FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Maandag 01 februari 2004 [1]

Netjes op tijd sjokte de tweeling de kleedkamers in. Met slaperige oogjes keken ze voor zich terwijl ze zich omkleedden. Tot laat in de nacht hadden ze het nummer opgenomen, tot het er perfect opstond. En toen kwam Tom op het geweldige idee om ook de zang op te nemen, zodat ze nog een uur langer opbleven. Maar het resultaat mocht er zijn, en die avond ging Tom zich bezighouden met het samenvoegen van de twee opnames, en er eventueel nog een drumline met een computerprogramma opzetten.
‘Klaar?’ vroeg Tom, stond recht en bond zijn dreadlocks vast. Bill knikte en slenterde achter zijn tweelingbroer aan de kleedkamer weer uit. In de zaal zelf waren een tiental pingpongtafels opgesteld. Op elke helft lag een paletje, en per tafel één balletje.
Bill bundelde zijn haren nu ook samen in een elastiekje.
‘We gaan dus pingpongen.’ merkte mevrouw Vergouwen snugger op en haalde een krijtje uit haar broekzak. Op het bord dat ze voor de gelegenheid mee had genomen, op wieltjes, kalkte ze een toernooischema.
‘Op tafel één mag Johan tegen Pim. Op tafel twee Kaulitz en Kaulitz…’
Bill haalde opgelucht adem. Het was vreselijk om te moeten pingpongen, maar al een geluk dat hij dat dan tegen zijn tweelingbroer mocht doen. Die wist tenminste al hoe slecht hij erin was, en die zou hem niet uitlachen.
‘Ik maak je af.’ zei hij grijnzend en draaide een palletje om in zijn hand.
Bill nam het balletje vast, liet het op zijn kant van de tafel vallen en enkele keren stuiteren en pakte het toen weer vast. ‘Jaja.’ zei hij glimlachend en serveerde toen.
Het getik van de balletjes nam aan, bedreigingen en allerlei verwensingen vlogen hen om de oren. En te midden van al die heisa vond Andreas de tijd om naar Pim te kijken, naar hoe ze bewoog en hoe ze heen en weer danste. Pas toen hij in zijn gezicht geraakt werd, verschoof zijn aandacht weer.
En te midden van al die heisa vond Pim de tijd om naar Tom te kijken, naar hoe hij grijnzend zijn broer plaagde en hoe hij overdreven met zijn indewasgekrompentennisracket stond te zwaaien. Pas toen ze op haar arm geraakt werd, verschoof haar aandacht.
En te midden van al die heisa vond Tom de tijd om naar Bill te kijken, naar hoe hij zuchtend en klagend het balletje over het net speelde en uitschoof over zijn zwarte sokken. Al wat hij in zijn handen had, werd vergeten achtergelaten en hij liep snel om de tafel heen. Hij kon zijn broertje nog net bij zijn arm pakken, maar toen gleed hij mee uit. Na een harde ‘BONK’ lagen ze in de hoek in elkaar gevouwen op een bank.
Tom lachte. Niet omdat het grappig was, want voor de omstaande leerlingen moest dat zeker het geval zijn maar hij had pijn. Niet omdat hij Bills gezichtsuitdrukking zag, want die was vertrokken van de pijn. Maar omdat hij zo dicht bij Bill was, en het hem weinig kon schelen wat de anderen nu dachten. Hij rook zijn shampoo, voelde zijn haren, proefde zijn emoties op het puntje van zijn tong. Nog nooit eerder voelde hij zo’n drang om zijn broertje eens goed op zijn bakkes te pakken.
Haastig krabbelden ze overeind, een klaterend gelach rolde door de turnzaal.
‘Kaulitz, opruimen na de les.’ brulde Vergouwen en blies wanhopig op haar fluitje. De anderen schuifelden de zaal uit.
Het belsignaal gonsde door de ruimte. Dat twee uur zo snel konden gaan, verbaasde Bill zich erover.
‘Welke Kaulitz bedoelde u?’ vroeg Tom schijnheilig en wreef over zijn elleboog, die een groot deel van de klap had opgevangen.
‘Allebei.’ zei ze kortaf en beende toen naar de gang, om op de deuren van de kleedkamers en ‘opschieten’ te brullen.
Tegelijk barstte de tweeling in lachen uit, terwijl ze witte balletjes en zwart met rode palletjes bij elkaar gingen rapen. Tom haalde diep adem. Dat wat hij net gevoeld en gedacht had, was maar een hersenspinsel. Tenminste, dat maakte hij zichzelf wijs.
Bill ritste de tas toe, zette die in de kast en deed die op slot. De sleutels legde hij op de hoek van het tafeltje.
‘Ik heb nog geen zin om me te gaan omkleden.’ zuchtte hij luid en keek hoopvol om naar zijn grote broer.
‘Ik heb wel een ideetje.’ zei hij glunderend en wees naar het bord.
Bill wilde net vragen waarom dat nu weer zo leuk was, toen het muntje viel. Maar voor hij kon protesteren, had Tom al een arm om zijn middel geslagen en hem mee naar het bord getrokken. Bill klemde zich angstvallig aan een stang vast, Tom duwde met zijn linkervoet af.
De wieltjes piepten en knarsten terwijl ze door de zaal sjeesden. Bill kneep zijn ogen dicht elke keer ze te dicht - naar zijn zin - kwamen bij een pingpongtafel, maar hij had wel gelijk, elke keer miste zo’n punt maar nipt zijn hoofd. Tom schaterde echter van het plezier, zijn dreadlocks zweefden in vrije vlucht achter hem aan.
‘Dit is toch leuk.’ hijgde Tom toen ze even stilstonden. Hij wilde zich weer afduwen toen een ijskoude hand zich om zijn bovenarm klemde.
‘Meekomen, allebei.’

Nog steeds in hun turnkledij zaten ze daar, op een bordeauxrode stoel voor het piekfijne bureau van de directeur. Die directeur roffelde met zijn vingers over een toetsenbord en kraamde enkele ‘hmm’- en ‘uhu’-geluidjes uit.
Na vijf minuten stilte haalde hij de bril van zijn neus en keek de twee jongens aan.
‘Dus…’ begon hij en wreef met zijn linkerhand over zijn kin. Een diepe frons trok zijn voorhoofd naar beneden en liet rimpels over zijn huid kruipen.
Bill beet een nagel stuk en bekloeg het zich inwendig.
‘Jullie vonden het wel grappig om aan een belachelijke snelheid op een bord op wieltjes te rijden.’
Tom rechtte zijn rug, sloeg zijn handen in elkaar en zei: ‘Nee meneer, alleen ik vond dat leuk.’
De stilte die volgde was onaangenaam drukkend en Bill kromp ineen.

Reacties: