FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De achtste zet

Ik lag op de bank wat naar het witte plafond te staren. Niet dat die ineens zo interessant of anders was, ik verveelde me gewoon. De tv stond aan, maar ik zag of hoorde het niet. Het kwam gewoon niet aan. Mijn bewustzijn was verdronken in mijn gedachten en alles was wazig en beneveld. Het leek alsof ik dat de laatste tijd continue deed. Het enige moment dat ik écht wakker was, was wanneer ik bij Yu was. Dan was ik wakker genoeg om alles mee te maken en er later door gekwetst te zijn.
Iemand tilde mijn benen op en diegene kwam op de bank zitten voordat hij mijn benen op zijn schoot legde.
"Wat is er, Strife?" vroeg ik, mijn ogen nog steeds strak op het plafond gericht.
"Hoe wist je dat ik het was?" vroeg hij verbaasd. Ik lachte en keek hem aan.
"Ik ken je," was mijn antwoord.
Strify grinnikte zacht, maar daarna zuchtte hij dieper dan ik hem in lange tijd had horen doen.
"Ik heb een knuffel nodig," zeurde hij kinderlijk en hij stak zijn armen naar me uit. Ik glimlachte scheef naar hem en ging rechtop zitten. Meteen sloten Strify's armen zich om mijn lichaam.
"Genieten jullie van elkaar?" hoorden we ineens. Ik liet Strify los en draaide me naar het geluid. Niet dat ik de stem nog niet had herkent. Wat voor een minnaar zou ik zijn als ik niet eens Yu's stem herkende?
"Wat bedoel je?" vroeg Strify bedenkelijk en hij stond op van de bank.
"Ik had het over gisteravond. Kom op, jullie hadden wel kunnen vertellen dat jullie samen zijn," lachte Yu, maar iets was er niet echt. Ik geloofde niet dat Yu erom moest lachen, ik geloofde niet dat hij blij zou zijn als ik met Strify was. Misschien was dat gewoon het naïeve, verliefde deel van mij, die het niet geloofde.. Of in ieder geval niet wí­lde geloven.
"What the..?! Jij bent degene die seks met hem heeft! En je hebt een vriendin verdomme!" tierde Strify tegen Yu. Yu's mond viel letterlijk open van verbazing.
"Hoe wee-"
"Yu, in godsnaam! Denk je echt dat ik zo weinig om Kiro geef dat ik het niet eens merk als er iets verkeerd gaat?! Zie je dan niet hoeveel pijn je hem doet?! Fucking hell, Yu! Je bent nog een grotere klootzak dan ik je voor mogelijk had gehouden!" gilde de half-brunette door Yu heen. Ik had mijn gezicht in mijn handen verborgen. De ruzie die voor mijn neus plaats vond wilde ik niet zien, maar weglopen kon ik ook niet. Gelukkig was mijn reddende engel niet ver weg; sterker nog, hij redde me precies op tijd. Precies voor ik het totaal zou verliezen.
"Wat is hier aan de hand?" kwam Shin's lage, zachte stem er doorheen. Iedereen keek verbaasd naar hem om.
"H- h- hoelang sta je daar al?" stamelde Strify, die de eerste was die genoeg was bij gekomen om wat te zeggen.
"Lang genoeg om te weten wat Kiro pijn doet, en lang genoeg om te weten dat hij tegen me heeft gelogen," antwoordde de blondine bitter.
"Gelogen?" herhaalde ik hardop, nadat ik had opgekeken.
"Ja, gelogen. Waarom zei je me niet gewoon wat er tussen jou en Strify gaande was?" riep Shin uit en hij liep rood aan. Waarschijnlijk half omdat hij boos was en half omdat hij zichzelf nu had verraden. Je hoefde geen geniaal brein te hebben om te weten wat hij bedoelde. Zo wist ook Strify alle eindjes aan elkaar te knopen, 1 bij 1 op te tellen, het uit te vogelen, of hoe je het ook wilt noemen.
"Er is niets tussen Strify en mij, behalve vriendschap, Shin," mompelde ik.
"Weet je, het kan me niet eens schelen! Ik ga weer. Strify kan je wel troosten als Yu je hart weer breekt," met dat draaide de woedende blondine zich om en hij stalkte naar de voordeur.
"Shin!" riep ik hem na, maar hij reageerde niet eens meer. "Ik dacht dat je een vriend was!" gilde ik in een laatste poging tot hem door te dringen voordat hij verdween.
"Dat dacht ik ook van jou, Kiro!" zei hij voor hij de deur achter zich sloot.
"Het spijt me, Kiro," fluisterde Strify ademloos. Hij was waarschijnlijk helemaal in shock. Wat wil je ook. Zijn beste vrienden hadden net naar elkaar gegild vanwege een misverstand over hem. Daarbij kwam dat alleen omdat één van die vrienden verliefd op hem was. Best choquerend, al zeg ik het zelf.
"Het is oké. Het is niet jouw schuld," mompelde ik tegen hem.
“Jullie hebben het net zó voor jezelf verpest,”� lachte Yu en ook hij draaide zich naar de deur. Ik keek Strify dwingend aan, ik wilde dat hij gewoon zijn mond hield en alles liet gaan. Ik vond het wel best geweest. De twee grootste geheimen van de band waren net over tafel gegooid en alles viel in duigen. Ik wilde dat Shin was gebleven en me had gesteund, niet dat hij dacht dat ik het én met Yu én met Strify deed.
Strify kon echter zijn mond niet houden. Natuurlijk niet..
“Jij hebt anders ook aardig wat dingen verpest, Yu! De helft van dit alles is jouw schuld! Imbeciel! Zie je het dan niet?! Echt niet?!”� gilde de half-brunette. Ik wist dat hij het voor mij deed, omdat hij van me hield, maar het was niet het beste om te doen. Gevoelsmatig in ieder geval.
“Ik ga naar Romeo,”� mompelde Yu rustig, en hij wandelde rustig naar zijn kamer. Hij kwam terug met een trui en zijn tas en daarna opende hij de voordeur. Strify was inmiddels weer naast me op de bank gezakt, zijn handen in elkaar gevouwen tussen zijn knieën.
“Oh, en Strify? Nog één ding,”� zei Yu snel en hij keek Strify doordringend aan. “Pas op je woorden, wij weten allemaal wat je Shin net aan hebt gedaan.”� Daarna liep de zwart harige jongen weg.
“Wat?! Maar jij zei-”� begon Strify, maar Yu was al weg. “-dat Kiro en ik wat hadden..”� maakte hij fluisterend zijn zin af. Een diepe zucht ontsnapte zijn lippen en hij rolde zijn ogen.
“Nu heb ik ook een knuffel nodig, Strife,”� mompelde ik en ik stak mijn armen uit. Strify keek me mistroostig aan, maar hij sloeg zijn armen om me heen. Ik knuffelde hem stevig, mijn gezicht snikkend in zijn nek verborgen. Normaal had hij sussende geluidjes in mijn oor gemaakt, maar nu had hij teveel om zelf over na te denken. Ik vond het oké, hij had ook aardig wat meegemaakt de laatste minuten. Ik was allang blij dat hij er was. Niets kon dat gevoel wegnemen, zolang hij er was tenminste.
“Dank je, Strify,”� fluisterde ik.
“Waarvoor?”�
“Dat je er altijd voor me bent.”�
“Graag gedaan. Jij ook bedankt, Kiro.”�
Ik grinnikte zacht. “Meer dan graag gedaan.”� Strify nam me nog steviger beet en hij kreunde zacht. We zaten diep in het koude water van het bad waar we net in waren gegooid. Toch geloofde ik nog steeds in onze kracht, of in ieder geval in Strify's kracht.

Reacties: