FanFic.nl

Fear [7-Shot]

Philophobia

Philophobia - Fear of love

Naar haar kijken was meer dan ik kon verdragen. Wanneer de zon als een dolfijn in en uit de golfslag van haar krullen dook, voelde ik dat heel diep in mijn buik. Het blauw van haar ogen maakte me duizelig. Haar rennende benen maakten die van mij week. En haar lach die van elke muur naar me terugkaatste boorde zich dwars door mijn schedel.
Niet Ophelia zelf was het onderwerp van mijn nieuwe angst, maar het gevoel dat zij, en zij alleen bij me opriep. Liefde.
Vanaf die ene warme dag op het schoolplein, vanaf het moment van die duw en onze eindeloze slappe lach, had ze mijn hart in brand gezet. Ik kende geen enkel gevoel waar ik het mee kon vergelijken, en dat maakte me doodsbang.
Het was geen angst om afgewezen te worden, of om haar te verliezen. Nee, het was de liefde zelf, het rauwe gevoel in mijn binnenste, die me angst aanjoeg. Het kroop onder mijn vel en dreigde alles te veranderen, alles wat Ophelia en ik hadden. Want intussen was ze mijn beste maatje.
Omdat zij Ophelia heette, werd ik Hamlet. Maar het zag ernaar uit dat ik degene zou zijn die zich zou verdrinken als het zo doorging. Mijn hart was tot de rand toe gevuld met haar, het zou uit elkaar spatten.
We werden ouder. Op een namiddag, intussen waren we veertien en elke jongen in een straal van twintig kilometer liep kwijlend achter Ophelia aan, spuwde ik het gewoon uit.
‘Ophelia, ik ben verliefd op je.’ Een paar seconden lang bleef ze naar de tv staren, toen keek ze me heel vreemd aan. MTV speelde door, alsof er niks gebeurd was. ‘En ik wil het niet,’ voegde ik eraan toe.
‘Waarom niet?’
‘Omdat het me bang maakt. Echt bang, zoals dat omhoog kijken vroeger. Het is zo’n vreselijk gevoel, mijn hart is constant in vrije val. En iedere keer als ik jou zie, ga ik een klein beetje dood.’
‘Maar wat als ik zeg dat ik het best oké vind? Dat je verliefd op me mag zijn?’ Ze keerde de tv nu helemaal haar rug toe. Mijn ingewanden krompen samen.
‘Nee. Dat helpt niet. Ophelia, je moet me helpen. Ik weet dat je het kan, je hebt het eerder gedaan. Ik weet niet waarom, maar jij begrijpt het. Alsjeblieft.’ Weer trok ze dat peinzende gezicht dat ik intussen zo goed kende, knikte kort en stond op. Bij mijn pols sleurde ze me naar boven, liep zonder kloppen de kamer van Tom in.
Hij lag op zijn bed een gitaar te stemmen. Zonder enige uitleg liet ze mij achter in het deurgat, wierp zich op Tom en kuste hem vol op de mond. Na een halve seconde van verbijstering kuste hij vrolijk mee.
Ik voelde mijn hart tot rust komen. Door Tom te zoenen had Ophelia zichzelf als onbereikbaar gemarkeerd. Ik hoefde niet meer van haar te houden, de liefde kon gemakkelijk worden opgeborgen en weggestopt. Misschien voor later, als ik niet meer bang was. En op deze manier konden Ophelia en ik beste vrienden blijven.
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet een klein beetje jaloers was in de daaropvolgende zeven maanden dat Ophelia en Tom samen waren.

Reacties: