FanFic.nl

Bite [Vamps]

Vampination [27]

Ze schopt haar schoenen uit en van die gelegenheid maak ik gebruik. Ik haal het flesje weer tevoorschijn, schroef de kurk eruit en neem een slok. Een brandend gevoel verspreidt zich in mijn keel en waar ooit mijn hart zat, maar ik negeer het door mijn ogen harder toe te knijpen en mijn lippen in haar hals te plaatsen.
Ze kreunt zachtjes. Ik lach tegen haar huid.
Mijn tanden boren zich in haar vlees en deze keer kreunt ze niet van genot maar van angst en pijn. Ik neem enkele slokken bloed waardoor ik plots veel meer energie heb. Dan laat ik de slok vergif in haar bloedbaan gaan en kruip van haar af.
Ik trek mijn hemd van mijn borst en druk die tegen de wonden in haar hals, terwijl ik mijn neus afdek en niet probeer te ruiken.
Ze kronkelt en spartelt op de bank en plant haar nagels in het leer, haar hoofd beweegt bruusk heen en weer en dan verkrampt ze helemaal. Haar ogen priemen in die van mij, pure angst is er in te zien. Tranen kleven op haar wimpers, maar zijn niet verder gekomen.
Dan spartelt ze weer, haar lip bloed omdat ze er hard in bijt. Ze krijst het uit.
Ik ga weer op haar liggen, waardoor het spartelen gedeeltelijk belemmerd wordt. Ik kus het bloed van haar lip en laat mijn tong dan haar mond in glijden. Nu moet ik me niet meer inhouden, haar bloed wordt nu in sneltempo opgemaakt.
Ze protesteert brut, bijt in mijn tong en perst haar handen tussen haar buik en de mijne. Maar ik ben sterker. Altijd sterker.
Ze zucht zacht, de pijn ebt waarschijnlijk stilletjes weg. Haar borst gaat wild op en neer, ze hijgt in mijn mond. Ik duw nu al haar haren achter haar oren en bijt zacht in haar onderlip, waar haar tandafdrukken zelf nog in stonden.
‘Waarom doe je dit?’ snikt ze, bij het laatste woord gilt ze en verkrampt weer helemaal. Als een blok steen ligt ze onder me. Ik neem haar in mijn armen en hijs haar overeind. Op snel tempo hol ik door de kamer, ik wil haar de trap op hebben voor ze weer begint te spasten.
Dat lukt ook bijna, drie treden voor de overloop trapt ze tegen mijn benen en slaat met haar armen in het rond. Er komt schuim uit haar mond, maar ook dat kus ik weg.
Ze maakt nu geen enkel geluid meer, haar adem stokt halverwege haar keel.
Ik duw de deur van de badkamer met mijn voet open en loop naar het douchehokje. Nonchalant laat ik Makbule vallen, en ze kermt als ze op de tegels terecht komt. Haar rechterbeen kraakt gevaarlijk, maar ik denk niet dat het gebroken is. En als het wel zo is, dan is dat jammer. Als ze eenmaal vampier is, is het zo genezen.
Ik draai de kranen open, eerder koud dan warm water stroomt over haar heen. Ze hapt piepend naar adem en dan komt een langgerekte gil uit haar keel. Ik scheur haar kleedje van haar lichaam, waardoor ze de ruimte krijgt om iets breder en iets groter te worden. Ze huilt nu vrijuit, terwijl ze met haar nagels over haar armen krast en de pijn probeert te doen ophouden.
Het water glijdt over haar zwarte bh en haar buik. Ze zakt nu volledig in elkaar en blijft als een hoopje liggen. De transformatie is voorbij.
Ik buig me over haar heen, waardoor water op mijn rug stort. Ik neem haar in mijn armen. Haar been bengelt heen en weer, blijkbaar is het bot wel gebroken. Dan is het binnen een kwartier vast wel genezen.
‘Makbule?’ fluister ik en kus haar gesloten oogleden. Ik laat haar in de logeerkamer op het bed vallen en stap op de kast af. Hier hangen vast nog wel kleren van Julia.
De deur beneden slaat dicht, ik hoor Demitri tot boven grommen.
‘Ik ben hier boven.’ roep ik. Niet veel later hoor ik voetstappen op de trap. Hij beent de logeerkamer in.
‘En wie is dat nu weer?’ zucht hij en gaat bij het voeteinde zitten. Met zijn vinger gaat hij langs haar hals, waar gestold bloed aan de wondjes hangt. Dan stopt hij zijn vingertoppen in zijn mond.
‘Heerlijk bloed trouwens, had je haar niet gewoon leeg kunnen zuigen?’ vraagt hij en speelt met haar gebroken been, terwijl hij hard en satirisch lacht.
‘Ik weet niet. Ik denk dat ik haar liever als gezelschap wil houden. Een tijdje toch. Ik heb ook mijn verlangens.’ gniffel ik en trek een zwart T-shirt van Nirvana uit de kast, dat niet van Julia maar van Huyen is. Ik slof naar het bed en negeer Demitri’s vragende blikken. Dat hij het niet snapt, hij wilt Julia ook alleen maar dí¡í¡rvoor. En omdat hij haar niet kan krijgen en hij haar daarom nog liever wilt.
Ik schuif het T-shirt over haar hoofd en trek haar armen door de mouwen.
‘Wanneer wordt ze weer wakker, denk je?’ vraag ik.
Hij laat haar been nu voor wat het is en verschuift. Zijn vingers gaan langs de lijnen van haar gezicht en door haar bruine haren. ‘Over een half uur, misschien eerder.’
Hij staat recht, knikt even naar me en draait zich dan om, zijn mantel zwiept door de gespannen lucht. Hij stopt even in de deuropening.
‘We zullen trouwens moeten verhuizen. Als jij een chick hebt, en ik heb Julia, dan hebben we sowieso al een kamer te weinig. En als Huyen met die Nancy blijft sjansen.’ Hij grijnst duivels, en ik lijk zijn gedachten wel te lezen. Dan kunnen we ons nog een laatste keer laten gaan in deze stad en dan vluchten. Niemand die weet dat wij er achter zaten, al die tijd al, en anders kunnen ze ons toch niet vinden. En wie zou hen dan ook geloven? Technisch gezien zijn wij jaren geleden al gestorven en begraven, we hebben een andere achternaam aangenomen. Ja, dat zie ik wel zitten.
Demitri gaat weg en ik blijf alleen achter met Makbule, die zweeft tussen bewusteloosheid en slapen. Ik ga naast haar in bed liggen, sla mijn armen om haar heen en bijt zacht in haar vel. Slechts een enkele druppel bloed komt er uit. Goed teken. Heel erg goed teken.

Reacties: