FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De openingszet

De vingers die tergend langzaam over mijn huid gleden lieten mij hunkeren naar meer. Zoals hij me behandelde in het leven, zo behandelde hij me ook in bed. Hij plaagde me, liet me verlangen naar iets beters - iets groters - en vervolgens deed hij wat hij zelf wilde.
"Yu.." kreunde ik zacht, terwijl mijn vingers door zijn geverfde lokken gleden. Ik voelde zijn gepiercete lippen tegen mijn huid, die ik met parfum zoeter had gemaakt. Zijn vingers gleden plagend naar beneden, naar de rand van mijn broek, en ik voelde zijn pijnlijk gevangen erectie tegen mijn been. Ik probeerde met de sluiting van zijn broek te spelen, in een poging hem te openen, maar hij sloeg mijn hand weg. Vervolgens stopte hij al zijn bewegingen en keek hij me aan. Ik miste zijn liefkozingen meteen, als ze al zo te noemen waren. Voor hem draaide het allemaal om de seks, er kwam geen enkel gevoel bij te pas. Voor mij draaide het echter om het gevoel, anders had ik het nooit toegelaten. Niet dat hij van mijn gevoelens wist..
"Kiro, vergeet niet dat ik ook het recht heb de leiding te nemen," fluisterde Yu tegen me, waarna hij weer voorover boog en zijn eerdere praktijken voortzette.
Deze keer sloten mijn ogen niet van genot. Ze staarden blind naar het witte plafond, terwijl mijn gedachten wegdwaalden. Hij had net weer bevestigd dat hij niet doorhad wat hij deed. Hij nam í¡ltijd de leiding, want dit was zí­jn spelletje. Ik speelde alleen mee omdat ik hem niet kon weerstaan. Niets wat hij deed werd door de muren die ik probeerde te bouwen tegengehouden. En daarom was ik een pion. Een simpele, vervangbare pion in zijn spel; gespeeld met lust, niet met passie.
Ik denk dat hij leiding nemen verwarde met genot geven. Normaal was ik degene die boven lag en zijn nek kuste, terwijl ik met zijn broeksluiting speelde. Normaal was ik degene die al het werk deed, tot het moment dat hij genoeg had en me gewoon keihard nam, zonder die passie waar ik naar lonkte. Zelfs als ik bovenop hem zijn nek lag te kussen, had hij nog de leiding. Hij straalde het gewoon uit. Want zelfs al wist hij niet van mijn ware gevoelens, hij had wel degelijk door dat hij het spel leidde. We speelden als hij zin had en de regels werden door hem, nooit door mij, aangepast. Daarnaast mocht niemand het weten. 'Dat voegt toe aan het genot', had hij gezegd. Hij wist gewoon dat als Shin of Strify het wist, zijn tè blonde, tè neppe vriendinnetje het binnen de kortste keren ook zou weten. Shin en Strify waren tenminste echte vrienden, ze zouden doen wat mij de minste pijn op zou leveren. Daar was ik ze dankbaar voor, heel dankbaar.
En toch durfde ik ze hierover niet in vertrouwen te nemen; bang dat ik het zou verliezen. Zelfs al nam Yu een stukje van mijn ziel mee elke keer als hij me alleen achterliet, het was beter dan niets. Yu kon niet lang zonder seks, het was zijn obsessie, dus als zijn vriendinnetje er niet was riep hij mij. Het feit dat ik dan alles mocht doen, mét goed excuus, liet mij de pijn tijdelijk vergeten en bracht me naar perfecte extase. Totdat hij me weer achterliet en mijn ziel weer werd verscheurd.
Ondertussen had Yu me al helemaal uitgekleed en haalde hij me in een honderdste van een seconde uit mijn gedachtes door zijn mond om mijn lid te sluiten. Ik beet hard op mijn vuist om het niet uit te schreeuwen. De anderen waren gewoon thuis en het slot op de deur weerhield ze dan wel om zomaar binnen te lopen, maar de geluiden werden er niet door gedempt.
"Mhmmm.." kreunde ik met mijn tanden hard in mijn vuist gezet. Yu grinnikte en zijn lach schoot trillingen door mijn lid, over mijn ruggengraat. Dat liet mijn rug krommen van genot. Mijn blik schoot even naar beneden en ik zag hoe Yu zichzelf bevredigde door met zijn hand op en neer over zijn lid te wrijven. Dit aanzicht maakte me nog stijver. Nu wist ik dat het niet lang meer zou duren voor Yu het glijmiddel zou pakken en we beiden naar de ultieme wolk van genot zouden vliegen. Ik kon al bijna klaarkomen van de gedachte alleen al.
"Yu?! Yíºhuu?!"
Ineens bevroren zowel Yu als ik totaal.
"Yu!"
Luid gebons liet ons naar de deur kijken.
"Yu, doe open! Asjeblieft?"
Die stem herkende ik maar al te goed. Ten eerste waren er maar weinig meisjes die hier zomaar kwamen voor Yu, ten tweede had ze een irritant hoge stem, die de rillingen door je ruggengraat liet lopen. En niet op de goede manier, maar op de horror-film manier.
Ik lag me nog te ergeren aan haar stem, terwijl Yu zijn shirt alweer aan had en mij mijn kleding toegooide. Ineens viel ik terug naar de realiteit en keek ik Yu met grote ogen aan.
"Kleed je aan en doe alsof je huilt," fluisterde hij. Ik gehoorzaamde zijn bevelen zonder gemor en trok mijn kleding aan. Daarna kroop ik weer op het bed, trok mijn knieën op tot mijn borst en ik liet al mijn gevoelens gaan. Het huilen was niet moeilijk, op dat moment was het zelfs mijn eerste levensbehoefte. Alles moest eruit. Ik vond het erg als Yu met me sliep en vervolgens wegging, maar ik vond het nog veel erger als zí­j ons stoorde. Dan had ik én niet gekregen waarvoor ik door die pijn was, én ik realiseerde me ineens dat ik nog altijd onder haar stond. Zij was de koningin, ik slechts een raadsheer of pion.
"Hey, Kat," fluisterde Yu schor toen hij de deur opende.
"Waarom deed je niet open?" vroeg Kat gelijk en ze stampte de kamer in. Daar zag ze mij huilen en ze viel even stil.
"Ehm.. Daarom, dus," mompelde Yu. "Hij heeft het even zwaar, zijn tante heeft een hartinfarct gehad en je weet hoe close hij met zijn familie is," voegde hij er fluisterend aan toe. Ik zat nog steeds schokschouderend op het bed waar het tegenovergestelde had moeten plaatsvinden. Ik had daar vreugde moeten delen, niet tranen. Bittere tranen.
"Och, Kiro. Arme schat.." Kat kwam naast me zitten en ze sloeg medelijdend haar arm om mijn schouders. "Het komt allemaal wel goed. Echt waar.."
Ik vond het aardig dat ze me probeerde te troosten, maar als ze eens de echte oorzaak van mijn tranen wist. Zelfs al vond ik haar bezorgdheid iets aangenaams, nog steeds liet alles wat ze deed rillingen over mijn rug lopen en haar aanraking vond ik walgelijk. Ik stond dan ook zo snel mogelijk op, ik wilde weg. Zonder iets te zeggen, of iemand nog een blik te schenken, liep ik de kamer uit. Mijn leed en treurnis met me meeslepend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.