FanFic.nl

Fallen myself

43. lass mich in ruhe

Bill pov;
Ik word wakker van de zonnestralen die mijn kamer invallen. Ik kijk op en zie dat ik vergeten ben om de gordijnen dicht te doen. Naast me licht Fleur nog rustig te slapen. Haar gezicht ziet er schattig uit. Ik duw mijn lippen voorzichtig tegen haar voorhoofd. Laat ik nog maar wat proberen te slapen. Wat natuurlijk weer niet lukt. Beneden hoor ik de klok acht uur slaan. Ik blijf naar Fleur kijken. Het lijkt wel of ik gehypnotiseerd ben. Haar ogen beginnen te trekken en openen dan langzaam. Als ze mij naast zich ziet liggen verschijnt er een lach op haar gezicht. “Goede morgen,”� mompelt ze. Ik mompel hetzelfde terug. Het voelt allemaal veel te officieel. Ik duw mijn lippen dan maar op de hare. “Dat lijkt er al meer op,”� grinnikt ze, als ik haar loslaat. “Laten we eruit gaan en een ontbijt voor de rest gaan maken.”� “Normaal doen Rebecca en Tom dat.”� “Dan doen wij het nu.”� Ze draait uit mijn armen en stapt uit bed. Als ik niet meega pakt ze mijn arm en begint eraan te trekken. Als ik niet meewerk loopt ze naar de deur. “Als je nu je bed niet uitkomt, krijg je vandaag geen kusjes meer.”� Ik denk dat ze bluft en blijf liggen. Ze haalt haar schouders op en vertrekt.

Als ik beneden kom is de tafel gedekt en zit Fleur voor de tv. “Toch besloten je bed uit te komen?”� Ik knik een keer en plof naast haar neer. “Roep de rest nou maar, dan gaan we eten.”� Ik sta weer op en roep naar Tom dat hij moet komen eten. Rebecca komt dan vanzelf maar mee. Tot mijn verbazing komt Tom alleen naar beneden. Ik kijk hem verbaasd aan. “Rebecca blijft nog even liggen,”� mompelt hij. Ik heb het idee dat er meer aan de hand is, daar zal ik zeker dan nog wel achter komen. Met zijn drieën eten we. Tom is er met zijn gedachte niet echt bij en Fleur probeert daarom het gesprek maar op gang te houden. Na een tijdje weet ook zij niets meer te zeggen en valt er een stilte. Tom maakt nog wat extra boterhammen en neemt een bord mee naar boven. Ik besluit me eerst te gaan douchen en vervolgens maar bij Fleur beneden te gaan zitten.

Tom pov;
Ik word wakker omdat er naast me een ligt te draaien. Ik open mijn ogen en zie Rebecca op haar rug liggen. Ze heeft haar ogen gesloten en haar mondhoeken hangen naar beneden. Ik weet nu al dat het vandaag geen leuke dag gaat worden. Ik hoor Bill roepen dat we gaan eten. Ik stap al uit bed en trek wat kleren aan. Rebecca blijft onbewegelijk liggen. Ze lijkt bijna een standbeeld. “Rebecca ga je mee.”� Ze reageert niet. Ik duw zachtjes tegen haar schouder. Nog steeds reageert ze niet. Ik zucht en loop maar alleen naar beneden. Bill kijkt me vragend aan. Hij had Rebecca duidelijk ook verwacht. “Ze blijft nog even liggen,”� mompel ik maar. Ik ga op een stoel zitten en eet zonder te weten wat ik eet. Fleur vertelt vanalles, maar niets dringt echt tot me door. Ik zit met mijn gedachte bij Rebecca. Hoe ik haar dit keer uit haar bui ga krijgen en hoe lang ze erin zou blijven. Ik smeer nog wat boterhammen voor haar en ga terug naar boven. Ze ligt nog steeds hetzelfde als voorheen. Ik zet het bord op het nachtkastje. Ik blijf haar een tijd aankijken. Behalve haar gezicht verandert er helemaal niets. Ik besluit dat als ik hier blijf zitten ik gek word, dus ga ik maar naar beneden. Zo goed als ik kan deel ik mee aan het gesprek wat Fleur tegen mij houdt. “Waar is Rebecca?”� Is het eerste wat Bill vraagt als hij beneden komt en haar nog niet ziet zitten. “Ligt nog in bed.”� Ik zie aan Fleurs gezicht dat ze hem al doorkrijgt. Bill daarin tegen heeft nog niets door. “Zal ik haar er maar uithalen dan.”� Zijn ogen glinsteren gemeen. “Bill, ik zou dat niet doen,”� zegt Fleur rustig. “Wat is er aan de hand?”� Waarom kan die gast niet gewoon altijd alles herinneren wat ik zeg. “Ze heeft een van haar buien, waar je je het beste uit kunt houden.”� Fleur duwt hem op de bank en gaat verder met haar gesprek. Ik vind het knap wat ze doet. Ze weet wat er boven gaande is en toch blijft ze hier zo rustig zitten. Ik moet echt moeite doen om hier zo rustig te blijven zitten. Ik hoor boven een klap. Alle drie kijken we gelijk op. Ik sluit mijn ogen en moet alle moeite doen om te blijven zitten. Fleur haar ogen beginnen bang te kijken. “Tom, is er iets op jouw kamer waarmee ze zichzelf pijn kan doen.”� “Nou technisch gezien met alles, maar er ligt geen mes als je dat bedoeld.”� Ze knikt gerustgesteld. Haar rustige blik maakt mij alleen maar onrustiger. Plots verbreekt een schreeuw de stilte. Met zijn drieën rennen wij naar boven. Ik ben als eerste bij de deur die ik opengooi. Hij slaat hard tegen de muur. Ik zie Rebecca tegen de muur aan gerold liggen in de uithoek van mijn kamer. Ze schreeuwt nog een keer haar longen uit haar lijf. Ik zie vanuit mijn ooghoek Bill verstarren. Dit had hij nooit verwacht ooit te zien. Ze probeert weer te gaan zitten en valt weer terug op de grond. Ik zie zelfs lichtelijk de paniek op Fleurs gezicht doorbreken. Ze pakt Bill zijn armen zodra ze ziet dat Rebecca in orde is en duwt hem de gang terug in. Ze kijkt mij even hulpeloos aan, maar ik schud mijn hoofd. Ik zal bij haar blijven, ook al maakt het me helemaal gek. Beneden zitten word er niet veel beter op. Ik loop naar binnen en doe de deur achter me dicht. Heel behoedzaam loop ik naar haar toe. Ze kijkt me met bange ogen aan. Althans ze kijkt mijn kant op. Haar ogen lijken dwars door me heen te gaan. Ik leg mijn hand voorzichtig op haar arm. Ze reageert niet op mijn aanraking. Langzaam zet ik haar rechtop. De deken valt gewoon van haar af. Ik til haar op en leg haar op bed neer. Ik pak de deken en leg die over haar heen. Rustig ga ik naast haar liggen. Dan in een keer, alsof het nu pas tot haar doordringt dat ik er ben, pakt ze me vast. Ik sla meteen mijn armen om haar heen en trek haar zo dicht mogelijk tegen me aan. Ze begint hysterisch te huilen, terwijl ze me nog steviger vastpakt. Ik voel de warme tranen op mijn shirt vallen. Mijn hand streelt zachtjes haar rug. Na een tijdje kalmeert ze een beetje. Ik haal opgelucht adem. Haar ogen kijken mij aan. Ze is weer op aarde teruggekeerd. Ze legt haar hoofd terug op mijn schouder en geeft kusjes in mijn hals. Dan hoor ik haar zachtjes zuchten. “Sorry,”� mompelt ze. Ik geef geen antwoord terug. Geeft niet, klinkt hier zo stom. Als antwoord duw ik zachtjes mijn lippen op haar haargrens. Aan haar gespannen spieren voel ik dat ze het echt niet leuk vind, dat ze zich zo gedraagt. “Rustig maar. Jij moet gewoon tijd krijgen om ergens overheen te komen. Laat alles er nu maar uit, dan dat je over een jaar denkt, had ik dat maar eerder gedaan. Ik snap het en dat is alles wat telt. De rest van ons zal het ook wel begrijpen. En doen ze dat niet, is het hun schuld niet de jouwe.”� Haar ogen beginnen weer vol te lopen met tranen. Ik kus alle tranen van haar wangen af. Dan duw ik mijn lippen op de hare. Haar tranen voel ik nog steeds lopen. Dan vullen ook mijn eigen ogen zich. Stil huilen we samen, totdat ze uiteindelijk in slaap valt. Ik laat mijn tranen drogen en blijf toekijken hoe ze slaapt. Het ziet er zo vredig uit. Hoe hebben ze zo’n lief meisje ooit zoveel leed aan kunnen doen.

Reacties: