We've found what we need.

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » 30 Seconds to mars » We've found what we need. » Chapter 8:

We've found what we need.

Geschreven door:

SaarForYou

Onderdeel van:

We've found what we need.

Laatst bijgewerkt:

9 april 2010 - 14:09

Aantal woorden:

445

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

285

Chapter 8:

Meld graag tips in reacties, ik heb nog nooit echt eerder hier over geschreven en vind het dus best lastig soms, moet ik de relatie sneller oplaten bouwen? of in dit tempo verder gaan?

Jared:
Ik klopte zachtjes op Shannon's deur, hopelijk deed die slaapkop open. Ik hoorde getik, hij was weer eens aan het drummen. Ik deed de klink omlaag en stapte naar binnen, hij deed nooit zijn kamerdeur op slot. Ik zag hem helemaal in zijn gedrum opgaan, hij was écht goed. Ik plofte neer op zijn bed, ik zou hem straks wel storen. Ik keek weer naar mijn mobiel, ik had weer een paar nieuwe sms'jes. Ik las ze snel, niets bijzonders. Het leven was geweldig als zanger en acteur, mensen kenden je naam... Maar het was zo kut op de andere manier, je had geen privéleven meer, je weet niet of mensen echt met je omgaan om jou of om je bekendheid. Ik deed mijn Blackberry snel terug in mijn broekzak, ik wou niet ophouden met dit leven, maar ik was nog nooit zo eenzaam geweest. Ik keek naar Shannon, hij had er ook last van, maar net iets minder omdat hij niet de zanger was. Het was oneerlijk, Shannon was zoveel beter dan ik, hij kon ongelovelijk goed drummen, en met L490 had hij ook maar weer laten zien dat hij ook goed gitaar kon. Maar nu, ik had Sarah ontmoet, ik wist niet waarom ik in godsnaam iets tegen haar moest zeggen toen ik merkte dat ze fan van ons was. Het was niet slim geweest nee, maar ze had iets bijzonders iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Ik hoopte alleen zo erg dat ze niet in zo'n gillende en krijsende fan zou veranderen, ik hí¡í¡te hun, maar was ook weer gek op hun. Ik keek naar de vele kranten en tijdschriften die de dienstmeisjes naar ons brachten. Toen ik nét een beetje bekender werd las ik om de haverklap wat ze over mij zeiden. Ik was daar nu al lang mee opgehouden, het maakte me alleen maar verdrietiger. "Jared is een geweldige acteur, en in deze fantastische film heeft hij geen Eyeliner op." Wat boeide het hun dat ik Eyeliner op deed? Het ging toch altijd om het innerlijk, maar ik wist dat over mijn innerlijk ook geen aardige dingen werden gezegd.
Ik merkte dat Shannon op was gehouden met drummen, ik stond snel op, Shannon kende mij te goed, veels te goed... "Shan, ik wou iets zeggen, morgen bij bandoefening zijn er 2 meisjes bij, ik weet dat het niet kan, maar soms kan je me niet blokkeren." Shannon knikte, ik wist dat hij nog duizende vragen had. 'Zit het meisje van de tram er ook bij?' Ik knikte en wou weglopen, hij zou niet doorvragen, maar ik kreeg er steeds schuldgevoelens over als hij zo naar mij keek.