FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De vierde zet

"Nou, ehm.. Wij gaan maar, anders missen we de film," zei Strify en hij zette zijn bord op tafel. "Ruim jij even af, Yu?"
Yu keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Waarom ik? Kiro is er ook."
"Het geeft niet, schat. Kiro is verdrietig om zijn tante, dus hij hoeft niet te werken. Wij doen het wel even, het is zo klaar," glimlachte Kat. Ze deed aardig tegen me en achter haar rug om deed ik het met haar vriendje. Is zij dan de naïeve gek, of ben ik het?
"Kiro? Ehm.. Wil je even helpen, ik kan mijn schoen niet vinden," zei Strify ineens half stotterend en hij stond op.
"Je hebt nog niet eens gezocht, Strify," merkte ik op.
"Jawel, voor het eten. Maar jij kan mijn spullen altijd zo goed vinden, wil je me helpen?" smeekte Strify en hij trok een schattige pruillip. Daar ging hij weer. Zijn magie in de strijd gooien werkte altijd, niemand weerstond Strify als hij dat deed. Zuchtend knikte ik.
"Shin, help je ook even?" vroeg Strify met een ondertoon alsof hij Shin een hint wilde geven. Shin trok zijn wenkbrauw op, maar na nog een veelbetekenende blik van Strify stond hij op en volgde ons naar Strify's kamer.
Strify ging op het zwarte, zijde laken zitten dat over zijn bed lag en hij klopte naast hem. Langzaam nam ik plaats en Shin kwam naast me zitten.
"Als je me het nog een keer gaat vragen heeft dat geen zin, Strify. Ik vertel het niet," piepte ik gelijk om mezelf te verdedigen.
Strify zuchtte. "Ik ging alleen vragen of je het wel red als je alleen met Yu bent. Anders mag je best mee. Voor ons is het belangrijker dat jij je prettig voelt dan dat wij iets samen doen met zijn tweeën. Toch, Shin?"
"Zeker weten," zei Shin resoluut. Ik staarde naar mijn handen en nadat ik realiseerde dat ik mijn nagels opnieuw moest lakken keek ik Strify en daarna Shin aan.
"Ik red het wel. Kat is er ook, hij zal me echt niets aandoen als zij er is. Hij moet perfect zijn in haar ogen. Ga maar gezellig naar de film en eet heel veel popcorn voor mij," glimlachte ik. Mijn glimlach was gemaakt, waarschijnlijk was het ook overduidelijk te zien. Strify sloeg zijn armen om mijn nek en omhelsde me stevig.
"Ik zal extra veel popcorn voor je eten, Kiro," fluisterde hij in mijn oor.
Ik grinnikte zacht. "Dank je, Strife."
Daarna liet hij me zuchtend los en stond op. Hij graaide zonder te kijken een paar schoenen onder zijn bed vandaan en tot mijn verbazing pasten ze perfect bij zijn outfit.
"Ik dacht dat je, je schoenen kwijt was," merkte ik verbaasd op.
Strify lachte zacht. "Kom op, wanneer was de laatste keer dat ik een schoen écht kwijt was?"
Ik dacht even diep na. "Vorige week?"
Daarop moest Strify even nadenken. "Ja, oké.. Maar goed, het was gewoon een smoes om je bij Yu weg te krijgen."
Ik knikte begrijpend; het was ook echt een ontzettende lieve jongen. Zachtjes leunde ik tegen Shin's schouder, terwijl we samen toekeken hoe Strify zijn schoenen aan deed. Daarna stond de half-brunette op, net als Shin.
"Zorg goed voor jezelf en ik ben rond half 12 wel weer terug," zei Strify en hij nam diep adem.
"Ja, mam," zei ik sarcastisch. Strify kennende zou hij vanaf nu het spelletje meespelen. En inderdaad..
"Je zorgt maar dat je, je gedraagt jongeman!" zei hij op een strenge-moeders-toon en hij zwaaide met zijn wijsvinger door de lucht. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden, maar Shin probeerde het niet eens. Hij lachte luid om het rollenspel van Strify en mij.
"En op tijd naar bed, geen vieze of agressieve tv-programma's kijken, en al helemaal niet aan mijn sieradencollectie komen. Begrepen?" ging Strify door. Ik knikte gehoorzaam.
"Ja, moeder."
"Mooi. Nou, dan gaan je vader en ik nu naar de bioscoop," en met dat pakte hij Shin's hand en liepen ze Strify's kamer uit. Strify nog steeds in zijn rol als strenge moeder, Shin dubbelgeklapt van het lachen. Ik kon zelf een grinnik niet onderdrukken; soms.. soms waren we ook echt een stel bizarre mensen. Best komisch eigenlijk dat Shin en Strify naar de bioscoop gingen. Twee bizarre jongens naar de cinema.
Ik was nog niet eens in mijn volgende gedachtegang verzonken of ik werd er al weer ruw uitgehaald door iemand anders.
"Kiro?" riep Yu door het huis. Ik zuchtte zo diep als ik kon en stond op. Op de gang stond Yu al op me te wachten.
"Kat en ik gaan even wat drinken en daarna waarschijnlijk naar '24'. Je redt het wel alleen, toch?"
Ik knikte. "Tuurlijk."
"Oké, tof. Zie je later wel!"
"Laters, Yu.." mompelde ik bijna onverstaanbaar. Ik stond midden in de gang te wachten tot iedereen me had verlaten. Mijn schouders hingen, mijn ogen staarden recht vooruit en mijn vuisten waren gebald. Ik vocht tegen de tranen en mijn bloed pompte hard door mijn lichaam. Voor mijn neus opende Yu de deur en vloog Kat hem giechelend om zijn nek. Samen schuifelden ze naar buiten, het trappenhuis in. De deur sloot met een klap en daarna viel de stilte. Nog steeds had ik geen vin verroerd, niet eens geknipperd.
Was er iets verkeerd, klopte er iets niet, of lag het toch aan mij?

Reacties: