FanFic.nl

Geluk, Angst & Liefde.

Hoofdstuk 1.

Ik hoorde de deur beneden met een klap dicht vallen. Shit, mijn ouders kwamen thuis. Ik probeerde me te concentreren op mijn wiskunde, maar het lukte niet. Wat kon mij het nou schelen wat een formule was, veel belangrijker was mijn situatie thuis. Ook al was het niet echt een gezellige situatie. Ik zuchtte nog eens diep. Waarom was alles tegenwoordig zo moeilijk? Sinds ik in de brugklas zat, was alles veranderd. Mijn broer, Lars had zo zijn eigen problemen en sloot zich een beetje af voor de wereld. Dan had je nog Michelle, mijn zusje van 8. Ze was heel lief en probeerde altijd de vrede in huis te houden, maar op de basisschool werd ze gepest dus kwam ze vaak verdrietig thuis. Mijn ouders hadden steeds vaker ruzie, mijn moeder begon ziek te worden en mijn vader begon zich daarom vast te klampen aan de drank. Ik zuchtte nog eens. Ik hoorde zachte voetstappen op de trap. Mn zusje kwam naar boven. Ik deed alsof ik hard aan het studeren was, de deur ging met een zwaai open.
' Lotte, je moet naar beneden komen en snel! '
' Maar ik ben bezig Michelle! '
' Nou en! Papa en mama zijn allebei chagrijnig. '
' Dat zijn ze altijd. '
' Ik weet het. ', zei ze zacht.
Ik stond op en trapte mijn schoenen uit. Ik liep naar beneden en groette mijn ouders. Mijn moeder zei met haar zwakke stem: ' Hee Lot. '
' Waar is pap? ', vroeg ik verbaasd.
' In de achtertuin. Hoe was school vandaag? '
Ik wist dat mijn moeder niet al te graag over mijn vader wilde praten, en ze daarom snel ergens anders over begon.
' Net zoals altijd, saai. ', zei ik.
Ik hoorde mijn vader binnen komen en zijn voeten vegen. Mijn moeder streek door haar, haar en liep naar de bank. Ze pakte haar glas wijn van de kleine tafel en plofte op de bank neer.
Mijn vader kwam met een boze blik binnen en ik rook meteen de sterke lucht van bier. Pff, hij had natuurlijk weer gedronken. Hij marcheerde langs me, ik stond hopeloos in het midden van de kamer, terwijl hij zich woedend naar mijn moeder begaf.
' WAAR IS DAT ROTKIND NOU IK ZEI TOCH DAT ZE BENEDEN MOEST KOMEN TRUT ?! '
' Pap, ik sta hier! En doe normaal tegen mam, ik kan er niks aan doen dat jij je helemaal lap zuipt met al je vrienden. Mama is je vrouw, en ze heeft je niks gedaan, dus het gedrag dat je nu vertoont, slaat nergens op. ', zei ik zo kalm mogelijk.
Ik wist dat hij het hier niet bij zou laten en me nu zou straffen.
Mijn vader liep dreigend met stampende stappen op me af. Hij wees met zijn vinger naar me en zei tegen me:
' Jij kreng van 13 jaar oud. Je denkt dat jij hier de baas bent, maar dat ben je zeker niet. Dus waag me niet nog een keer tegen te spreken. Mama is mn vrouw, ja NOG wel. Wie zegt dat ik niet ga scheiden he? Heeft iemand jou daarover ingelicht, je hoeft nog maar een keer je grote bek open te trekken en je krijgt klappen. Harde klappen. '
' Hallo, doe even normaal! Je houdt van mama, sinds dat ze ziek is, is jullie band weg, waarom eigenlijk he? Ben je bang dat je haar kwijtraakt, vertel me waar je bang voor b.. '
Ik kon mijn zin niet afmaken, mijn vaders handen zaten los en daar was ik achter gekomen. Hij gaf me een paar fikse klappen in mijn gezicht en stompte me in mijn maag, hij gaf me met zijn bergschoenen een trap tegen mijn kuit en voegde er tot slot nog een stomp tegen mijn oog aan toe.
' Het is je eigen schuld rotkind. '
' Je bent gek man. ', zei ik neidig.
Ik rende snikkend naar boven. Hoe moest ik zo verder? Mijn ouders stonden op het punt te gaan scheiden, misschien was mijn moeder levensbedreigend ziek, mijn zusje verloor al haar moed die ze had, mijn broer keerde zich in zichzelf en ik werd inelkaar geslagen door mijn vader en moest morgen dus met hele erge buikpijn en een blauw oog naar school! Welk excuus moest ik daar nou weer voor verzinnen?! Ik huilde met schokken en stoten. Hoe kon ik geloven in God, als het leven me iedere keer alleen maar tegenzat. Iedereen kon me van alles wijs maken, maar steeds als ik dacht dat ik gelukkig was, had ik het goed mis. Ik klampte mijn handen om mijn buik. Het deed echt pijn, ik had vaker pijn gehad, maar nog nooit zo erg. Ik keek in de spiegel. De afdrukken van mijn vaders grote handen zag je duidelijk op mijn gezicht. Ik wreef zachtjes over mijn wang. Zucht. Ik bekeek mijn oog eens goed, bah, het begon al op te zetten. Ik moest me morgen maar ziek melden. Ik ging op mijn bed zitten, ik trok mijn knieen op en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik wil hier weg, dacht ik bij mezelf. Ik dacht aan alles wat ik ooit had gedaan en meegemaakt. Ik sloot mijn ogen en begon weer te snikken.

Reacties: