FanFic.nl

Busrit

Vroege reis

“Bill, opschieten, de bus vertrekt over tien minuten!”� Met een vermoeid gezicht pakte ik zijn spullen bij elkaar. Make-up, eten, boeken en een flesje water belandden in de zwarte schoudertas. Het was dan wel zijn eigen schuld dat hij te laat zou komen, maar als hij te laat was, was ik dat ook. No way dat ik ooit een stap in die school zou zetten in mijn eentje.

Vijf minuten later en hij is nog niet beneden. Zuchtend trek ik mijn veel te grote broek omhoog en loop ik de trap op. Een extra zucht verlaat mijn mond wanneer ik de deur openduw. Bill staat voor de spiegel, twee kettingen in zijn hand. “Ik weet niet welke mooier staat, Tomi”�, zegt hij met een zeurderig stemmetje. Omdat ik inmiddels weet dat ik, wanneer ik nu tegen hem zeg dat het niet uitmaakt, een ontzettende uitbarsting krijg waardoor we nog later op school komen, besluit ik het anders aan te pakken. “Laat eens kijken”�, probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Hij houdt een zilveren ketting met een kruis en dezelfde in het goud voor mijn neus. Ik gooi mijn dreadlocks over mijn schouder en probeer geïnteresseerd naar de beide kettingen te kijken. “De zilveren”�, zeg ik dan, hopelijk zelfverzekerd genoeg. Hij drukt blij een kusje op mijn wang en doet hem om, gelukkig. “Je bent geweldig.”�

Net op tijd komen we bij de bushalte aan. De laatste passagier is net ingestapt, maar de deuren staan nog open. Snel springen we de bus in en lopen we helemaal naar achteren. Bill en ik zitten standaard achteraan, dan hoeft niet iedereen langs ons te lopen en vallen we niet zo op. Hoewel dat bij ons vrijwel onmogelijk is. “Ik haat het als ik om half zes al op moet staan om met de bus te gaan”�, zucht Bill. “Ik haat het als ik om half zes al op moet staan en naar school moet”�, antwoord ik grinnikend. Ook Bill lacht even, maar daarna is het weer stil. We zijn nooit zo spraakzaam ’s ochtends.

Opeens krijg ik een idee. Ik zal Bill eens terugpakken dat hij ons vanochtend bijna te laat heeft laten komen om zo’n stomme ketting. Een gemene grijns vormt zich om mijn lippen, maar ik druk hem al snel weg en doe alsof ik ongeïnteresseerd uit het raam staar. Langzaam breng ik mijn hand naar de rand van Bill zijn spijkerbroek en streel ik over zijn onderbuik. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij me verschrikt aankijkt, maar ik blijf uit het raam kijken. Ik maak zijn riem los. “Tom”�, sist hij waarschuwend. Ik negeer het weer en laat mijn hand in zijn broek glijden. Hij is al redelijk hard, maar niet hard genoeg. Daar gaat verandering in komen. Voorzichtig streel ik langs de basis van zijn penis. Hij rilt eventjes, maar herstelt zich. Dan pak ik zijn erectie volledig in mijn hand en begin ik op en neer de bewegen. Wanhopig probeert hij mijn hand weg te duwen, maar het heeft geen zin. Alle energie lijkt uit zijn lichaam weg de trekken naar één punt, daar waar mijn hand zich bevindt.

Bill weet zich aardig stil te houden, maar zodra ik mijn vingers over zijn eikel beweeg komt er een kreun uit zijn mond. Ik kijk om me heen of niemand het gezien heeft, maar iedereen lijkt in zijn eigen wereldje. Het kan niemand iets schelen wat wij aan het doen zijn, gelukkig maar. Steeds sneller beweeg ik mijn hand en vingers. Bill’s ademhaling versnelt, zijn ogen vallen steeds dicht en zijn handen proberen wanhopig iets vast te grijpen om in te knijpen. Er is echter niets in de buurt dus zet hij zijn nagels in de bank van de bus. Nog een keer haal ik mijn vingers over zijn eikel en dan hoor ik een diepe zucht en voel ik de vloeistof over mijn hand glijden. Grinnikend haal ik mijn hand uit zijn broek en veeg ik hem schoon aan mijn onderste shirt. “Misschien is zo vroeg met de bus gaan toch niet zo slecht”�, stamelt hij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.