FanFic.nl

Last Dance

<13>

Nona sliep de rest van de nacht normaal, droomloos maar rustig. Ze zat er echter als een zombie bij aan de ontbijttafel, at amper iets en zorgde dat ze aangekleed in de door David gekochte outfit in de hal stond. Een klein kwartiertje later zaten ze in de bus, op weg naar de set.
De set bestond uit een grote, verlaten sporthal. De lichten waren veel te vel en veel te erg in contrast met de kille duisternis die in de hal heerste. De ramen waren bedekt met stof, sommigen waren kapot gegooid.
Een muffe geur zweefde door de ruimte.
Nona en haar vriendinnen gingen in één van de hoekjes stretchen terwijl een volledige crew plots opdook. Ze kwamen van alle kanten, zo veel dat niemand exact kon tellen of raden hoeveel. Er waren geluid- en lichttechnici bij, twee cameraploegen, choreografen en regieassistenten, stylisten en visagisten en cateringmensen bij.
Nona gluurde tussen haar wimpers door naar Bill, die wat onwennig aan zijn microfoon aan het klooien was, uitgefoeterd werd door een gezette man met kalend hoofd en zich verveeld op de grond zette. Alsof hij aanvoelde dat hij bekeken werd, zwaaide hij zijn hoofd opzij. Hij keek naar Nona, richting haar, maar zag hij haar kijken? Dat was nog maar de vraag.
‘Oké, kom aan mensen.’ riep David door een megafoon en liet zich toen in een gemakkelijke stoel vallen, zichzelf frisse lucht toewuivend met een scenario.
Gelukkig werd hij afgeleid door een telefoontje en zocht hij rustigere oorden op, anders had hij heel de tijd blijven kijken en had hij zeker op alles commentaar gehad. De stress was zo nog niet erg genoeg.
‘Posities.’ schalde door de zaal heen, Nona duwde zich overeind en slenterde richting Bill en anderen. Iets in haar schreeuwde dat ze nu nog terug kon, dat ze hier spijt van ging hebben.
Maar ze negeerde het stemmetje en ging naast Bill staan.
‘He.’ zei hij een beetje verbaasd en liet bijna zijn microfoon vallen.
‘Hallo.’

De eerste opnamedag ging vlot voorbij, en de laatste twee shots kwamen steeds sneller in zicht. Daar verheugde Nona zich op. Want als die klaar waren, konden ze eindelijk weg uit dit… Ding.
Maar, net toen ze aan de voorlaatste shot begonnen, moest Bill dringend naar de wc en had Tom ontzettend veel dorst. Dus verdwenen Kaulitz en Kaulitz. De oudste kwam echter al meteen weer terug met een beker cola, nam enkele slokken en liet toen de beker doorgaan. Nona bedankte vriendelijk.
Het doorgeven tussen Zara en Georg ging echter vreselijk verkeerd, en een enorme plas cola was het resultaat. Net op dat kwam David binnen. Hij vloekte meteen op iedereen die hij maar zag, die er maar iets mee te maken kon hebben.
Een emmer met water en een dweil werd erbij gehaald en Georg kon beginnen poetsen. Met overdadig veel water en schuim kreeg hij uiteindelijk de cola weg, en de vloer plakte niet zo erg als hij had verwacht.
Scheldwoorden als kleuters en dergelijke kwamen nog vaag van de kant waar David zich bevond, maar niemand had er echt erg meer in.
Bill stormde de hal in, glimlachend en al. Hij had niet gezien dat er cola was gevallen, noch had hij gezien dat er gezwabberd was, en het minst van al had hij de plas water gezien.
Veel te laat zag hij het, en voor Nona speelde alles zich in slow motion af.
Bill die uitgleed.
Bill die haar richting uitkwam.
Bills voeten die tegen haar enkels kwamen.
Haar benen werden vanonder haar lichaam getrapt en een angstaanjagend gekraak was alles dat ze nog hoorde. Het volgende moment lag ze op de grond, kermend van de pijn en luid snikkend. Ze voelde haar rechterbeen niet meer!
Haar oren suisden en haar hoofd bonkte, maar ze had veel liever dat iets in haar rechterbeen pijn deed. Veel liever had ze dat, want niets voelen, maakte haar nog ongeruster.
Ze werd opgetild, maar haar ogen openen deed ze niet. De pijn kronkelde door haar heen, maar bij haar been voelde ze niets.
Helemaal niets.
‘Bel de ambulance!’ werd er gegild, het brak als eerste door de muur van geluidloosheid heen. Wie of wat het zei, gilde, maakte haar niet uit.
‘Nona, hoor je me? Hey, Nona!’
Ze kreeg een slag in het gezicht, waardoor haar hoofd even heen en weer wiebelde. Tom, die Nona in zijn armen had, duwde de grote deuren open met zijn voet. Het was beginnen regenen. De koude druppels vielen een voor een op haar gezicht.
Een sirene overstemde het geroezemoes van de anderen en het gebulder van David. Met gierende banden reed de ambulance de parking op, en nog voor ze gestopt waren, sprongen twee mannen in uniform op het asfalt. Ze trokken een brancard achter zich aan.
Terwijl Tom hen tegemoet liep, rende Bill ook de hal uit. Hij had nogal versuft op de grond gelegen toen het allemaal tot hem doordrong. Hij had haar geraakt. Hij had het zelf horen breken.
Tenzij het allemaal een rare hersenspinsel was, maar hij wist zeker dat het dat niet was.
Ze zou sowieso de volgende dag niet mee kunnen draaien, en aanvankelijk van de ernst van de kwetsuur zou ze nog enkele dagen of weken buiten strijd liggen.
En dat had hij allemaal op zijn geweten.

Bill zat bij in de ambulance, samen met Zara. En Nona, op de brancard. Ze had nog steeds haar ogen gesloten, maar de tranen die over haar wangen liepen, verrieden dat ze nog bij bewustzijn was. Dat stelde Bill een heel klein beetje gerust.
Van het ene moment op het andere verbrak ze de stilte door gillend overeind te schieten en naar haar enkel te grijpen.
Een brandende pijn bevond zich daar en kroop waar het kruipen kon. Het kostte haar moeite om te stoppen met gillen, maar steeds meer tranen kwamen.
Haar enkel. Het gekraak.
Alles zag ze voorbij flitsen. Afstuderen aan de dansacademie, dansen bij een gezelschap, dansen met Kerst.
De tijd stond voor een fractie van een seconde stil, elk hart stopte slechts een ogenblik met kloppen, voor haar zag ze haar ouders oplossen in rook.
Ze zou niet dansen met Kerst, met haar ouders.

Reacties: