FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 48: Mijn plaatsje in de wereld

Het lied dat Lukas voor me gespeeld had bleek geen zelf geschreven liedje te zijn, maar dat vond ik niet erg. Het was een prachtig liedje en niemand zou het ooit zo mooi kunnen zingen als Lukas. Ik had geen spijt gehad van mijn impulsieve drang om Lukas te kussen. Het werd een kus vol met liefde die ik pas op het moment zelf ontdekte, liefde die ik dacht dat ik niet snel meer zou voelen na Max.
Lukas vertelde me diezelfde dag nog dat hij al van de eerste dag dat hij me in het park zag, verliefd op me was. Het komt niet vaak voor, maar voor hem was het liefde op het eerste gezicht. Hij beschreef me als een engel met een gitaar en zonder vleugeltjes waardoor ik ging blozen. Zo kwam ik ook te weten waarom Lukas in die eerste dagen zo verschrikkelijk irritant kon doen. Meestal was hij gewoon jaloers op Niel of Max ofwel was hij boos op zichzelf omdat hij zijn gevoelens wou verdringen, maar het hem niet lukte. Toen hij het me vertelde klonk het allemaal heel logisch, alles viel als puzzelstukjes in elkaar en ik begreep hem net dat beetje beter. Ik kreeg zelfs medelijden omdat ik in het begin ook gemeen tegen hem was. ‘Maar dat is ondertussen al wel even geleden, nu ben ik gelukkig,’ had hij gezegd en daarna een kusje op mijn lippen gedrukt.
In de dagen die volgden waren Lukas en ik -net zoals elk kersvers koppeltje- onafscheidelijk. We deden alles samen, knuffelden en kusten alsof ons leven ervan afhing en konden geen minuut zonder elkaar. Ik maakte van die paar vrije dagen voor ons drukke schema begon, tijd om nog eens langs te gaan bij papa en Liesbeth en ook bij Max. Die was natuurlijk in de zevende hemel omdat hij zijn gelijk gehaald had, maar ik gunde hem zijn pleziertje. Zelf was ik ook dolgelukkig dus wat kon ik er op zeggen?
Natuurlijk kwam Michael het ook snel te weten doordat ik zo’n beetje aan Lukas vast geplakt was. Hij had er geen problemen mee en we moesten zelf maar kiezen of we het nog geheim wouden houden of aan de pers wouden meedelen in een volgend interview. We kozen voor de laatste optie, we hadden geen zin om onze relatie te verstoppen voor de wereld.
Maar ondanks dat ik het grootste deel van mijn tijd met Lukas doorbracht, vond ik steeds opnieuw een mooi evenwicht. Niel en Tayana klaagden niet over ons kleffe gedrag, want we hielden alles mooi binnen de perken als we niet alleen waren. Daarbij besteedde ik ook tijd met Tayana en Niel alleen of deden we onder ons vier iets leuks.
Ik voelde me het gelukkigste meisje op aarde, ik had alles wat ik me kon wensen en daar genoot ik van. Het was alsof met Lukas alles in mijn leven nu echt op zijn pootjes viel. Alsof alles nu stabiel was en de puzzel helemaal klaar was. De foto van mijn leven was volmaakt en perfect in mijn ogen. Natuurlijk wist ik dat niet alles voor altijd blijft duren, maar wie zegt dat we niet mogen genieten van het leven, van het moment?

Ik zit op Lukas’ schoot in de kleedkamer. Kya zit in de andere zetel tegen Max geleund, Tayana warmt zichzelf een beetje op met haar bas in het hoekje van de kamer en Niel heeft het blijkbaar naar zijn zin met Felix en Seppe in de andere zetel. Ze zitten te lachen en mopjes te tappen, maar ik heb geen zin om me op hen te concentreren.
Vandaag is ons eerste grote concert. We spelen in Vorst Nationaal en dat is best wel eng. Er hebben hier al grote namen gespeeld en het is echt een eer dat we hier ook kunnen optreden. De kaartjes waren zo goed als uitverkocht waar ik stomverbaasd van was. Alles in dit wereldje blijft me verbazen. Elke keer weer wordt ik aangenaam verrast.
De vlinders fladderen rond in mijn buik. Niet alleen vlinders door mijn zenuwen voor straks, maar ook vlinders door Lukas. Elke keer dat hij me aanraakt of zijn lippen op een stukje huid drukt, gaat er een hele storm vlindertjes door mijn onderbuik. Het gevoel dat ik ook had net voor onze eerste kus. Ik weet dat het liefde is, maar toch sla ik elke keer opnieuw mijn hand over mijn buik. Het voelt vreemd en geweldig tegelijk.
Nu herinner ik me ook dat ik dit nooit zo voelde bij Max. Niet dat ik niet van Max hield, maar het was gewoon anders. Max hoort in mijn leven, hij is er een groot onmisbaar deel in, maar hij speelt niet de rol van mijn vriendje. Die rol is voor Lukas weggelegd en het is een rol die hem perfect past.
Met zijn duim wrijft hij over een stukje blote huid van mijn dij waar mijn T-shirt een beetje omhoog gekropen is. Ik vind het fijn wanneer hij dat doet. Het maakt niet uit of hij mijn hand, been, arm of buik streelt, bij elke aanraking smelt ik een beetje. Lukas weet gewoon op de één of andere manier zonder dat ik het moet zeggen wat ik fijn vind. Alsof we op elkaar afgestemd zijn, alsof we bedoeld zijn om een koppel te vormen en dat we elkaar daardoor nog beter aanvoelen.
Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer Michael hijgend de kleedkamer binnenkomt. Natuurlijk staat hij zo te hijgen. Ons optreden hier vanavond is echt groots en Michael heeft waarschijnlijk evenveel zenuwen als ons, hij moet namelijk ervoor zorgen dat alles in orde komt.
‘Jullie hebben nog een halfuur, dus ik zou zeggen: begin met opwarmen!’ voordat we kunnen reageren is hij al weer weg, maar braaf zoals altijd luisteren we en sta ik recht om mijn gitaar te pakken.
Terwijl Kya, Max, Felix en Seppe naar ons luisteren spelen we ons zachtjes warm. Niel slaat met zijn stokjes het ritme van de liedjes op het tafeltje dat in het midden van ons staat terwijl ik zachtjes zing en op mijn gitaar speel. We spelen geen één van alle vier hetzelfde nummer, maar niet veel later hoor ik Lukas ook omslaan naar ‘New feeling’ wat ik aan het spelen ben. In dit liedje beschrijven we hoe hard ons leven is veranderd en hoe het niet altijd even makkelijk is om ons eraan aan te passen. Zoals we lang geleden aan zee hebben afgesproken, zingt Lukas in een heel deel liedjes mee. Niet altijd even veel, maar in dit lied zingt hij elk refreintje mee waardoor we dat nu samen zachtjes zitten de zingen.
Ik moet lachen wanneer we samen eindigen en voel de vlindertjes in mijn buik weer wanneer Lukas zijn mooie witte tanden naar me bloot lacht. Hoe is het mogelijk om zo verliefd te zijn? Elk klein detail aan hem lijkt voor mij plots perfect, hij lijkt plots veel knapper. Het is alsof ik met andere ogen naar hem kijk, maar ook met andere ogen naar de wereld kijk.
De hele dag lang loop ik er lachend en dolgelukkig bij. Net zoals het weer lijkt mijn humeur beter te zijn. Ik geniet meer van de kleine dingetjes in plaats van te wachten op een groot wonder. Wanneer ik een paar dagen geleden naar Max fietste moest ik lachen om mijn eigen gedachten. Ik was overdondert door mijn visie op alle dingen die ik zag. Ik vond ineens alles mooi, de zon achter de wolken, de wind in de bomen, de vogels die op de kerktoren zaten,… Overal kon ik de schoonheid ervan inzien, zelf toen het begon te regenen was ik gefascineerd door de druppels die op de grond vielen in plaats van geïrriteerd te geraken omdat ik nat werd.
Dat is wat liefde met me doet. Het maakt me genieten van de het leven en al zijn kleine facetten. Niemand zegt dat ik binnen twee maanden nog steeds gefascineerd zal zijn door iets doodgewoon als regen, maar ik hou me liever bezig met het hier en nu. Nadenken over de toekomst, over wat er misschien zou kunnen gebeuren of net niet zal gebeuren, zorgt er alleen maar voor dat ik me zorgen ga maken.
Natuurlijk pieker ik nog altijd. Zo’n gewoonte leer je niet zomaar af, maar ik moet toegeven dat ik minder lang wakker lig ’s avonds doordat ik gewoon aan het nadenken ben over veel te veel dingen. Daarbij helpt het natuurlijk ook dat ik ’s avonds in slaap kan vallen met het warme lichaam van Lukas naast me.
Niel haalt me weer uit mijn gedachten door iets harder met de stokjes op tafel te kloppen, meteen herken ik het ritme van onze eerste single en ik ben niet alleen. Achter me hoor ik Tayana inspringen en Lukas en ik volgen na haar ook. Deze keer spelen en zingen we niet zachtjes. Waarom zouden we?
Kya trekt mijn aandacht door stilletjes mee te zingen met ons nummer. Ik glimlach naar haar. Het is fijn dat ze de tekst kent, het is gewoon fijn om hen allemaal hier te hebben. Wanneer we zoveel moeten werken, mis ik hen echt wel. En niet alleen Max en Kya, maar ook Max’ broers en mijn klasgenoten van vorig jaar. Ik weet nog hoe ik dacht op het einde van vorig schooljaar dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zouden zien. Dat ons diploma hetgeen was waardoor onze wegen zouden scheiden een waarschijnlijk nooit meer kruisen. Ja, daar was ik bang voor, maar vandaag kan ik zeggen hoe blij ik ermee ben dat dat niet helemaal waarheid is geworden.
Ik heb een deel van mijn vrienden terug gezien op ons aller eerste concertje en voor vandaag heb ik hen allemaal een gratis kaartje gestuurd. Ik heb nog geen idee of iedereen zal komen of niet, maar ik hoop van wel. Ik wil mijn geluk kunnen delen met iedereen. Met familie, vrienden en al onze fans.
‘Het is tijd!’ Ik verschiet van Michael die weer in de deuropening staat. ‘Hup hup hup, je hebt nog twee minuten.’ Samen met Lukas, Tayana en Niel begeef ik me naar de gang. Waar we ons zo stil mogelijk moeten begeven naar de zijkant van het podium.
Helemaal nerveus loop ik als laatste in het rijtje wanneer er plots aan mijn arm getrokken wordt. Ik kijk in de bruine ogen van Max, bruine ogen die mee lachen met zijn mond.
‘Ik wou je nog even succes wensen.’
‘Bedankt.’
‘Sst ik ben nog niet klaar,’ zegt hij streng, maar lachend. Ik zwijg zodat hij verder kan gaan. ‘Fi, je hebt er geen idee van hoe trots ik op je ben. Hoe fijn het is om te kunnen zeggen dat jij mijn beste vriendin bent en te weten dat je dat altijd zal blijven, zelfs ondanks alle aandacht die je vanuit andere hoeken krijgt. Daar bedoel ik niet alleen Lukas mee, maar ook de fans, de pers, de band. Je hebt zoveel aan je hoofd maar vindt steeds nog een plaatsje in je hart om mij daarbij te nemen. Je vind op de één of andere vreemde manier een evenwicht tussen alles wat je graag doet en wie je graag ziet.
De dagen die we samen al piekerend doorbrachten over je keuze tussen deze carrière en naar de schrijfacademie gaan, lijken al zo ver weg. Ze lijken te vervagen als ik je zie op een dag als vandaag. Geloof het of niet, maar je hebt je weg in het leven gevonden.’
Max eindigt zijn speech en kijkt me liefdevol aan. Gelukkig heb ik waterproof mascara aan, want de tranen staan in mijn ogen. Hoe doet hij het toch? Hoe kan Max toch zo de perfecte dingen zeggen op de perfecte momenten? Het lijkt hem geen moeite te kosten, maar toch doet hij het elke keer weer. Ik sla mijn armen om hem heen en druk me tegen hem aan.
‘Ik hou van je, Max. Bedankt.’ Fluister ik in zijn oor. Ik ben niet bang om dit te zeggen, Max weet dat ik het vriendschappelijk bedoel en als Lukas het zou horen weet hij dat ook.
‘Ik ook van jou,’ is zijn antwoord. ‘En laat nu eens het beste van je zien daar op dat podium! Ik ga naar de eerste rij.’
Ik laat hem los, geef hem nog een kus op zijn wang en laat hem samen met Kya en zijn broers naar de concertzaal gaan. Langs een zijdeurtje gaan zij net op de eerste rij uitkomen waar ze ons heel optreden van dichtbij gaan zien.
‘Nog tien seconden,’ fluistert een medewerker.
Ik ga weer bij mijn band staan en neem Tayana’s en Lukas handen vast. We hebben doorheen de maanden een ritueeltje gevonden waardoor we elkaar succes wensen en elkaar kalmeren. Net voordat we het podium op moeten nemen we elkaars handen vast en ademen een paar keer diep in en uit daarna volgt een groepsknuffel en dan is het tijd om op te komen.
Zo gaat het vandaag ook weer. Na de groepsknuffel krijg ik van Lukas nog een kusje, maar daarna word ik het podium op geduwd (altijd als eerste). Met mijn elektrische gitaar in mijn handen loop ik alleen naar het midden van het podium. Een spot staat op mij gericht en volgt mijn passen terwijl de zaal uit zijn dak gaat. Zoals altijd kijk ik pas naar het publiek wanneer ik op mijn plaatsje sta. De vlinders in mijn buik slaan op tilt wanneer ik me omdraai naar het publiek en mijn benen een beetje uit elkaar zet.
7000 man schreeuwt me toe terwijl ik mijn micro vast neem. Het is onmogelijk. Ik moet een paar keer knipperen om de waas voor mijn ogen weg te halen. Zoveel mensen…voor ons, ongelooflijk gewoon. Ik laat mijn ogen over de menigte glijden en zie overal mensen springen, schreeuwen en zelfs huilen. In een flits besef ik dat we idolen zijn geworden. Mensen kijken echt naar ons op en hebben hier een heel dag aangeschoven om op die eerste rij te kunnen staan, maar natuurlijk kunnen niet alle 7000 mensen hier op één rij verzameld staan.
Achter me hoor ik hoe Niel zijn drumsolo begint terwijl Lukas en Tayana hun plaatsen rechts en links van me innemen. Mijn ogen staan nog steeds op de eerste rij gericht. Daar op die rij staan niet alleen Max, Kya, Seppe en Felix, maar ook heel mijn klasje van vorig jaar. Ze lachen, schreeuwen en zwaaien naar me en ik lach terug. Wat ben ik blij om hen hier te zien. Ze horen hier gewoon bij te zijn. Maar op die eerste rij staan ook volledig onbekende. Meisjes en jongens die uit hun dak gaan en een avond gaan beleven die ze nooit meer zullen vergeten.
Niels solo eindigt en ik hoor hem inzetten voor ‘Just us’. Naast me vallen Lukas en Tayana in en een paar secondjes later breng ook ik mijn handen naar mijn gitaar en mijn mond naar de micro. Vanaf het moment dat ik begin te zingen, hoor ik ongeveer 7000 stemmen die dezelfde tekst meezingen. Het geeft zo’n ongelooflijk grote kick om dat te horen. Zo veel volk dat onze liedjes meezingen, zal ik er ooit echt een wennen? Geen idee, maar wanneer we overgaan naar een volgend lied, stoppen ook zij niet met zingen. Doordat ons album nu uit is, kent blijkbaar iedereen ook de teksten van alle nummers. Geweldig.
