FanFic.nl

Fear [7-Shot]

Anablephobia

Anablephobia - Fear of looking up

Als kind durfde ik niet omhoog te kijken. Ik was er eerlijk waar doodsbang van. Ik wist zelf niet waarom, maar het idee gaf me de rillingen. Wat zou ik zien? Strakblauwe lucht, grijze wolken, de zon of de maan of de sterren, misschien een vogel of de takken van een boom? Ik wilde het niet weten.
Het is nooit op een specifiek moment begonnen, al van mijn vroegste herinneringen had ik die angst. Ik herinner me dat ik in de tuin zat, vier jaar oud, en Tom stond letterlijk aan mijn hoofd te trekken om me naar boven te doen kijken. Hij snapte niet waarom ik zo’n kabaal maakte, maar mijn hart sloeg als een voorhamer tegen mijn ribben. Dat was mijn eerste bewuste confrontatie met een fobie, en de alles verstikkende doodsangst die het oproept.
Mijn nek ging pijn doen door gebogen te lopen. In de lagere school viel het de leraren en leerlingen op dat ik vreemd liep. Ze dachten dat ik een bochel had, of misschien scoliose. Niemand dacht eraan dat ik niks mankeerde, behalve een levensgrote schrik om naar boven te kijken.
En toen kwam zij. Toen iedereen mij, dat vreemde joch dat altijd zo raar liep, links liet liggen. Zelfs op de lagere school was ze al mooi.
Ophelia.
Ik was tien jaar oud toen ze voor het eerst naar me toe kwam. Ze stak het schoolplein dwars over, ploegde doorheen alle hinkelspelen, schopte een voetbal aan de kant en kreeg bijna een springtouw in haar gezicht. Niks deerde haar, in één rechte lijn tot vlak voor mij. Die vastberadenheid zou ze nooit verliezen.
‘Waarom loop jij zo?’ vroeg ze. We waren precies even groot. Ik kende haar, het mooie blonde meisje uit de parallelklas. En in plaats van mijn schouders op te halen, opende ik mijn mond.
‘Ik durf niet omhoog te kijken.’ Haar wenkbrauwen hadden daar duidelijk geen last van, die gingen meteen de hoogte in.
‘Hoezo? Doet dat pijn, soms? Heb je last van je rug?’
‘Weet ik niet,’ antwoordde ik zo eerlijk mogelijk. Ik wist echt niet of omhoog kijken pijn deed. Ik had het nooit geprobeerd. ‘Ik durf het gewoon niet.’
Ze keek bedenkelijk, hield haar hoofd een beetje schuin. Toen, zonder waarschuwing, stak ze haar beide handen uit en gaf me een duw. Ik struikelde en viel achterover. Van het schrikken gaf ik een gil, en ook omdat het toch een beetje pijn deed toen ik languit op de tegels smakte.
‘Wat-‘ Maar toen schoot de adem uit mijn lijf. Ik lag op mijn rug op het schoolplein, even opgekruld als wanneer ik liep. Ik hoefde mijn nek niet te bewegen. En ik zag de zon, pal boven mijn hoofd.
‘Je durft het wel. Zie je?’ Ze ging naast me liggen en staarde mee in het verbijsterend felle licht. En van pure schok begon ik te lachen, zo hard dat het pijn deed in mijn buik. En daar moest zij dan weer om lachen. Toen de bel ging konden we niet opstaan, we waren zo vreselijk buiten adem. Maar toen ik eindelijk overeind krabbelde, rekte ik mijn stijve schouders en kantelde ik voorzichtig mijn nek een beetje achteruit.
Binnen de week liep ik rechtop.

Reacties: