FanFic.nl

Believe

2.1

‘Bill! Jongens, heeft iemand Bill gezien? Hij neemt zijn gsm niet op en hij antwoordt niet als ik hem roep. Bill!’
‘Erg ver kan hij niet zijn, aangezien we in een bus zitten,’ doet Gustav intelligent.
‘Och, kijk toch tekenfilms, brilsmurf,’ gromt Tom terwijl hij voor de zoveelste keer zijn gsm uit zijn zak vist.
‘South Park heeft een zeer grote socio-culturele boodschap!’ verweert de drummer zich. ‘En het is crimineel grappig. Ik vraag me af wanneer wij een aflevering krijgen, de Jonas Brothers zijn al geweest...’
‘You’re a great help, as always.’ Tom brengt het toestel naar zijn oor.
‘Badkamer,’ zegt Georg plots zonder zijn ogen van zijn laptop af te wenden.
‘Keuken!’ roept Gustav, en Tom trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Oh, ik dacht dat we willekeurige delen van het huis opsomden.’
‘Fascinerend,’ zegt de gitarist met onnavolgbaar sarcasme. ‘TV-stralen kunnen dus inderdaad hersencellen doden. Dat moet ik onthouden. Smurf, kijk verder en zwijg. Hobbit, jij wilde iets zeggen?’
‘Wat ik al zei, badkamer,’ herhaalt die, nog steeds driftig tokkelend op het klavier. ‘Voor je nodeloos belkrediet de lucht in blaast, zou je beter eens kijken of hij daar soms is. Misschien heeft hij een nagel gescheurd en wil hij niet gestoord worden in zijn rouwproces.’
‘Kappen, Hobbit!’ brult Tom. ‘Alleen ik mag Bill een wijf noemen. Broederrecht.’
‘Even goed. Ga maar kijken, je zal zien dat ik gelijk heb.’
Tom slof naar de badkamerdeur en bonst met zijn vuist tegen het hout. Ergens hoopt hij dat zijn broer daar niet is, hij haat het als Georg gelijk krijgt, op welk vlak dan ook.
‘Bill?’ Geen antwoord. Dan pas ziet hij dat de deur niet op slot is. Hij drukt de klink omlaag en de deur zwaait open. Daar zit de vermiste zanger, op de pot, gelukkig met zijn broek aan en helemaal verdiept in een rood schrift.
‘Weet je,’ begint Tom. ‘Iets aan deze handeling klopt niet. Ofwel moet je ergens anders gaan zitten, ofwel heb je je broek vergeten los te maken. En ik hoop voor jou dat het niet het laatste is.’
‘Huh? Zei iemand iets?’ Bill knippert vaag met zijn ogen. ‘Oh. Hoi, Tom.’
‘Hoe ver weg was jij, man? Ik loop je al tien minuten te zoeken, en zo groot is die kutbus niet. Wat lees je trouwens? En- waarom zit je op het toilet?’
‘Weet ik niet meer, eerlijk gezegd. Tom, dit moet je lezen.’
‘Voor de laatste keer, ik lees geen Vogue, rot op met je wijvenblaadjes.’
‘Het is geen Vogue, meneer het-is-niet-mijn-schuld-dat-alle-pagina’s-van-mijn-playboys-aan-elkaar-kleven. Het is dat schrift dat die meisjes ons gisteren gaven aan het einde van die show.’
‘Oh ja? Nog steeds niet geïnteresseerd.’
‘Ik zweer het, lees dit. Het zijn verhalen over ons.’
‘Aha? Fanfiction, of hoe heet dat gebeuren?’ Tom neemt het schrift over.
‘Ik denk het. Voor de laatste keer, lezen.’ Bill tikt ferm op de rode kaft. Tom weegt het boekje bedenkelijk op zijn hand.
‘Eén vraagje. Zijn het een beetje normale verhalen? Want ik zweer je, als ik ook maar één regel lees die suggereert dat ik mijn tong in jouw bek steek, maak ik straks een kampvuur met dit ding en rooster jou erboven.’
‘No panic,’ grinnikt Bill en komt overeind van het toilet. ‘Niks in die trant. En nu zitten, jij.’ Tom laat zich met gezonde tegenzin op de pot planten en slaat zuchtend het schrift open.
‘Voor Tokio Hotel, de band die ons inspireerde over elke grens heen. Een gedrukte versie van de fantasie die jullie tot leven brachten. Bedankt, om ons woorden te geven en vooral om ons samen te brengen. Jullie hebben er geen idee van hoeveel levens jullie al hebben geleefd.’ Tom mompelt de intro op het eerste blad mee en streelt onbewust met zijn wijsvinger langs de namen. BeetleJuice, Kerosene, Calamity, Tinkerbell en Lemon. Eronder staat een index met wie welk verhaal heeft geschreven. Hij zoekt het eerste verhaal en begint te lezen. Als hij Bill daar blij mee kan maken...

‘Georg!’ Tom slaat de laptop van de bassist dicht en gooit het schrift erop.
‘Dude!’ brult die. ‘Ik moest nog saven!’
‘Zorgen voor later, man. Eerst moet je dit lezen.’ Tom pakt hem bij zijn oren en duwt hem bijna met zijn gezicht op het schrift. ‘Nu meteen, geen excuses.’
‘Blijf van me af, gek.’ Met een knorrig gezicht masseert hij zijn oren en bekijkt de rode indringer achterdochtig. ‘Is dat de reden waarom Bill zo irritant vrolijk doet?’
‘Helemaal!’ antwoordt die. Hij zit naast Gustav in de zetel South Park te kijken en wiebelt nog meer heen en weer dan anders.
‘Al goed,’ kreunt Georg en rekt zich uit. ‘Ik ken jullie, ik heb geen seconde rust meer voor ik doe wat jullie zeggen.’ Met een sceptisch gezicht gaat hij onderuit zitten en slaat het schrift open.

Diezelfde avond laat wordt ook de drummer nog verplicht het hele schrift uit te lezen. Het resultaat is dat ze tot diep in de nacht blijven doorkletsen en de volgende dag geeuwend en suffend op een interview verschijnen. Maar dat kan hen niet schelen.

Reacties: