FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

2. Bill looks like a little pixie

Ik word wakker van geklop op de vensterbank. Als ik op kijk zie ik het hoofd van een jongen met een alle-kanten-opspringend kapsel door mijn raamkozijn heen loeren. Ik schrik me rot pak mijn deken stevig vast en vlieg overeind, maar als ik beter kijk zie ik dat het Bill is. ‘Ik liet je toch niet schrikken?’ Vraagt hij met een glimlach. Ik schud mijn hoofd. ‘Maakt niets uit..’ ‘Ik kom zo wel even terug.. O nee, ik wacht wel op het dak!’ En voor ik nog iets kan zeggen is zijn grijnzende hoofd alweer verdwenen.

Ik sta op uit bed en kijk even of hij nog bij het raam zit. Maar als ik om de hoek kijk zie ik hoe hij weer een paar meter van mijn raam af voor zich uit zit te staren met een kleine glimlach op zijn gezicht. Pas nu ik hem in het daglicht zie, zie ik wat voor mooi gezicht hij heeft. Hij ziet er eigenlijk zelf wel uit als een pixie. Glimlachend draai ik me weer om mijn kamer in en pak ik wat kleding van mijn stoel. Daar schiet ik snel in en mijn haar borstel ik en frot ik snel in een knot. Ik trek mijn gympen aan en loop weer richting het raam. Als hij me ziet verschijnen glimlacht hij weer vrolijk. ‘Goedemorgen! Heb je zin om vandaag wat te doen met mij.. of met mij en Tom?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik vind het prima. Wil je trouwens even binnenkomen?’ Hij knikt en hij komt overeind.

Niet veel later springt hij door het raamkozijn en belandt hij op de vloer van mijn kamer. ‘Dit is mijn kamer.. Het stelt niets voor. Maar het is mijn kamer. En daar gaat het om.’ Ik glimlach even en ik schuif nog wat dozen aan de kant. Bill geeft zijn ogen de kost en kijkt zorgvuldig naar het plafond. ‘Geil’ Mompelt hij glimlachend. Ik lach even. ‘Jou haar ook! Hoe krijg je dat voor elkaar?’ En ik blijf even verwondert naar zijn haar staren terwijl ik op mijn bed ga zitten. Bill glimlacht even. ‘Heel veel haarlak en een stijltang!’ En hij loopt naar mijn bureau en pakt het kranten artikeltje van Christopher op. ‘Ben jij een Nena-fan?’ Vraagt hij verwondert terwijl hij dan ook de cd’s opmerkt. Ik haal mijn schouders op en mompelt zachtjes:’Zoiets..’

Hij gaat langs me op bed zitten en kijkt even naar het artikel. ‘Erg hé’ Fluistert hij dan. Hij moest is weten.. denk ik in mezelf, maar in plaats van dat te zeggen zeg ik maar:’Ja inderdaad.’ Dan hoor ik mijn maag knorren en lachend kijkt Bill naar mijn buik waar het vreemde geluid vandaan kwam. ‘Volgens mij moet jij eten!’ Zegt Bill dan lachend. ‘Ja volgens mij ook.’ Mompel ik dan terwijl ik op sta. ‘Maar.. trouwens..’ Begin ik dan voorzichtig. ‘Ben jij een fan van Nena of zo?’ Hij knikt. ‘Ja ik vind haar geweldig!’ Even maakt mij hart een sprongetje van vreugde en euforie. Dus toch..
‘Hoezo?’ Vraagt hij dan nieuwsgierige terwijl hij opstaat en het artikel weer op mijn bureau legt. Ik haal mijn schouders op en glimlach weer. ‘Gewoon. Moet jij ook nog eten?’ Bill schud zijn hoofd. En ik loop de slaapkamer uit naar de keuken en Bill loopt achter me aan.

Ik pak een bord en een zacht bolletje en besmeer het met boter en strooi en dan hagelslag overheen. Bill is inmiddels aan de keukenbar gaan zitten en kijkt vragend naar het broodje en de chocolade hagel die ik erop strooi. Ik kijk hem even lachend aan als ik zie hoe geobsedeerd hij naar het broodje loopt te gapen. ‘Wil je er ook een?’ Bill schud zijn hoofd. ‘Wat is dat in godsnaam?’ Ik begin te lachen om de manier hoe hij het uitspreekt. Vol walging.. en afschuw ‘Is maar gewoon brood hoor!’ Mompel ik lachend terwijl ik de boter en de hagelslag weer opruim. Bill kijkt nog even raar naar mijn bord met het broodje. ‘Dat een broodje? Zo ziet het er niet uit.. Eerder.. als.. gebakken lucht of zo. En wat is dat dan wat je erop doet?’ Ik begin weer te lachen van zijn nieuwsgierigheid. ‘Dat is gewoon brood, een Nederlands broodje. En wat erop zit heet ‘Hagelslag’.’ Bill kijkt me vragend aan en probeert me te imiteren. ‘Hejgelschjlek?’ Ik begin weer te lachen. ‘Ja zoiets ja.. Wil je trouwens wat te drinken? We hebben cola, sap, punica, Apfelschorle.’ ‘Doe maar Apfelschorle alsjeblieft.’ Ik pak twee glazen uit de kast en een fles uit de koelkast. Ik zet ze op de bar en ga tegenover hem zitten en rustig eet ik mijn broodje op.

‘Ik wil vanmiddag wel met je naar de stad gaan als je wilt, dan geef ik je een rondleiding!’ Zegt Bill om vervolgens een slok van zijn Apfelschorle te nemen. ‘Ik vind het best..’ Mompel ik met volle mond. ‘En dan laat ik je de school van Nena zien, en dan laat ik je de..’ Mijn adem stopt.. Ik hoor niet eens meer wat hij zegt. Natuurlijk! Daar had ik niet eens meer aangedacht. Ik woon in dezelfde stad. Ik zou haar zo tegen kunnen komen. Wat nu als dat echt gebeurd? Ik voel hoe mijn hart in mijn keel klopt. In eens heb ik geen honger meer. ‘Lorena?... Lorena? Gaat het wel? Lorena?’
Versuft kijk ik weer op. ‘Hé sorry.. zei je wat?’ Bill schud even glimlachend zijn hoofd. ‘Nee, niks laat maar. O ja mama wil je graag ontmoeten. Ze zag jullie gister aankomen en wil graag nog kennis maken met jou moeder.’ ‘O mijn moeder is er nu niet..’ Mompel ik wat verstrooid. ‘O waar is ze dan?’ Vraagt Bill zo nieuwsgierig als dat hij is. ‘Die is werken, komt vanavond of zo wel weer thuis.’ Bill knikt en kijkt me even bedenkelijk aan. Ik negeer zijn blik en eet mijn broodje op. Als we beide ons drinken ophebben en ik heb de spullen opgeruimd lopen we weer naar mijn kamer. ‘Mag ik je wat laten zien?’ Vraagt Bill dan terwijl hij naar de computer op mijn bureau wijst. Ik knik en ik zet de computer aan en ik schuif een doos naast de bureau stoel. Glimlachend wijs ik naar de bureaustoel. ‘Ga maar zitten hoor.’ En ik ga op de doos zitten.

Hij legt zijn hand op de muis. Even kijk ik glimlachend naar zijn vingers. Prachtig lang, en geweldig mooi gelakte nagels. Sommige mensen hebben gewoon iets in zich, wat hen niet echt mens maakt. Ik vind hem nog steeds op een pixie of een elf lijken. Ik glimlach even van mijn eigen gedachten en dan merk ik dat Bill me aankijkt. ‘Wat is er?’ Zegt hij met een ontdeugend glimlachje op zijn gezicht.

Hij haalt zijn hand weer van de muis af en draait zich een kwart slag zodat hij me beter aan kan kijken. ‘Wat is er nou?’ Vraagt hij weer lachend. Ik begin weer te lachen. ‘Ik zeg het alleen als je beloofd niet te lachen!’ Bill kijkt me even angstig aan. ‘Is het dan zo erg?’ Jammert hij. Lachend schud ik weer mijn hoofd. ‘Ik bedacht me iets.. Nee laat maar .. het is stom. Maar wat wilde je nou laten zien?’ Bill schud lachend zijn hoofd. ‘Ik laat het niet zien voordat jij verteld wat er is.’ ‘En wat nu als ik het nooit vertel?’ Zeg ik grijnzend. Bill haalt zijn schouders op. ‘Dan zal ik hier voor altijd moeten blijven zitten! Er zit niets anders op!’ En hij slaat lachend zijn handen over elkaar.
‘Nou vooruit dan!’ Mompel ik lachend. ‘Ik uhm.. vind jou lijken op een pixie.’ En ik begon te blozen van wat ik zojuist zei. Wat klonk dat stom! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar Bill daarin tegen vind het helemaal geweldig. ‘Een pixie? O wat stoer!’ En van enthousiasme beweegt hij op en neer op zijn stoel. ‘Wat is eigenlijk een pixie?’ Ik kijk hem wat grijnzend aan. ‘Dat is een elfje..’ Bill kijkt me stom aan en een halve minuut later mompelt hij:’o.. dus ik lijk op een elfje? LEUK!’ En hij draait zich weer grijnzend om naar de computer. ‘Ik ga je onze site laten zien’ Zegt hij terwijl hij trots het internet opstart. En hij klikt een site open waar een foto openspringt met een logo erop. ‘Dit zijn wij!’ Roept hij trots. Ik vind het logo en de foto wel grappig, en de andere twee jongens zien er ook wel leuk uit. ‘Wie zijn dat?’ Vraag ik dan. ‘Dat is Georg..’ En hij wijs naar de jongen met de half lange bruine haren en de gitaar in zijn hand. ‘En dat is Gustav’ En hij wijst naar de jongen achter het drumstel. ‘Leuk stel.’ Mompel ik vrolijk.

Dan drukt Bill per ongeluk ergens op waardoor mijn hele computer begint te trippen. ‘Wat doe ik?’ Piept hij spastisch terwijl hij alles van schrik los laat. Dan springen er allerlei bestanden van mijn documenten open.. Ik kijk geschokt naar het scherm.. Niet die! Bill word weer wat rustiger en kijkt vragend naar het scherm. En het is al te laat.. Ik zie hoe zijn ogen regel voor regel heen en weer schieten. Hij leest het.. Vragend kijkt hij me dan aan. ‘Wat is dit? Schrijf je vaker gedichten?’

I found you but will you find me?

I don’t want to cry any more for something that happened so long ago.
I don’t want to think about how perfect my life would be.
I don’t want to think about what would have happened if I stayed.
I made a mistake.
I left.
But I don’t think that was all a mistake.
This time I’m getting the chance to meet you all over again.
Something there was no time for the last time.
Something also says me you will notice.
I don’t know how and I don’t know when.
But I do know that we will be happy together again

Until that time I will wait patiently. I will wait patiently until the day you’ll finally find me again.

Ik kijk even stom naar het document wat opengesprongen is en dan klik ik het snel weg. Pas dan zie ik dat het bestand Nena heette. En dat was Bill schijnbaar ook al opgevallen. Het is even stil en hij weet niet zo goed wat hij moet zeggen. ‘Zullen we maar even naar buiten gaan?’ Met naar buiten gaan bedoelde hij ‘op het dak zitten’. Ik knik en ik sta op en klim door het kozijn naar buiten. Ik ga rechts van mijn raam zitten en Bill klimt er niet veel later ook uit. Hij gaat naast me zitten maar blijft stil voor zich uit staren.

Na een tijdje breekt hij glimlachend de stilte. ‘Dus je vind echt dat ik op een elfje lijk?’ Ik begin te lachen. ‘Ja eigenlijk wel.’ Hij draait zijn hoofd ene kwart slag en kijkt me bewonderend aan. ‘Geloof je daarin dan?’ Mompelt hij weer iets zachter. Ik kijk hem even vragend aan en ik vraag me af of hij dit vroeg omdat hij me niet geloofd of omdat hij het raar vind. Ik haal mijn schouders op. ‘Weet je, ik denk dat de mensen is niet zo zwart wit moeten denken. Iets wat ‘normale’ mensen niet met het blote oog kunnen zien bestaat meteen niet. Maar misschien is het niet zo zeer een kwestie van niet kunnen zien en bestaan, maar niet willen of durven zien.’
Bill kijkt me glimlachend aan en is zichtbaar verast van het antwoord dat ik zo juist gaf. ‘Ik ben blij dat ik eindelijk zo iemand als jij heb ontmoet.. De mensen in mijn leven tot nu toe, die waren zo close minded..’ Ik glimlach even. ‘Fijn dat te horen..’ Ik ben bang dat hij verder gaat over dat gedicht maar hij zegt er gelukkig niets meer over. ‘Zin om mijn moeder te ontmoeten?’ Vraagt hij vrolijk terwijl hij opstaat en zijn hand uitreikt naar mij. Voorzichtig pak ik de zijne vast en ik kom overeind. Weer merk ik hoe hij even glimlachend naar mijn vleugels staart.

Op de een of andere manier geeft het me een goed gevoel. Het gevoel dat iemand mij speciaal vind. Ik loop voor hem uit naar het raam en bij het raam kijk ik hem nog even aan en hij geeft me een bevestigend knikje dat het oké is dat ik naar binnen ga. Ik pak het kozijn vast en laat me naar binnen glijden.
Wat ik dan zie doet me even duizelen. Overal om me heen het gezicht van Nena.. Echt overal. De hele muren hangen vol. Bill komt langs me staan. ‘Mooi is ze hé’ Fluistert hij dan. Ik knik even en loop achter hem aan de kamer uit. Op de gang passeert een slaperige Tom in alleen zijn boxershort. En als hij mij ziet slaakt hij een gil en rent hij weer zijn slaapkamer in. Bill kijkt me aan en beide beginnen we te lachen. Ik stop even voor zijn slaapkamer deur en lachend roep ik:’Goedemorgen Tom!´ En iets later hoor ik beschamend terug:’Morgí»h’
Lachend schud ik mijn hoofd en loop ik weer achter Bill aan de woonkamer in. Een vrouw legt glimlachend de krant neer en ik zie aan haar gezicht dat ze Bill’s moeder is. Hij lijkt ontzettend veel op haar! Zijn ogen, zijn neus, zijn glimlach en zijn ronde wangen. ‘Ik ben Simone.’ Zegt de vrouw glimlachend terwijl ze plots voor me staat. ‘Ik uhh ben Lorena, ik ben gister hier naast komen wonen.’ De vrouw is best klein van stuk en loopt vrolijk naar de keuken. ‘Ja Bill heeft me al veel over je verteld. Wil je wat te drinken meis.’ Ik ben helemaal overrompeld van de vriendelijkheid waar ik plots mee word overspoeld. Ik knik en Bill duwt me voorzichtig naar de bank en dan loopt hij vrolijk naar de keuken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.