FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Uitleg

“Haast je, die toverdrank moet af deze les”� zei Sneep “als ze niet af is, blijf je langer tot ze dat wel is.”� Ik zuchtte “fantastisch”� dacht ik. Maar door mijn woede was samenwerken niet evident, we zaten constant ik elkaars weg.
“godverdomme, Malfidus, dit ging makkelijker als ik alleen werkte.”�
“Ja daar hebben we weinig boodschap aan als we hier om acht uur nog staan”� sneerde hij terug. Ik briesde “blijf af!”� De hele klas volgde, aangezien het altijd heel stil was in Sneeps les. En inderdaad toen de les voorbij was,waren we slechts halverwege, dat we moesten blijven maakte me alleen kwader ik zag mijn vrienden kijken terwijl ik Draco’s hand opzij sloeg. “Doe nu eens wat je moet, voor we weer opnieuw kunnen beginnen!”� Draco rolde met zijn ogen en hiel zijn handen naast zijn hoofd. Toen iedereen buiten was was het nog stiller dan ervoor, waardoor ik probeerde niet meer luidop op Draco te vloeken. Maar toen hij met geperste gingersap omver stampte riep ik: “godverdomme, Malfidus!”�
“Dhanes!”� moeide Sneep zich. Ik zuchtte. “Wat is er in godsnaam mis met jullie? Jullie zijn een perfect team geweest!”� We keken beide naar onze ketel die een zachtsissende paarse vloeistof bevatte.

*Twee mensen tegen de muur staan die dichter kwamen*

Zonder op te kijken bande ik Sneep uit mijn herinneringen. Na een tijdje besefte ik dat het te lang te stil bleef, ik keek op naar Sneep, maar die keek naar Draco, ik volgde zijn blik. Draco had tranen in zijn gezicht en ik schrok van wat Sneep deed. Ik trok Draco naar me toe om Sneep uit zijn gedachten te trekken, maar deze liet zijn blik niet van Draco, waardoor ik besefte dat ik te laat was. Ik duwde Draco weer weg en keek van de een naar de ander. Sneep keek Draco aan en slikte. Draco staarde voor zich uit en deed geen poging om zijn tranen te verbergen.
“professor?”� vroeg ik twijfelend en te koppig om tegen Draco te praten. Sneep keek me aan.”�Je mag je gerief opruimen.”� Ik wachtte even maar begon dan mijn spullen bijeen te nemen. “Weet je Joan, ik blijf erbij dat je zeer speciaal bent.”�
“sorry?”�
“Goed in occlumentie, Zwerkbal, duelleren heb ik verstaan, mooi, slim, hebt gezag en toch blijf je me verbazen.”� Ik keek weer van de een naar de ander. “hoezo?”� hij zuchtte en liep naar zijn hersenpan, hij gebaarde me mee te komen. Hij voegde een herinnering toe en vertelde me voorver te bukken en zijn eigen herinnering te bekijken. Alsof ik de pan getrokken wer en terug werd uitgespuwd een paar minuten eerder.

Ik stond naast Sneep en zag Draco en mezelf bezig aan onze toverdrank. “godverdomme, Malfidus!”�
“Dhanes!”� moeide Sneep zich. “Wat is er in godsnaam mis met jullie? Jullie zijn een perfect team geweest!”� Dan vertroebelde het zicht een beetje en zag ik twee mensen tegen de muur. Een wit licht maakte het beeld weer helder en ik keek terug naar mezelf en Draco. Ik besefte dat ik zonet gezien had wat Sneep zich herinnerde dat hij in mijn hoofd gezien had.
Het beeld vertroebelde weer en ik besefte dat hij nu Draco’s herinnering keek. Het was al een slideshow van gebeurtenissen. Perkamentus kondigde aan dat er een nieuwe leerlinge was. Onze eerste ontmoeting een opeenvolging van tedere en leuke momenten met ons tweetjes. Nieuwjaar in Villa Malfidus, Freds en Georges reactie. En nog een hele reeks waarin ook een blond meisje op de kijker afgelopen kwam en die kuste. Ze word weggeduwd en het is Patty Park! Fred en ik staan achter haar. Dan volgde een schreeuwende Park en een luidere terug brullende Draco. Mijn kwade blikken op de zwerkbaltraining in de ziekenvleugel, in de gangen en tijdens de lessen. Dan spuwde de hersenpan me als het ware uit.

Ik bleef voor de pan staan met mijn handen om de rand geklemd, verwerkend wat ik gezien had. “Joan?”� ik draaide me om en zag Draco naar me kijken, zijn ogen waren rood en gezwollen. “geloof je me nu? Ik wilde dat helemaal niet..”� tranen rolde ook over mijn tranen. “Ik hou veel te veel van je!”�
Ik schrok toen er iemand op de deur klopte. Nog verbaasder was ik toen Fred binnen kwam. “hallo professor, ik …Joan?”� Hij kwam bezorgd naar me toegelopen, vergeten dat hij net Sneeps lokaal zonder uitleg was binnen gelopen. “gaat het wel?”� ik knikte.
“wat..”� ik knikte naar de hersenpan hij keek er naar en dan terug naar mij. Ik knikte nog eens en hij boog zich in de pan. Hij zou een paar minuten later terugkomen en ik wist niet hoe hij zo reageren. “Professor”� zei ik met een klein en gebroken stemmtje.
Hij hief zijn wenkbrauwen verbaasd op en zei dan “ja?”�
“Wat bedoel je met ‘je blijft me verbazen’? Ik bedoel je wist toch al van..ons”� dat laatste woord voegde ik er stiller aan toe.
“Ja maar ik dacht jullie echt van elkaar hielden.”�
“Deden we ook!”�
“Waarom en hoe kon je dan zo koel zijn tegen Draco?”�
“omdat ik gekwetst was!”�
“is het dat? Of was je onzeker over wat je zelf eigenlijk te bieden hebt?”�
“..”� ik staarde hem aan niet wetend wat ik moest zeggen of denken.
“Wel dit gebeurd niet te vaak, heb ik gelijk, Joan?”�
“misschien, maar ik was wel gekwetst.”�
“Natuurlijk, maar ondertussen heeft hij “en daarbij knikte hij naar Fred. “Je weleen goed gevoel gegeven is het niet?”�
“….”�
“sterk en speciaal en toch ook kwetsbaar en normaal.”� Ik voelde me raar, alsof Sneep me las als een open boek. Maar ik werd afgeleid omdat Fred net terugkam. Hij keek de hersenpan even aan, op dezelfde manier als ik dat ook gedaan had, dan draaide hij zich langzaam om.
“Fred”�
“hmm?”�
“gaat het?”� hij knikte. “ok..uh..snap…”�
“Malfidus…”� Zowel ikzelf als Sneep als Draco schrokken.
“uh..ja?”�
“jij..”� nu pas keek hij Draco aan, met afkeer en woede. Dan kwam hij naar mij en legde zijn hand op mijn schouder. “gaat het?”�
“wel..ja”�
“professor mogen we naar onze leerlingenkamers?”�
“nee, Wemel”�
“Waarom niet?”�
“Ik hoef mij niet tegenover jou te verantwoorden!”� hij keek Fred vernietigend aan. “Joan, ik wil niet grof zijn, maar ik zou graag hebben dat jullie het hier en nu uitvechten.”� Ik keek Sneep geschrokken aan en dan keek ik naar Draco, zijn ogen waren rood en gezwollen, zijn haar niet gekamd en hij zag er maar bleek uit. Ik voelde me een beetje schuldig en fluisterde “het spijt me.”� Hij keek op, zijn ogen kregen een glinstering en er verscheen een glimlach: “mij ook”� zei hij “wel ja..”�
“ik weet het”� lachte ik, maar ik was niet vergeten hoe ik mezelf belooft had mijn geweldige vrienden op te geven voor een schijnheilige Zwadderaar, die net bewezen had dat hij helemaal niet zo hypocriet was. “ok, ga maar “zei Sneep. En we verlieten met zijn drieën het lokaal. Ik had het moeilijk en dacht er over na terwijl we aar de trappen stapte, toen we daar toekwamen zei Draco: “Joan?”�
“hmm”�
“Ik…uh ik vroeg me a..”�
“Het lijkt me best dat we elkaar sowieso niet meer zien, Draco.”�
“Wat, hoe bedoel je?”� zij hij, hij stopte me lopen en keek naar me, ik stopte ook met lopen maar bleef naar de trappen staren.
“is het niet duidelijk wat ze bedoel dan?”� Het horen van freds stem, gaf me weer kracht. Ik keek naar Draco en vervloekte mezelf meteen dat ik in zijn ogen keek, waaruit het glinsteringetje weer verwenen was en alleen verwarring te zien was, keek. “Ik denk gewoon dat het beter is..”�
“maar waarom?”�
“oh verdorie Draco, buiten Sneep zijn wij de enige drie in de hele school die dit weten en het was al zo’n ramp als Fred erachter kwam!”�
“maar..”�
“Ik denk dat het gewoon echt beter is”� hij zuchtte en zijn ogen werden weer nat. “Draco…”� fluisterde ik en ik stapte dichter naar hem toe. “Doe dit nu niet, asljeblief, je weet best dat het beter zou zijn..”�ik nam zijn kin tussen mijn wijsvinder en middenvinger en deed hem me aan kijken: “dat weet je toch he?”� Fred verstijfde, dat merkte ik zo. “ja..misschien, maar wat als het niet lukt..ik bedoel..”�
“we zien wel..Misschien moet je Park een kans geven.”�
“Dat meen je toch niet?”�
“..nou..nee”�
“Ik kan het niet, Joan, Dat weet ik nu al.”�
“Je zal wel moeten.”� Antwoordde ik en ik trok mijn handen terug, hij volgde mijn handen en keek dan terug in mijn ogen. “ok..Ik probeer het.”� Zei hij terwijl zijn stem stokte. Ik gooide mijn armen rond zijn schouders en hij sloot me in zijn sterke armen. “ik ga je zo missen!”�
Hij kuste voor wat de laatste keer zou zijn en besefte toen we elk een andere gang inliepen dat het gedaan was. “Joan?.;Gaat het een beetje?”� ik knikte. “Dat was..sterk en zo, maar wil je dit ook echt?”�
“wel ja het is een onmogelijke relatie, dus..”�
“Ja maar nu ik dit alles gezien heb, begin ik te denken dat dit echte liefde is.;Een vriend zou geen goede vriend zijn moest hij dat niet aanvaarden. Je moet hem de kans geven om de shock te overleven natuurlijk.”� Ik glimlachte, “bedankt Fred.”�

Reacties: