FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Herinneringen

Jamila moet mijn gedachten kunnen lezen. Of mijn gezicht staat heel somber en ze kan goed raden.
‘Had je echt verwacht een herkenningspunt te vinden?’
‘Verwacht? Nee. Wel gehoopt.’
‘Oh.’
‘Met welke herinnering beginnen we?’
‘Het zijn jouw herinneringen, niet de mijne. Ik zou zeggen: begin bij het begin.’
‘Dat weet ik toch niet meer?’
‘Begin bij de jongste herinnering die je nog wel hebt.’
‘Ik zou niet weten welke dat is.’
‘Zo komen we nergens, hè? Oké, laten we dan beginnen bij de mooiste herinnering.’
‘Ik weet niet…’
‘Het eerste wat in je opkomt.’ Ik zucht.
‘Vakantie, toen we nog heel klein waren. Een jaar of acht, schat ik. Het was hartje zomer en we waren een dagje naar het strand gegaan.’ Langzaam duiken de beelden van die dag op. Ik sluit mijn ogen en zie hoe mijn oogleden als scherm gebruikt worden om de film af te spelen.
‘We gingen vroeg, een uur of tien. De zon stond nog laag, het zand was nog redelijk fris. Bill en ik huppelden in onze zwembroekjes richting de zee, deden een wedstrijdje wie er het eerste kopje onder durfde te gaan. Ik was er zeker van dat ik zou winnen, ik was veel stoerder dan mijn broertje. Maar zodra mijn tenen het water raakten, besloot ik dat het wel heel erg koud was. Ik keek naast me om te zien of mijn broertje er net zo over dacht, zag hoe hij aan kwam slenteren, een sprintje trok en nog voor ik met mijn ogen kon knipperen was zijn hoofd onder water verdwenen. Ik realiseerde me niet eens dat ik verloren had, ik bleef daar maar staan, bang voor het koude water. Bill kwam weer boven spetterde me even nat , waarna hij me een knuffel kwam geven, zodat ik ook nat werd. Maar Bills lichaam had het water al redelijk verwarmd, dus het was beter dan het water van de zee. Waarschijnlijk bedacht Bill dat ook, want hij liet me los en gaf me een zet, zodat ik acherover het water inviel. Het water was heel koud, maar het wende gelukkig snel. Het zout prikte ook enigszins in mijn ogen. Ik krabbelde zo snel ik kon overeind en rende achter mijn broertje aan de zee door, om hem ook onderwater te duwen. Bill kwam sneller vooruit dan ik, maar ik bleef proberen. Toen ik eindelijk dichtbij hem was dook ‘ie onderwater en trok mij aan mijn benen naar beneden. Ik wist echt niet wat me overkwam. Toen ik weer boven was, zag ik hem lachend naar me kijken, vanaf een veilige afstand. Ik wilde hem achterna gaan, maar kwam er toen achter dat hij al zo diep was dat we niet meer konden staan, dus ben ik terug gegaan naar het strand. De rest van de dag was ik verontwaardigd, omdat Bill mij twee keer in de maling had genomen en ik hem helemaal niet. Ik weet nog dat we samen een poging hebben gedaan tot zandkasteel bouwen, maar dat ik het zand liever op mijn broertje neer liet komen dan op de hoop die hij aan het bouwen was. Hij werd mijn gedrag al snel zat en liep terug naar mama. Die vond dat de stemming steeds verder achteruit ging en besloot terug naar huis te gaan. Bill en ik kleedden ons aan, liepen nog even naar de zee om onze handen te wassen en daar gaf hij me nog een zet. Geen idee of het de bedoeling was dat ik in het water belandde, maar het gebeurde wel. Drijfnat liep ik weer terug naar mama, die Bill toen een flinke preek heeft gegeven. Op de weg terug naar de auto pakte hij mijn hand vast, bood zijn excuses aan, trok zijn shirt uit en gaf het aan mij. Hij zei dat hij bang was dat ik kou zou vatten.
Volgens mij heeft hij zich er nog dagen lang schuldig over gevoeld, want hij kwam die avond weer naar me toe om zijn excuses aan te bieden. Ik heb hem verteld dat het wel in orde was, al voelde ik me nog aardig verontwaardigd. Als ik er nu aan terugdenk kan ik er wel om lachen.’ Ik doe geen moeite mijn ogen te openen, bang dat de beelden, die al aan het vervagen zijn, helemaal verdwijnen.
‘Wat schattig.’ Hoor ik Jamila vertederd zeggen.
‘En verder? Heb je nog meer herinneringen?’ Ik kan horen dat ze het leuk vindt om te luisteren, dat ze het niet alleen maar doet voor mij.
‘Het volgende wat me te binnen schiet is al iets recenter, zo’n vijf jaar na het zeewater incident. Bill deed me aan een talentenjacht. In het openbaar heb ik altijd gedaan alsof ik hem erom uitlachte, maar eigenlijk had ik er diep respect voor. Dat weet hij zelf gelukkig ook. Wat me het best is blij gebleven, is de dag dat hij hoorde dat hij door de voorrondes heen was. Ik was niet meegegaan, waar ik nu vreselijk veel spijt van heb. Hij kwam thuis met net zo’n grijns als jij soms hebt, zo één waarvan ik bang word dat je mondhoeken uitscheuren. Ik hoefde dus niet eens te vragen of hij door was of niet, maar kon hem meteen feliciteren. Hij vloog me om de hals en vertelde heel uitgebreid wat er allemaal gebeurd was. Ik had hem nog nooit zo trots en gelukkig gezien. Hij stak mij aan met zijn trotsheid. Toen we de volgende dag naar school gingen moest ik moeite doen om mijn masker voor te houden, zo blij was ik met Bills prestatie. Op school had ik sowieso altijd een masker op. Mijn broertje en ik hadden het er al niet makkelijk, als we ook nog zo aan elkaar zouden hangen als we thuis deden, zou het helemaal moeilijk worden.’
‘Tom?’
‘Ja.’
‘Sorry als ik je onderbreek, maar open je ogen is.’
‘Nee.’
‘Jawel.’
‘Nee, dan vervagen de herinneringen.’
‘Je moet dit even zien.’ Met tegenzin open ik mijn ogen. De herinneringen zijn inderdaad op slag weg, mijn hart slaat een paar slagen over en mijn adem blijft in mijn longen steken.

Reacties: