FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Reünie

‘Hoe flikte je dat eigenlijk?’ Vraag ik nieuwsgierig.
‘Hoe flikte ik wat?’ Ze meent het, ze weet echt niet waar ik het over heb.
‘Je was ineens verdwenen.’
‘Goed, hè? Ik had je te pakken.’ De ondeugende grijns siert haar gezicht weer.
‘Ja, en ik vraag me af hoe je het deed.’
‘Je was zo ingespannen bezig. Ik ben achter je gaan staan, gek genoeg had je het niet in de gaten.’ Ik voel me nu nog stommer dan ik al deed. Ze stond gewoon achter me. Dat is het nadeel van iemand die je nog niet zo lang kent, die kan je nog beetnemen, omdat je haar nog niet in kan schatten.
‘Het spijt me, Tom. Ik wilde je echt niet van streek maken.’ Ze moet mijn peinzende gezicht gezien hebben.
‘Het geeft niet, ik pak je nog wel terug.’
‘Kom maar op dan.’ De grijns wordt nog breder.
‘Weet je wat ik ga doen? Ik zorg dat je net zo hard lacht tot je mondhoeken uitscheuren. Ik denk dat het niet eens zo moeilijk wordt.’
‘Maar dat doet pijn! En dan kan je nooit meer naar mijn vrolijke lachje kijken, dat zou toch zonde zijn?’ Ik spring dreigend op. Bill had schaterend weggerend, maar Jamila blijft rustig zitten.
‘Wat was je van plan jochie? Me bespringen? Ik ben sterker dan jij en ik ren ook nog eens harder. Maar doe vooral je best.’ Verslagen pak ik onze kommetjes. Ik wil ze omspoelen, maar dan bedenk ik me dat we de rivier al ver achter ons gelaten hebben. Ik stop ze terug in de mand en vertel Jamila dat ik klaar ben om weg te gaan.
‘Ik wachtte eigenlijk nog op je aanval, maar we kunnen wel vertrekken, als je wilt.’ Ik zend haar een arrogante blik, maar ze is niet onder de indruk.
‘Ik ben niet bang voor je, Tom.’
‘Je doet alsof. Stiekem sta je te trillen op je dunne beentjes.’ De glimlach blijft op haar gezicht staan, ze loopt naar me toe, haakt haar arm om de mijne en we vervolgen onze weg richting mijn broertje. Richting de herinneringen aan mijn broertje. Vandaag moet ik alles afsluiten.
‘Zullen we er een feestje van maken, vanavond?’
‘Wat wil je vieren?’ Vraagt Jamila.
‘Dat ik dichtbij Bill ben.’
‘Best. Hoe wil je het vieren?’
‘Geen flauw idee.’
‘Dan weet ik het ook niet.’
‘Misschien kunnen we iets eten, iets anders dan fruit.’
‘Dat zou kunnen. Ik heb nog thee in de hut liggen, maar dat heb ik niet meegenomen. Verder valt er niet veel te eten. Je kunt een vogel of een konijntje vangen. Ik heb het een paar maal geprobeerd, maar volgens mij ben ik niet al te goed in jagen.’
‘Laten we het proberen zodra we weer thuis zijn.’
‘Thuis?’
‘In de hut.’ Ik zie het steeds meer als mijn thuis.
De motregen houdt aan, maar hoe verder we vorderen, hoe harder de regen neervalt. De nevel wordt weer dichter.
‘Hoe wilde je het hoofdstuk eigenlijk afsluiten?’ Het duurt even tot het doordringt wat ze bedoelt.
‘Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht.’ Beken ik.
‘Als een verjaardag?’
‘Fijne verjaardag Bill, je bent vandaag twintig jaar en een aantal weken oud geworden. Ik wens je nog vele jaren toe, zonder mij. Als je alle niet-bestaande kaarsjes op je niet-bestaande taart uitblaast, mag je een wens doen.’
‘Een bruiloft dan?’
‘U mag de bruid kussen. Jammer dat er geen bruid is, en ook geen bruidegom.’
‘Tom, ik ben serieus aan het bedenken hoe we je hoofdstuk af gaan sluiten. Als jij niet meewerkt komen we nergens.’
‘Sorry.’
‘Als een begrafenis dan?’ Ik wil een tegenargument bedenken, maar er zijn minder negatieve kanten dan aan de vorige twee opties.
‘Ik wil geen bedrukte stemming. Ik denk niet dat ik heel vrolijk ben, maar ik wil ook niet doen alsof iemand dood is.’
‘Geen begrafenis. Een reünie dan?’
‘Herinneringen ophalen.’
‘Ja, dat is niet eens zo’n gek idee, toch?’
‘Nee, dat is waar.’
‘Leuke of vervelende herinneringen?’
‘Ik heb ze beiden. Ik denk dat ik ze gewoon allemaal op ga halen. Ik zie wel of er slechte of goede bovenkomen.’
‘Dat vind ik een goed idee.’
‘Dan doen we dat.’ We lopen in stilte verder.
‘Droom je nog?’ Verbreekt Jamila het zwijgen.
‘Vast wel, maar ik kan het me niet meer herinneren. Jij nog wel?’
‘Nee, ik ook niet meer.’
‘Vind je het jammer?’
‘Ik weet het niet. Ik vond dromen altijd heerlijk, dan kon ik tijdelijk ontsnappen uit de harde, pijnlijke wereld waar ik overdag in leefde. Sinds ik hier ben heb ik een beter leven, zeker nu jij bij me bent. Ik heb nooit iemand gehad om op te steunen, het is nog steeds even wennen.’
‘Je bent anders niet verlegen.’
‘Hier niet, nee. Dit is mijn domein. Ik weet hier meer dan jij, jij hebt meer te vrezen en te verliezen dan ik. Waarbij komt dat ik je niet ken, als je weggaat zie ik je nooit meer terug en jij bent in je eentje.’
‘Wrijf het er maar lekker in.’
‘Nee, zo bedoel ik het niet. Maar als ik op aarde iets deed wat iemand niet aanstond, kreeg ik de volgende dag een hele groep mensen over me heen. Letterlijk, ik ben regelmatig in elkaar geslagen. In je eentje kun je niet veel tegen me beginnen, dat weten we allebei. Ik klim gewoon in een boom en wacht tot je weggaat. Als het te lang duurt bekogel ik je met een paar appels, tot je een hersenschudding hebt.’
‘Je kunt het ook gewoon zeggen als je wilt dat ik wegga, hoor.’ Zeg ik plagerig.
‘Nee, nee, alsjeblieft niet weggaan.’ Blijkbaar hoorde ze het sarcasme niet.
‘Ik meende het niet.’
‘Oh.’ Ze verstevigd haar greep om mijn arm. Niet veel later begint Jamila weer met praten:
‘Aan de zon te zien is het nu een uur of vier. Jij hebt maar één dag gelopen, ik denk dat we de plek van je aankomst al voorbij zijn. Ik stel voor dat we hier even rusten en dan beginnen met je reünie. Daarna overnachten we hier en morgen gaan we weer terug naar de hut.’ Ik knik alleen maar, teleurgesteld dat ik geen herkenningspunt heb gevonden. Wat had ik dan verwacht? Een eikenboom waarin stond waar ik wezen moest? Ik betrap mezelf dat ik nog stiekeme hoop had Bill te vinden. Waarbij nog een vraag in me opduikt: zou die hoop ooit weggaan?

Reacties: