FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De tweede zet

"Kiro? Gaat het wel?" hoorde ik vaag en ik voelde een hand over mijn wang strijken. Ineens schrok ik op uit mijn gedachtes en ik keek opzij, om te zien wie er over mijn wang had gestreken. Het was Strify, die naast me op mijn bed was geklommen. Zijn half blonde, half bruine lokken waren in een slordige staart opgestoken en zijn bril balanceerde op een modieuze manier op zijn neus. Soms was ik echt jaloers op hem. Hij zag er altijd prachtig uit, hij had een magnifieke, natuurlijke schoonheid. Maar zijn altijd glinsterende ogen stonden bezorgd. Ik ging rechtop zitten en ik leunde voorzichtig tegen het hoofdbord.
"Gaat het? Je deed niet open, maar ik was bezorgd, dus ik alsnog kwam even kijken," zei hij zachtjes. Vervolgens streek hij weer met zijn hand over mijn wang, deze keer de andere wang. Toen pas realiseerde ik dat er tranen over mijn wangen liepen. Zoute, bittere tranen, die waarschijnlijk nooit waren gestopt sinds ik bij Yu was geweest.
"Het gaat wel, hoor," fluisterde ik schor. Mijn stem sloeg wat klanken over, maar er bleven genoeg tonen over om te horen wat ik zei. Blijkbaar bleven er ook genoeg klanken over voor Strify, om te horen dat ik loog, want hij keek me wantrouwig aan.
"Je huilt, Kiro. Het is lang geleden dat ik je heb zien huilen.." mompelde Strify en hij kwam naast me op het hoofdeind zitten. "Of heb je, je tranen voor ons verborgen gehouden?"
Ik beet hard op mijn lip om niet weer in tranen uit te barstten, en om die poging te versterken keek ik niet naar Strify, wetende dat als ik zijn ogen zag, ik het niet meer in kon houden.
"Kiro." Strify pakte mijn kin beet en liet me naar hem kijken. Iedereen wist dat Strify iets magisch had; het was wat de fans aantrok. Maar als je goede vrienden was met hem, beste vrienden, dan was die magie niet zomaar 'iets', dan was het een explosie van vertrouwen. Een warm gevoel dat samenkwam in je buik en een stem in je hoofd die zei: 'Strify is te vertrouwen, hij geeft om je.'
En toch kon ik het hem niet zeggen.
"'t Is zo moeilijk," snikte ik, terwijl de tranen weer over mijn wangen begonnen te stromen. Strify sloeg zijn armen om me heen en hij drukte me tegen zich aan. Zijn omhelzing voelde warm, vol met de liefde die ik op dat moment nodig had.
"Shht... Het komt wel goed... Laat het maar gaan..." suste hij zachtjes in mijn oor, terwijl zijn handen in kalmerende cirkels over mijn rug wreven. "Je hebt pijn, dus je mag huilen. Laat het maar gaan.."
Ergens voelde ik me stom, omdat ik, als 22-jarige, huilde om iemand waar ik een oogje op had. Daarentegen had Strify ook wel gelijk; als je pijn hebt, mag je huilen. Daarnaast.. Was wat ik voor Yu voelde eigenlijk wel een oogje? Was het niet veel meer? Als ik bij Yu was voelde ik een explosie van kriebels in mijn onderbuik en zou ik niets liever willen dan dat hij me in zijn armen nam en zei dat we voor altijd samen zouden zijn. Afgezaagd, tuurlijk, maar liefde is nou eenmaal iets dat al vele mensen hebben doorstaan, dus iets origineels verzinnen is moeilijk.
"Is het iets met Yu? Ik zag je huilend uit zijn kamer komen," mompelde Strify in mijn oor. Ik hoorde de woorden wel, maar ik begreep ze niet. Ik wilde de betekenis wel weten, maar het lukte me niet ze te begrijpen.
"Heeft Yu je pijn gedaan?" prevelde de jongen met het half bruine haar. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het echt niet meer. Was dit niet een geval van 'je eigen leed veroorzaken'?
"Ik weet het niet," fluisterde ik naar eer en geweten. Ik voelde Strify's handen stoppen met cirkels wrijven en hij liet me ietsjes los, om me aan te kunnen kijken.
"Hoe bedoel je? Je weet toch wel of hij je pijn heeft gedaan?"
Ik schudde droevig mijn hoofd. "Ik weet niet of hij me pijn heeft gedaan, of dat ik het zelf heb veroorzaakt. Ik had het nooit moeten laten gebeuren."
"Wat had niet moeten gebeuren?" vroeg Strify mij zachtjes en hij legde een lok van mijn blonde haren achter mijn oor.
Nogmaals schudde ik treurig mijn hoofd. "Ik wil het wel, maar ik kan het niet zeggen, Strify. Ik wil het echt.."
Strify glimlachte waterig en hij pakte me weer stevig beet. "Het hoeft ook niet, als je maar goed voor jezelf zorgt. Ik wil niet dat je lijdt, Kiro. Je bent nog steeds de baas over je leven, tolereer niet zomaar alles wat anderen met je doen of van je verwachten."
Ik knikte snikkend en ik verborg mijn gezicht in Strify's shirt. Ik had hem willen vertellen hoeveel het voor me betekende dat hij er voor me was, maar de woorden waren kwijt. Verdwenen als een vogel naar het vurige zuiden. Verdwenen als sneeuw voor de zon. Verdwenen als de waardigheid die ik had in lang vervlogen tijden..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.