lachte telkens als we juichende groepjes griffoendors tegen kwamen in de gangen, hoewel dat geluk ver zoek was. Ik ging bijna tegen mijn zin naar de training die avond. We waren tien minuten vroeger uit de kleedkamers en Zwadderich was nog aan het trainen. Ik had meer zin om nog tien minuten uit te wachten, maar wou zowel voor mezelf als voor Draco, als voor Fred duidelijk stellen dat hij me niet helemaal zou breken. Ik liet Harry en Ron de ballen halen en lachte naar Ned, ik wist dat hij van zo’n situaties hield. Tegen de tijd dat Harry en Ron terug waren had Draco ons gezien, maar dacht duidelijk dat ik zou wachten tot hij klaar was. Dan had hij het toch maar mis ik liet iedereen in een cirkel hangen en liet hem de slurk wat rondpassen. De zwaddereaars begonen te klagen en Draco was verplicht naar me toe te komen.
“Dhanes, wat is dit?”�
“Dit, Malfidus”� zei ik en ik zonder op te kijken “Is wat wij noemen zwerkbaltraining”� Ginny paste me de bal en ik gooide die door naar Harry. “Wij zijn nog bezig!”�
“Ja, jullie zijn hier nu al een tijdje bezig en ik denk niet dat je spelers veel gaan beteren.”� Ik gooide de bal naar Fred en keek Draco ijskoud aan: “De mijne daarentegen, worden steeds beter.”� Ik ving Ned’s bal en gooide hem naar rond en keek niet meer naar Draco: “Perkamentus had het over het WK junior als ik me niet vergis. Het is lang geleden dat Zweinstein daaraan meegedaan heeft en als dat ervan komt zal hij een getraind team willen.”�
Hij keek me geschrokken aan, geschrokken van mijn koude toon en blik, of van het feit dat Griffoendor misschien aan het WK mocht meedoen. Waarschijnlijk dat tweede, dacht ik bitter. “trouwens..”� ging ik ongenadeloos verder “Je hebt nog één minuut over.”� Hij briesde en keerde om en hij en zijn team verlieten het plein.
“Dat was zo ongeloofelijk cool!”� zei Ned
“vet!”� zei Ron
“Joan, Je bent net zo eng als Sneep als je zoiets doet!”� zei Harry overtuigend.
“chic meid!”� zei Ginny”�
“je OWNED Malfidus!”� lachte George.
“Meid, dat was fantastisch! Ik ben trots op je!”� glimlachte Fred.
“jaja, dank je kom op, tijd om te trainen, we hebben tien minuten meer.”� Na de training riep ik iedereen terug bij me in de leerlingenkamer. “Dit”� zei ik, “terwijl ik op een papiertje schreef.
“zijn de scores tot nu toe.”� En ik liet hen het papiertje zien.
Ravenclauw-Hufflepuf 180-50
Griffoendor-Hufflepuf 270-0
zwadderich-Ravenclow 280- 110
Griffoendor -Ravenclow 210-10
zwadderich -Hufflepuf
Griffoendor - zwadderich

“Dus Ravenklauw heeft alles al gespeeld. Twee keer verloren en enkel van Huffelpuff gewonnen, maar ze hebben driehonderd punten. Huffelpuff heeft alleen nog maar verloren en zal dat waarschijnlijk ook van Zwadderich doen, zij hebben slechts vijftig punten. Zwadderich heeft nog maar één keer gespeeld, tegen ravenklauw ze hebben één keer meer gescoord, maar hebben veel meer goals tegen, aangezien wij er maar één hebben. Ze staan op tweehonderd tachtig punten na één spel, wij op vierhonderd tachtig na twee. Tenzij Zwadderich net scoort, wat heel onwaarschijnlijk is, zijn we eerste en tweedeplaats en wordt dat op met onze laatste match, tegen elkaar uitgevochten. Ik moet zeggen dat ik vrij zeker ben dat we gaan winnen, we kunnen het en we zullen het, al is het het laatste wat ik doe!”� Het team was enthousiast, maar ik kon alleen aan de volgende dag denken en bang zijn. Dat gevoel werd alleen erger die dag, gelukkig had ik Fred, die voor geen moment mijn zijde verliet. Hij liep met me mee naar Toverdranken en gaf Draco een waarschuwende blik. “We gaan nog eens apart werken vandaag”� zei Sneep nadat hij en ik Malfidus tegen de muur hadden zien staan. Het feit dat ik hem niet uit mijn herinnering bande, wou genoeg zeggen voor Sneep, maar ik voelde me slecht na het herzien van dit beeld. Ik kon nu wel me mijn ketel bij Harry, Ron en Hermelien gaan staan en Sneep liet me met rust, dat was toch een beetje geruststellend. En het werd zelf beter als Fred me daarna kwam ophalen. Ook de twee volgende dagen kon ik Draco makkelijk vermijden, aangezien Draco na een incident bij Verzorging van fabeldieren in de hospitaalvleugel lag. De professor van Verweer tegen zwarte kunsten was het wel even kwijt, hij vond het zeer jammer en stond erop zelf met me te oefenen.
