FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Love Doctor

Een zandwolk ontstaat wanneer er een zwarte auto voor een tankstation stopt, ergens afgelegen van de grote stad Sidney. De portier van de rijder wordt geopend, er stappen twee vaalbruin gekleurde cowboylaarzen uit, die eveneens zand laten opstuiven, maar dan in een kleinere versie.
De wind blaast een opgevouwen papiertje tegen de neus van de rechter laars. Een vrouwelijke hand versierd met zilveren ringen grijpt het papiertje bezaaid met rood zand en klopt het eraf met haar andere hand, deze is bestempeld met zwart inkt; getekend prikkeldraad zit als verband eromheen gewikkeld.
Grote nieuwsgierigheid uiten haar donkerbruine ogen die naar het nog gesloten papiertje kijkt, gelijk beginnen haar handen met ontvouwen om de ogen te genoegen.
“Alissa,”� leest Sydney mompelend op, het staat gecentreerd en is wat groter uitgeschreven dan de tekst wat haar nog te wachten staat, merkt ze op.
Om geen luisterende oren aan te trekken, besluit ze om de rest meelippend in haar hoofd verder te lezen. Met de portier nog open, de Australische band Jet met hun lied Are You Gonna Be My Girl? stroomt de auto op een matige volume uit de auto, leunt ze met haar rug tegen de auto en laat een schaduw over haar gezicht en brief vallen door haar cowboyhoed.

Eigenlijk weet ik niet goed hoe te beginnen. Ik kan stom starten door over het weer te praten, maar we weten beide dat het snikheet is en niet uit te houden. Daarbij slaat het totaal niet aan met wat ik je nou wil vertellen. En ik weet dat je dit soort dingen in iemands gezicht moet zeggen, maar ik weet werkelijk waar niet hoe te beginnen, zoals ik het nu ook niet weet.
Gelukkig weet jij wel hoe erg ik kan ratelen wanneer ik bij jou ben, maar weet dat ik alleen in jouw bijzijn zo ongelooflijk stumperig overkom. Het is dat jij erom lacht, wat mij weer een lach bezorgt, anders had ik mezelf tot zwijgen gezworen en geen stap meer gezet, totdat ik zeker wist dat ik geen rare acties meer kon uithalen.
Goed, ik kom je dus iets vertellen, omdat ik niet weet hoe ik dit recht in je gezicht moet vertellen. Komt het.
Aliss, je bent leuk, meer dan leuk. We kennen elkaar nog maar twee weken en ik heb je welgeteld vier keer gezien, maar ik krijg je niet meer uit mijn hoofd. Elke keer wanneer ik het Australische dak eraf blaas, zie ik jou meespringen met alle andere fans. Elke keer wanneer ik tot rust probeer te komen in de tourbus, zie ik jou met je lieve lach mij tot rust brengen. En elke keer wanneer inslaap val, zie ik jou naast mij liggen en vorm denkbeeldig mijn armen om je heen.
En je bent zo mooi. God, je weet niet wat je mijn ogen en hart aandoet. Dat stijlen, lichtbruine haar die je telkens in een hoge paardenstaart doet voor je werk. Je hartvormige, zongebruinde gezicht. Twee strakblauwe ogen die zonnestralen bezitten, die ook nog eens harder gaan stralen wanneer je je mooie witte lach toont. Je verblind me met je schoonheid en laat me stamelen bij het horen van je zoete stem. Je bent elegant, uiterst beleefd, lief, gedreven, een dromer, zeker van je zaak, en je bent de vrouw waar ik voor ben bezweken.
En dan is mijn vraag aan jou, en hierbij is echt de keuze helemaal aan jou, maar zou je met mij mee willen gaan? Mijn tour zit er bijna op, dus de dag dat ik het vliegtuig moet opstappen om terug naar huis te gaan vordert snel. Ik zou graag ‘ons’ een kans willen geven. Elkaar beter leren kennen, onze in’s en out’s, om te zien of die vonk echt is overgeslagen, en het niet iets was wat ik door een zonnesteek heb opgelopen.
Lieve, lieve Alissa, wil je hier over nadenken? Ik kan je nog een hele week geven, maar stiekem hoop ik het antwoord gelijk te horen. De drieëntwintigste vertrek ik, die dag zelf en ervoor zal ik in het Vibe hotel in Sidney verblijven.

Dikke knuffel en heel veel liefs,

Jouw Tom

Met haar lippen gevuld met een grote en zeer genietende grijns, vouwt ze de brief terug op. Ze knalt de deur van haar auto dicht, die de muziek gelijk afkapt, en loopt rustig de pomp in. Er rinkelt een belletje bij binnenkomst. Een jonge vrouw achter de toonbank kijkt gelijk op, ze heeft een vriendelijke lach en heet haar welkom. Sydney knikt alleen maar en kijkt wat zoekend rond; de zolen van haar laarzen laat ze over de betonnen vloer schuiven.
“Kan ik u ergens mee helpen? Misschien kan ik vinden wat u zoekt,”� stelt de vrouw beleefd voor, haar blauwe ogen begaan een zonsondergang wanneer ze haar oogleden door een lach half sluit.
“Ja, ik zoek een jongen die hopeloos verliefd is.”� Wanneer ze het uitspreekt meldt het belletje weer dat er iemand binnen is getreden. Sydney kijkt over haar schouder, de brief had ze al omhooggestoken - het stak tussen haar wijs- en middelvinger uit. Ze ziet een jongen staan, gehuld in een grote spijkerbroek en wit, lang shirt, waarvan het gezicht de kleur van zijn shirt krijgt bij het zien van de brief. “-Op jou,”� maakt ze de zin na lange stop af.
Sydney stopt de brief beter in haar hand en loopt op de jongen af. “Dus jij bent Tom.”� Even kijkt hij verbaasd, maar slaat vrijwel gelijk om naar woede, wanneer hij doorheeft dat ze de brief heeft gelezen. “Kijk niet zo, jij laat je spullen slingeren. Finders, keepers,”� zegt ze op een meesmuilende toon.
“Ik liet het niet slingeren, ik was het verloren, dat is heel wat anders,”� sist hij woedend en wilt de brief uit haar hand grissen.
“A-a-í¡,”� keurt ze hem af en strekt haar arm naar achteren zodat hij er niet meer bijkomt. “Blijkbaar kan jij het niet in haar gezicht zeggen, maar ik wel.”� Sydney draait van hem weg en kijkt terug naar haar gezicht - die wanneer ze niet keek is veranderd van vriendelijk naar verward - en wappert met de brief voor haar neus. “Dat vriendje van je wilt wat aan je kwijt.”�
“Hij is mijn vriendje niet,”� fluistert Allisa, een lichtroze tint ontstaat op haar gebruinde gezicht.
“Oh, hoor je dat? Daar heb je je antwoord al. Blijkbaar hoef ik niet door te gaan?”�
“Kap,”� gromt Tom boos en beschaamd.
“Nee, dit is veel te leuk.”� Met een opgetrokken mondhoek opent ze de brief. “Weet je wat dit is?”� Alissa schudt, ietwat nieuwsgierig, haar hoofd. “Dit, liefje, is een geniale liefdesverklaring van Romeo daar zo.”�
“Tom.”�
“En hij wilde dit jou geven zonder gelijk je reactie te weten. Dat noemen we schijters, Tom.”� Sydney schraapt haar keel. “Goed, ben jij de gelukkige bezitter van ‘Dat stijlen, lichtbruine haar die je telkens in een hoge paardenstaart doet voor werk. Je hartvormige, zongebruinde gezicht. Twee strakblauwe ogen die zonnestralen bezitten, die ook nog eens harder gaan stralen wanneer je je mooie witte lach toont. Je verblind me met je schoonheid en laat me stamelen bij het horen van je zoete stem. Je bent elegant, blablabla. Ja?”� kapt ze de brief van Tom af.
Alissa’s wangen beginnen nog roder te kleuren, door pure schaamte en stiekem omdat ze toch wel gevlijd is van Tom’s geschreven woorden.
“Dat is dus een ja. Nou, goed, hij vindt je leuk, hij wilt met je en vraagt of je met hem mee naar huist wilt, waar dat ook mag zijn.”� Ze stopt de brief in de handen van Alissa. “Mijn goede daad zit er weer op voor vandaag. Je hebt er vast niets op tegen als ik wat Redbull van je neem, dan staan we gelijk.”� Alissa kan alleen maar woordeloos ‘ja’ knikken en kijkt hoe Sydney een sixpack van het schap grijpt en loopt langs haar heen, richting Tom.
“Het ga je goed,”� brengt ze alleen maar uit en klopt met haar vrije hand op zijn schouder; Tom kucht geschrokken. “Veel succes, love birds!”� En met een rinkelende deur loopt ze naar buiten.
De Redbull landt op de achterbank, haar vingerloze lerenhandschoen wordt aangetrokken, start de motor met een luide brul en legt haar hand dan op de brandende pook. Ze schakelt achteruit, geeft iets te veel gas en zorgt weer voor een reizende zandwolk, schakelt in zijn één, neemt weer plankgas en verlaat met razende banden het tankstation.
Wanneer het zand weer is gaan liggen, de radio voor Silverchair heeft gekozen met Freak, die ze met een flinke draai aan de volumeknop omhoog zet zodat de beginnende gitaar hard de auto uitknalt, ziet ze in haar achteruitspiegel twee silhouetten in de winkel staan die elkaar omhelzen en uiteindelijk eindigen in een zoen. Sydney grijnst naar haar gespiegelde ogen, om dan om te schakelen naar zijn vier en verdwijnt naar waar het verhitte asfalt haar heen wilt brengen.

Reacties: