FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Bang...

Eenmaal boven gooide ik mezelf op mijn bed en begon ik te huilen. Snel veegde ik mijn tranen weg toen iemand op de deur klopte. Fred keek me bezorgd aan: “Alles goed met je?”� Ik knikte en ging op de rand van mijn bed zitten. Hij kwam naast me zitten en gooide zijn arm om me heen. Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst rusten en hield mijn tranen niet tegen.
“Ik wil je niet van streek brengen, maar ze vertellen het aan iedereen. Ik werd kwaad, maar nadat ze het tegen vijf mensen hadden gezegd..”� Ik knikte, ‘Dit is het’ dacht ik ‘het is gedaan, over’. “Kom, kom”� Zei Fred alsof hij mijn gedachten las: “Het komt wel weer goed”�
Ik schudde mijn hoofd “De hele school zal me haten!”�
“Nee, natuurlijk niet. Ik zal je niet haten, George ook niet, Leo en Ginnny ook niet, ik weet niet hoe het zit met Hermelien, maar…Malfidus ook niet.”� Ik keek op en knikte “Je hebt gelijk. Maar etenstijd sla ik toch maar over.”�
“Joan! Het is zwerkbal morgen! Je moet eten!”�
“Fred…”�
“Ok, het is nu middag en nu moet je niet, maar ik a en ik vertel Maflidus wat er gebeurd is.”�
“Wat? Fred, hij zal..”�
“Inderdaad en als het moet laat ik hem in de leerlingkamer!”�
“Wat?”�
“Ja..Zeker dat je niet meewil?”�
“Ik heb geen honger.”�
“Joan…”�
“Best! Maar…blijft gewoon bij me.”�
“Natuurlijk! Kom op, Zoals je al zei je bent een waardig en dapper griffoendor!”� Ik volgde hem naar beneden, maar twijfelde in de lege leerlingenkamer. “iedereen zal er zijn.”�
“Zeker wel, kom op, we kunnen dit best.”� Ik volgde hem naar de grote zaal, waar iedereen naar me zat te kijken. Ik verstopte me achter Fred, maar dat had geen zin. Fred deed me tussen hem en George in zitten. George sloeg zijn arm rond me, keek me in mijn ogen aan en vroeg of ik ok was. Ik knikte en lachte even. “Zit je wel aan de juiste tafel?”� vroeg Ron, maar hij liep gewoon door bij het zien van zijn oudere broers’ uitdrukkingen. Harr gaf me een vuile blik “Dan te denken dat we je vonden meevallen, we dachten dat we aan jou een nieuwe vriend hadden.”�
“Zij dacht net hetzelfde over jullie, jullie besloten haar geen kans te geven!”�
“Oh dat hebben we wel, Fred”� En met die woorden liep hij door. Hermelien volgde een beetje ongelukkig haar vrienden. Nu ik toch de aandacht had kreeg ik vuile blikken van de hele Griffoendortafel. Het nieuws was de hele school al rond gegaan en nadat hij een beetje had gadegeslagen stond Malfidus op van de Zwadderich tafel. Hij kwam naar de Griffoendortafel gelopen en zowat iedereen in de zaal volgde hem met hun blik. Hij stopte bij me en stak zijn hand uitnodigend uit. George gaf hem een glimlachje en ik nam de uitgehouden hand aan. Alsof ik geen eigen wil had liet ik me dor Draco buiten de zaal leiden. We hadden geen woorden nodig omdat we perfect wisten wat de ander dacht en voelde. Hij stopte met wandelen en legde zijn rechterhand op mijn onderrug, daarmee trok hij me dichter tegen hem aan. Zijn linkerhand streelde mijn kaak en zijn ogen keken in de mijnen en zeiden: ik ben hier voor je, altijd. Ik hou van je. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en gooide mijn armen rond zijn nek en schouders. Hij gebruikte nu ook zijn linkerhand tussen mijn schouderbladen om me dichter en steviger tegen zich aan te drukken. Na even verloste hij zijn greep keek hij terug diep in mijn ogen. Zijn linkerhand nam nu mijn kin vast en zijn lippen raakten de mijne. Zijn kus sprak zoals net ook zijn ogen hadden gesproken. Dan veegde hij mijn tranen af en bracht hij me terug naar binnen. Iedereen keek op toen we binnenkwamen, maar dat kon me niks meer schelen. Ik hield van Draco en daar was ik trots op. Hij had me net moed en wil bijgebracht zonder ook maar een woord te zeggen, hij was wel degelijk ‘de juiste’ voor mij! Hij leidde me naar mijn plaatsje tussen Fred en George, die Draco meteen nog beter appreciëren toen ze mijn gezicht zagen. Hij had geen woord gesproken, mar eenmaal bij mijn plaats aangekomen, draaide hij zich naar me toe. De hele zaal keek hoe zijn linkerhand het mijne vasthield en zijn rechter mijn kaaklijn streelde: “Het kan me niet schelen wat anderen denken”�
“Ja, dat veranderd veel aan je he, Malfidus?!”� zei Harry die opgesprongen was. Draco hield mijn hand nog steeds vast en antwoordde: “ik dnek niet dat jouw mening nog veel betekent, Potter.”�
“mijn mening heeft g..Oh Ik weet niet wat er mis is met Joen, maar weet dit, Malfidus: Je zal nooit aanvaard worden!”�
“Dat zal hij wel”� De hele zaal keek nu naar mij en ik voelde me even klein, maar Draco kneep zachtjes in mijn hand en ik vervolgde: “Door mij en mijn echte vrienden.”�
“JE ECHTE vrienden?! Jij veraadde ons!”�
“Zo is het genoeg, Potter!”� onderbrak Draco: “Het enige verraad dat ik zie is dat van een zogezegde vriend die de keuzes van zijn vrienden niet accepteert!”� Met die woorden liet hij mijn hand los en kwam hij voor me staan en daarbij tussen mij en Harry. Met elk woord dat volgde zette hij een stap dichter naar Harry. “Jij kwetst één van je vrienden zo erg, dat je andere vrienden zelfs vinden dat je lijnen overschrijdt!”� Hij was nu dicht bij Harry, die keek snel naar zijn vrienden. Allen behalve Ron, wendde hun blik af. Ron sprong op: “jij!”� Daarbij dreigde bij met zijn vuist, maar die bleef waar ze was. Ginny greep zijn mantel vast en trok hem weer naar beneden, daarbij bleef ze naar Draco keken. Draco stond dicht bij Harry en zijn ogen lieten hem niet meer los. Op dreigende toon fluisterde hij: “Het kan me niet geven voor welke reden, Potter. Maar ik zal je niet toelaten dat je mijn vriendin kwetst!”� Hij draaide zich om en liep naar zijn eigen tafel. In het voorbijkomen legde hij zijn hand op mijn heup en gaf me een kusje op mijn wang. Ik ging weer zitten en zag dat Harry de zaal verliet. “Hij keert wel”� zei George. “ik zag een kleine glinstering in zijn ogen, dat is genoeg. Hij weet, diep van binnen, dat Malfidus gelijk heeft.”�
“En anders helpt hij hem wel!”� Vulde Fred aan.
“Bedankt, jongens”� zei ik. We verlieten nu ook de zaal “Je denkt toch niet dat ze zouden gaan vechten he?”�
“Harry kan best koppig zijn”�
“hmm..Harry..Draco..”�
“Tijd voor weddenschap, Fred?”�
“Ze duelleren alletwee goed, maar als ze hun handen gebruiken…”�
“Stop maar al ja?”� We liepen door de gangen en haalde een discusierende Harry en Ron in. Met onze komst liep Harry weg en kwam Ron vreemd genoeg naar ons toe. “Sorry, Joan. Het is gewoon allemaal zo vreemd..”�
“Weet ik wel..Bedankt.”� Hij gaf me een klein lachje dat hij soms gebruikte, waarbij hij lichtjes zijn schouders optrok.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.