“Wat een idioot”� brieste Hermelien na de les en Ron schoot in de lach.
“Wat?!”�
“ik zie Malfidus zijn kop terug voor me!”� Hermelien draaide met haar ogen en Harry lachte met hem mee. In toverdranken werkten we weer in paren en moest ik alleen werken. Af en toe kwam Sneep een handje helpen, hij zaagde niet en was redelijk vriendelijk naar zijn normen, maar ik blokkeerde mijn geest omdat ik wist dat hij wou weten hoe het met mij en Draco zat.
Draco bleef langer dan voorzien in de hospitaalvleugel en ik begon hem te missen in plaats van hem te haten, ik kon maar net de drang om hem te bezoeken weerstaan.
Dat weekend was het geen kwestie van weerstaan, ik moest wel gaan. Leo lag er ook hij was proefkonijn geweest van Fred en George, gelukkig kon hij er zelf mee lachen. Na de training besloot ik hem te bezoeken.
“hey”� begroette ik de dreadlockharige jongen. “wow, je ziet er slecht uit!”�
“waw bedankt, Joan”� lachte hij.
“sorry”� zei ik “maar..”�
“’t is niks”� lachte hij “verdomde tweeling”� Ik lachte me hem mee.
“Zeg eens Leo..”� maar Memvrouw Plijster onderbrak me: “sorry, schatje, maar heb je vriend even nodig.”� Ze glimlachte kan je daar even wachten?”� ze knikte naar de rest van de vleugel. Ik knikte en liep weg van Leo’s bed. Het was er stil want er waren maar een paar patiënten en geen bezoekers. “Joan?”� ik schrok van de zwakte in de stem achter me. “Joan?”� herhaalde hij, dus ik draaide me om. Een blonde en bleke jongen keek me aan. “Kun je even hier koen?”� Ik bewoog me niet. “toe?”� zijn smeken was zo zwak dat het leek alsof hij elke seconde bewusteloos kon raken. Dus liep ik naar de stoel naast zijn bed en ging er op zitten. Ik keek hem kwaad en teleurgesteld, maar op bezorgd aan. “wat?”�
“Waarom heb je dat gedaan?”� Ik schrok “wat? Waarom heb ik?! Denk je niet eens over wat jij gedaan hebt?”�
“ik heb niks gedaan!”�
“zever! Ik heb je gezien.”�
“ja maar…”� ik horde Madame Plijster het goordijn open trekken en ik stond op en liep terug richting Leo. “Joan..toe ik..”� maar ik liep gewoon door naar Leo.
“Hoe is het er mee maatje?”�
“best goed, beter dan vanmorgen”� lachte hij, we praatten een beetje en ging dan terug naar de leerlingenkamer. “word snel beter he”� zei ik
“zal ik doen! Oh en Joan?”�
“ja?”�
“mag ik jouw ook mijn vriendin noemen?”� lachte hij. Ik lachte als antwoord en verliet toen de hospitaalvleugel.

Reacties: