FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De derde zet

Ik staarde naar mezelf in de spiegel. Het huilen had me niet veel goeds gedaan. Mijn ogen waren bloeddoorlopen en er vormden rode vlekken over mijn gezicht en nek. Ook was ik erg bleek en zag ik er bijna doods uit. Met trillende handen pakte ik een bekertje en deed daar wat water in. Voorzichtig nam ik wat slokken van de koude vloeistof.
"Kiro?" hoorde ik, gepaard met een klein klopje op de deur. Het was Strify. "We hebben wat chinees besteld, kom je zo ook?"
"Ja, ik kom zo," zei ik terug, mijn stem nog even schor als vanmiddag. Daarna hoorde ik hem weglopen. Stilletjes nam ik nog wat slokjes en daarna kon ik een diepe zucht niet meer onderdrukken.
"Je kan het, Kiro," fluisterde ik tegen mezelf. Eerlijk gezegd vond ik dat ik wel erg diep was gezakt, dat ik dat soort dingen tegen mezelf zei. Ik had dat nooit eerder gedaan, dus het was raar. Toch gaf het me voldoening en ik geloofde er echt in.
Ik draaide me om naar de deur, draaide het slot open en ik opende de deur naar de realiteit, ofwel de gang. Met langzame stappen maakte ik mijn weg naar de woonkamer, wetende dat we waarschijnlijk op de bank zouden eten. Dat deden we altijd als we chinees aten, dus waarom nu niet?
"Hé, Kiro!" hoorde ik achter me en ik draaide naar het geluid toe. Yu kwam op me afgelopen met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht en Kat vlak achter zich.
"Ga maar vast, ik wil nog even kijken hoe het met Kiro gaat, liefje," fluisterde hij tegen zijn vriendinnetje, die overigens net zo'n gelukzalige glimlach op haar gezicht had. Ze hadden afgemaakt wat Yu en ik waren begonnen. Ik wist het zeker en het maakte me misselijk. Dat Yu dat kon doen. Walgelijk gewoon.
Kat liep langs me heen en ze knipoogde nog even naar Yu. Yu kwam gewoon vlak voor me staan, zich totaal niet bewust van de pijn die er op dat moment door mijn lichaam vloeide.
"Heb je het warm?" vroeg Yu me.
Ik keek hem niet-begrijpend aan. "Nee, hoezo?"
"Oh, gewoon. Je wangen zijn zo rood," mompelde hij. "Maar goed, ik wilde even zeggen dat je dat super goed geacteerd had, Kiro. Dank je!" Na dat gezegd te hebben liep hij weg.
Ik kon het niet geloven. Hij zag het niet. De waarheid in de tranen die vloeiden zag hij niet. Hij kon niet zien hoe gebroken ik was, want hij deed zijn best niet mij te begrijpen.
Hoofdschuddend maakte ook ik mijn weg naar de woonkamer. Daar aangekomen zag ik de drummer zitten van de band waar ik zo van hield.
"Oh, hey, Shin," zei ik zachtjes. De lange blonde jongen keek om en glimlachte medelijdend. Waarschijnlijk had hij wel door dat er iets mis was, hem kon het tenminste wat schelen als ik pijn had. Hij had over het algemeen meer gevoel dan Yu. "Waarom ben je hier? Had je al je eigen eten opgegeten?" grapte ik en ik grinnikte er schor achteraan.
Shin schudde lachend zijn hoofd. "Nee, Strify en ik gaan vanavond eens een filmpje pakken. Het is lang geleden dat we samen, met alleen ons tweetjes, iets samen deden. Strify blijft een goede vriend, dus ik zei meteen 'ja' toen hij het vroeg."
Ik knikte begrijpend, terwijl ik een kleine beetje chinees opschepte.
"Moet je niet meer eten?" vroeg Strify bezorgd aan me.
"Nee, ik kan altijd nog meer pakken als ik honger krijg.." antwoordde ik zacht. In mijn ooghoeken zag ik hoe Strify en Shin veelbetekenende blikken uitwisselden, maar ik deed alsof ik het niet zag. Ik deed alsof ik blind was, en ergens was ik dat ook wel geweest. Ik was te blind geweest om deze pijn aan te zien komen, maar het idee dat Yu me een soort van wilde hebben had mijn zicht geblokkeerd. Toch was het een andere blindheid dan die van Yu; de jongen die naast me op de bank zat, met zijn vriendinnetje op zijn schoot en zijn handen op haar heupen.
We aten in stilte, afgezien van het geluid van de tv. Shin en Strify wilden maar over één ding praten, mijn pijn, maar dat kon niet als Yu erbij was, omdat ze wisten dat het met hem te maken had. Yu en Kat waren teveel met elkaar bezig om een echte conversatie met ons te beginnen. En ik.. Ik had simpelweg geen behoefte om te praten. Ik vond het wel prettig zo.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.