‘Hallo Brussel!!!!’ roep ik na ons tweede nummer. De zingende zaal is overgegaan in een juichende zaal. Ik lach naar ons publiek en ga verder met het volgend liedje. Ook Max, Kya en al de rest zingen de nummers makkelijk mee, waardoor ik nog gelukkiger word. Zoals altijd heb ik helemaal geen zenuwen meer, die waren al verdwenen na de eerste zin die ik zong, maar spelen voor zo’n publiek blijft overweldigend.
Als derde nummer komt er het liedje dat ik schreef voor Max. Snel wordt er van gitaren verwisseld en voel ik hoe mijn akoestische gitaar in mijn handen wordt geduwd. Het liedje ‘Do you think’ begint en beelden van de laatste maanden flitsen door mijn hoofd. De dagen dat ik me zorgen maakte over mijn gevoelens voor mijn beste vriend lijken al zo ver weg en die twee lange maanden vol met verwarring en pijn lijken wazig in mijn geheugen als ik er nu terug aan denk. Het heeft me allemaal naar deze dag, hier vandaag, geleid en dat is het belangrijkste.
Terwijl ik zing blijft mijn blik een paar tellen bij Max hangen. Hij weet goed genoeg dat dit lied over hem gaat alleen had hij het nog nooit live gehoord, alleen op ons album. Hij knipoogt naar me en ik lach terug. Max heeft nooit een probleem gemaakt over dit lied, hij was eerder vereerd omdat hij het onderwerp ervan mocht zijn. En bovendien begreep hij ook dat dit de manier was voor mij om alles te verwerken.
Het concert gaat door. We blijven liedjes spelen en het publiek blijft roepen en zingen. Tayana en Lukas lopen langs me heen en terwijl ik zing hier in de spotlight besef ik dat Max (weeral) gelijk heeft. Ik heb inderdaad mijn weg in het leven gevonden. Ik heb dat ene ding gevonden dat ik doodgraag doe en ook kí¡n doen, muziek maken en mensen er blij mee maken, een boodschap over brengen in een liedje en zoveel plezier maken ondertussen dat het niet eens als werken voelt.
Daarbij heb ik ook nog eens een heleboel mensen die om me geven en die dit alles de moeite waard maken, zonder hen zou niets hiervan nog uitmaken. Ik heb hen nodig om te kunnen genieten van alle geweldige dingen die nu in mijn leven gebeuren. Mijn klasgenoten die ik mis en toch nog een plaats wil geven in mijn nieuwe leven, Kya die ik nog steeds als een super goede vriendin zie na alles wat er met Max gebeurd is, papa en Liesbeth die vanuit de coulissen trots op me zijn, Niel die me steeds ruggensteun geeft, Tayana aan mijn zijde op de moeilijke en de aller leukste momenten, Lukas die op zijn eigen manier een wegje vond tot in mijn hart, Max die voor altijd mijn beste vriend zal zijn door dik en dun, door weer en wind en mama die van op haar eigen wolkje over me waakt en een traan wegpinkt omdat ze fier op me is; al deze personen behoren tot mijn plaatje van ‘gelukkig zijn’.
Ja, zoals Max het zei; ik heb een evenwicht gevonden tussen alle dingen die ik graag heb en dat is toch hoe het hoort te zijn? Op het einde van vorig jaar zou ik dit alles nooit geloofd hebben, maar vandaag geloof ik erin. Vandaag geloof ik dat dromen uit kunnen komen, maar dat je daar zelf voor kiest. Je Lot ligt dan misschien vast, maar als je de juiste keuzes maakt kom je uiteindelijk waar je echt moet zijn. En daar ben ik nu. Op het plaatsje waar ik lang naar heb gezocht, maar nu eindelijk heb gevonden. Mijn plaatsje in de wereld.




Zo, dit was het laatste deeltje van dit verhaal. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben om het te lezen(: En ik wil ook iedereen bedanken die dit verhaal gelezen heeft!


Everything happens for a reason

Reacties: