FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

3. Why does she frighten you?

‘Mam? Lorena is ook fan van Nena!’ Vertel Bill met een bigsmile aan zijn moeder. Simone draait zich even lachend om naar mij. ‘O wat leuk, dan hebben jullie iets om te delen.’ En op dat moment komt Tom de woonkamer in sloffen en hij loopt naar de keuken om wat ontbijt te pakken. Bill komt terug lopen met wat glazen drinken en zet het voor me neer op de tafel en gaat naast me zitten. ‘Tom..? Ga je straks mee naar de stad?’ Vraagt Bill terwijl hij zijn tweeling broer raar aankijkt. Die knikt en met een volle mond vol cornflakes mompelt hij:’Georg komt zo nog wel even langs, maar ik vind het goed. Maar dan moeten jullie zeker ook naar Nena?’ PATS! Van schrik heb ik mijn glas laten vallen en het spat uiteen op de harde houten vloer en de inhoud van het glas gaat over mijn broek, die van Bill én over de vloer. Bill kijkt me geschrokken aan en ik kijk op mijn beurt weer geschrokken naar de vloer. ‘O sorry, het spijt me .. Sorry echt waar.. Sorry’ En ik laat me al van de bank af glijden om het glas op te rapen. Simone gaat door haar knieën en pakt mijn arm vast. ‘Rustig maar meisje! Het maakt niet uit. Dat kan gebeuren.’

Ondertussen zie ik hoe de tweeling snel vragende blikken uitwisselt. Simone helpt me overeind en gebaard Tom dat hij een doekje moet pakken om het drinken op te ruimen. Zelf loopt ze richting de keuken en zegt ze:’Kom maar even, Dan kun je, je broek drogen.’ Ik knik en nog steeds verward loop ik wat achter Simone aan. Ze geeft me een handdoek aan waarmee ik mijn broek droog kan wrijven. ‘En?’ Begint ze dan terwijl ze het glas in de glasbak onder het aanrecht gooit. ‘Is je moeder ook thuis?’ Ik kijk even op en mompel:’Nee mevrouw, ze is werken.’ Simone glimlacht even. ‘Noem me maar gewoon Simone!’ Ik knik even. ‘Wat doet je moeder dan voor werk?’ Ondertussen geef ik het doekje weer terug want ik heb mijn broek zo goed als kon gedroogd. ‘Ze werk bij een advocaten kantoor in de stad. En ze werkt eigenlijk altijd van ’s morgens tot ’s avonds, dus ik ben eigenlijk de hele dag alleen thuis.’ ‘Aj, dat is vervelend.’ Merkt Simone dan op. ‘Nou als je wilt mag je als je gezelligheid wilt gerust met ons mee eten hoor meid!’ ‘Dank je dat is lief.’ Mompel ik met een glimlachje. ‘Kom je Lorena?’ Hoor ik Bill vragen die ik al de kamer uit zie lopen. En ik loop snel achter hem aan.

Op het moment dat ik Bill zijn kamer binnen loop zie ik net hoe hij een schone broek over zijn kont trekt. Schamend draai ik me weer om. ‘O uhh sorry..’ En ik wil weer naar buiten lopen. Bill begint te lachen. ‘Ik heb de broek al aan hoor, dus nu kun je net zo goed blijven’ En hij laat zich lachend op een stoel ploffen. Ik ga maar op de rand van het bed zitten. ‘Waarom schrok je net?’ Ik kijk hem aan en probeer net te doen alsof er niets aan de hand is. ‘Ik schrok niet, mijn glas viel gewoon..’ Bill denkt even na en mompelt dan hardop:’Laat ik het anders stellen.. Waarom ben je bang voor Nena?’
Ik krijg geen lucht meer. Ik klap dicht. Ik adem een keer diep in en dan blaas ik weer uit. Bill kijkt me wat sarcastisch aan. ‘Nu kun je dus echt niet meer zeggen dat het niet zo is!’ Ik schuifel even met mijn voeten heen en weer. ‘Het is niet dat ik bang ben..’ En ik voel hoe het beklemmende gevoel op mijn longen toeneemt. Mijn hart klopt sneller als ooit te voren en het zweet breekt me uit. ‘Het ligt gewoon ingewikkeld..’ Bill kijkt me vragend aan. ‘Sinds wat ik gister avond mee heb gemaakt verbaasd niets me meer!’ En hij kijkt me even lief glimlachend aan. Hij staat op van zijn stoel en gaat naast me op het bed zitten. Op het moment dat hij gaat zitten voel ik hoe het matras een beetje indeukt en ik een klein stukje zijn kant op zak.

Ik kijk Bill even wat moeilijk aan. ‘Laten we het erop houden, dat ik haar ken.. en zij mij niet. Waarom, wat,waar, wanneer kan ik nu niet uitleggen. Maar ik ben gewoon bang dat ik teleurgesteld zal raken als ik haar zie.’ Dan schud ik verward mijn hoofd en kijk ik Bill wat stom aan. ‘Kijk mij nou. Ik ken je niet een en je weet al bijna alles van me.’ Bill kijkt me wat stom aan. ‘Je kent me wel! Ik ben Bill je buurjongen en je vriend! En vrienden helpen elkaar. En ik zie dat er iets is!’ Ik kijk hem even stom verbaasd aan. ‘Ja maar..’ ‘Niks ja maar!’ Ik kijk hem beduusd aan. ‘Ik sta echt nergens meer van te kijken!’ Zegt Bill dan weer met een glimlach. ‘Want ik heb in de afgelopen dag te horen gekregen dat ik op een elfje lijk. Dat elfjes wel degelijk bestaan en ik heb een engeltje mogen ontmoeten’ Fluistert hij dan zachtjes met een glimlachje op zijn gezicht terwijl hij dan mijn kin voorzichtig optilt. Ik zucht even. ‘Ik weet niet hoe ik het beter moet uitleggen als dit;Nena is een poos een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest, maar ik verloor haar uit het oog.’

Bill snapt er nu helemaal niets meer van maar hij knikt even. Ik zie hoe hij de angst en het verdriet in mijn ogen af kan lezen. ’Er is iets ergs gebeurd of niet?’ Ik knik even en ik knipper mijn tranen snel weg. Dan wordt er op de deur getimmerd en Georg en Tom komen binnen vallen. ‘We hebben jullie toch niet..?’ Vraagt Tom verstrooid aan zijn broer die ondertussen langzaam mijn kin loslaat die hij nog steeds vast had. Bill schud zijn hoofd. ‘Nee hoor..’ En hij werpt me een knipoog toe en staat op. ‘Even nog mijn gezicht doen..’ En hij pakt zijn spullen en loopt door naar de badkamer. Ik sta op en geeft de jongen die dus ‘Georg’ blijkt te zijn een hand. ‘Ik ben Lorena.’ Zeg ik met een glimlach. De jongen knikt vriendelijk terug. ‘Georg.’
Dan kijk ik Tom even vragend aan. Die inmiddels een pet op heeft gezet die, die daarstraks nog niet op had. ‘Zijn gezicht doen?’ Tom knikt. ‘Zijn make-up gedoe, rommel.’ ‘Het is geen rommel!’ Hoor ik Bill semi-kwaad vanuit de badkamer roepen. Tom en Georg lopen de woonkamer weer in en ik blijf alleen achter op de kamer. Ik loop even langs alle posters. Haar prachtige, lieve maar toch verraderlijke gezicht. De vrouw die mij met haar stem iedere keer weer in tranen uit laat barsten, zonder dat ze het zelf doorheeft. Ik loop langs de muur van de kamer heen. Hij is iets groter als die van mij. Ik blijf even stil staan voor een kast. Op de kast staan fotolijstjes met foto’s daarin van Bill en Tom toen ze jonger waren. Dan voel ik in eens aan hand op mijn schouder en geschrokken daar ik me om. ‘Ik ben het maar!’ En ik kijk recht in het glimlachende gezicht van Bill. En nu zie ik dat hij zich prachtig heeft opgemaakt. ‘Wauw!’ Mompel ik even terwijl ik nog steeds naar zijn gezicht staar. Bill glimlacht even.
‘Weet je? Ik wil je toch de school van Nena laten zien! Waarschijnlijk is ze er niet, dus dat maakt niet uit!’ Zegt Bill met een lieve glimlach op zijn gezicht. Maar ik kan meteen zien dat hij liegt. En wie weet, misschien is het ook wel goed dat ik haar ontmoet. Eigenlijk heb ik niets te verliezen.. Ik zie hoe Bill zijn portemonnee van zijn bureau afpakt en die propt hij in zijn broekzak. Met veel moeite krijgt hij hem er uiteindelijk in. Dan zegt hij lachend:’Zullen we gaan?’ Ik kijk hem even wat beschamend aan. ‘Ik moet ook mijn gezicht nog doen.. Eigenlijk..’ Bill glimlacht. ‘Ach dat hoeft toch niet? Het ziet er prima uit zo! Zullen we?’ Ik knik en ik loop glimlachend achter hem aan de kamer uit. Tom neemt net afscheid van Georg en wacht ons op bij de voordeur.

‘Hoe gaan we?’ Vraagt Bill aan zijn broer. Tom doet even of hij nadenkt. ‘Nou wat dacht je van vliegen’ Waardoor Bill ontzettend in de lach schiet en mij grijnzend aankijkt. Ik schud lachend mijn hoofd en Tom snapt dat hem kennelijk iets ontgaan is. ‘Nee, we gaan met mijn auto! Sukkel!’ Mompelt hij er dan chagrijnig achteraan omdat hij er niet van houdt om buiten gesloten te worden. We nemen afscheid van Simone en we lopen het appartementen complex uit. ‘O ik heb mijn sleutel niet bij me!’ Mompel ik dan geërgerd. Bill haalt zijn schouders op en duwt me voorzichtig richting de grote zwarte auto. ‘Maakt toch niks, dan klim je straks maar door mijn raam.’ ‘Ja dat kan ook!’ Reageer ik dan vrolijk terwijl ik achterin de zwarte grote auto stap. Bill en Tom gaan allebei voorin en we snoeren ons vast en dan start Tom de auto.
‘Weet je wat?’ Zegt Tom dan. ‘Ik moet nog naar de muziek winkel, gaan jullie anders maar de stad in en dan bellen we elkaar wel als we weer naar huis gaan.’ Ik snap de omezwaai van het plan niet maar ik knik maar gewoon en Bill stemt ook in. Ik krijg steeds meer het vermoeden dat Tom Nena niet zo mag. Waarom? Vraag ik dan me af. Na een paar minuten stopt de auto op een grote parkeerplaats. En Tom stopt de motor. ‘Ik zie jullie straks wel weer?’ We knikken beide en we stappen uit. We kijken Tom even na. Hij loopt precies de andere kant op. Dan lopen we samen stilletjes een andere kant op. Ik weet al precies waar we heen gaan. Deze weg heb ik in mijn gedachten en dromen al miljoenen malen afgelegd. Maar nu komt het toch wel dicht bij!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.