FanFic.nl

Geluk, Angst & Liefde.

Hoofdstuk 2.

Ik hoorde mijn ouders beneden schreeuwen. Michelle kwam huilend naar me toe.
' Mama en papa gaan scheiden. ', ze huilde hard.
Ik schrok toen ze me dat vertelde. Ik streelde haar langs haar wang. Ze keek me met waterige ogen aan.
' Hoe moeten we nu verder Lotte ? ', zei ze huilerig. Ik kreeg medelijden, en voelde tranen in mijn ogen opwellen.
' Ik weet het niet. ', fluisterde ik. Terwijl ik mijn zusje gerust probeerde te stellen, ging er van alles door mijn hoofd heen. Was het nu mijn schuld dat mijn vader bij mijn moeder wegging? Was het mijn schuld dat het zo moest aflopen? En hoe moesten we nu verder met alleen mijn moeder of vader? Terwijl, ik dat aan het bedenken was, hoorde ik Lars beneden vaag schreeuwen. Ik vroeg me af, wat hij aan het doen was.
' Wat doet Lars beneden? ', vroeg ik aan Michelle.
' Hij probeert ze nog bij elkaar te houden, maar het is te laat. De goden van de liefde zijn boos op elkaar. '
' Hoe kom je daar nou weer bij? '
' Lisanne's mama vertelde het me. Ze zei dat in iedere ouder een stukje van de liefdesgod zat en dat als die goden elkaar niet meer konden verdragen ze zo'n erge ruzie zouden maken, dat ze uit elkaar moesten. Dat is ook bij Lisanne's mama gebeurt. '
' Hmm. '
Ik hoorde Lars boos schreeuwen: ' Jullie zijn al twintig jaar gelukkig en nu dit! '
Hij kwam naar boven. Hij stormde mijn kamer in en zag het behuilde gezicht van Lotte.
' Het komt wel goed Lotje. ', zei hij met onzekerheid in zijn stem. Hij keek achterom. Hij hoorde waarschijnlijk de woedende stem van pap en de gillende, bijna huilende stem van mam beneden. We hadden vaak ruzie, maar in deze situaties steunden we elkaar altijd. Ik zuchtte en keek Lars wanhopig aan. Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen.
' Mijn kleine zusjes, worden groot. Gevoed door de leugens, totdat de waarheid naar buiten kwam. Het leven is hard, maar we slaan ons er door heen. Beloven jullie me, dat jullie altijd sterk blijven? Ik zal er altijd voor jullie zijn, hoe dan ook. '
Door de tedere woorden van mijn 15-jarige broer, besefte ik dat ik ondanks al het ongeluk in de wereld, trots mocht zijn op hoe ik was. Terwijl ik in mezelf zat te malen, trok Michelle aan mijn broekspijpen, wat betekende dat mijn vader binnenkwam. Ik durfde die hufter niet aan te kijken en keek daarom naar de grond.
' Wat kom je doen, je bent geen deel meer van ons gezin sukkel. Jij hebt ons gebroken, dus ga weg! ', riep Lars boos.
Mijn vader liep dreigend op hem af, greep hem bij zijn kraag, en greep naar zijn zak. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar mijn vaders actie. Hij haalde een zakmes uit zijn zak en haalde die met een vlotte beweging langs de hals van mijn, mijn bloedeigen broer. Hij maakte zijn handen los van Lars en liep met grote stappen weg.
Michelle stortte zich op haar knieen, en begon hartverscheurend te huilen. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en ging naast Michelle zitten.
Mijn vader, had mijn broer, die me altijd had gesteund, zonet vermoord. Ik keek in de ogen van mijn broer. De glans was uit zijn ogen verdwenen. Ik keek Michelle aan. Ik pakte Lars' zijn hand en gaf er zacht een kus op. Lars draaide zijn hoofd naar me om en zei: ' Het is beter zo, samen staan jullie sterk. Ik houd van jullie. '
Zijn hoofd viel met een plof de andere kant op en er stroomde een dikke stroom bloed uit zijn hals. Ik keek getraumatiseerd naar mijn broer. Ik begon te huilen, hard te huilen. Niemand kon me meer troosten, mijn broer was vermoord, door een man die ik 13 jaar 'vader' had genoemd.


Ik werd met een schok wakker. Ik knipperde met mijn ogen, en keek mijn kamer rond. Mijn shirt was drijfnat en mijn ogen traande. Gelukkig, het was een droom. Ik wreef in mijn ogen, argh, wat had ik vreselijke buikpijn. Ik stond op en liep naar de spiegel. Ik zag dat ik mijn kleren van gisteren nog aan had en dat mijn oog opgezet en blauw was. Ik besefte weer, wat er gebeurd was. Ik keek op de klok, wow, het was al half acht. Ik keek naar mezelf, zou ik zo naar school kunnen? Nee, vast niet. Michelle kwam de deur binnen.
' Wat is er met jouw gebeurd?! ', zei ze vol ontzag.
' Niks. ', zei ik botter dan ik bedoelde.
' Hoe kom je aan dat oog en waarom is je shirt zo nat, en die blauwe plekken, hoe kom je er aan? ', ze keek me argwanend aan.
' Het was papa. Ik was eh, een beetje brutaal geloof ik. '
' Wat een sukkel. Gaan mama en papa nu scheiden, omdat de liefdesgoden elkaar niet meer willen? '
' Wat zeg je nou? '
Er schoot een angstscheut door mijn maag, dat verhaal van die liefdesgoden kwam ook voor in mijn droom. Was het wel een droom? Was het geen visioen? Alsjeblieft, laat het geen visioen zijn..
' Nou, de mama van Lisanne vertelde dat in iedere ouder een stukje van de liefdesgod zat en dat als de liefdesgoden elkaar niet meer konden verdragen, ze zo'n erge ruzie maakten, dat ze uit elkaar gingen. Dat is ook bij de mama en papa van Lisanne gebeurt. '
' Mam en pap blijven wel bij elkaar hoor. ', zei ik onzeker.
Ik hoorde mijn ouders beneden tegen elkaar tekeer gaan. Niet doen, niet doen, niet doen, smeekte ik bijna. Ik hoorde Lars zich in het gesprek mengen. Ik kreeg steek in mijn zij. Wat als, het nu echt zou gebeuren? Nee, dat kon en mocht niet. Ik zou Lars redden voor er iets kon gebeuren. Ik hoorde Lars de trap opkomen, ik kneep mijn ogen dicht en ademde diep in en uit. Ik deed mijn ogen weer open en zag Lars mijn kamer binnenkomen. Zou dit, net als in mijn droom, het laatste kostbare moment met mijn broer zijn?
' Zusje! Wat zie jij er uit joh. ', zei hij spottend. Ik glimlachte zwak.
' Ja bedankt, jij ziet er ook leuk uit. ', zei ik met dezelfde spot in mijn stem.
Lars plofte naast me neer. Hij keek me doordringend aan. Ik sloeg mijn ogen neer.
' Je weet wat er gaat komen he? ', zei hij.
' Nee. En ik wil het ook niet weten. '
' Waar hebben jullie het over? ', zei Michelle nieuwsgierig.

Mijn vader stormde binnen. Ik hield mijn adem in. Wat kwam hij doen? En hoe ging Lars reageren?
' Wat kom je doen? ', zei Lars met argwaan in zijn stem.
' Ik .. ', vader slikte.
' Nou..?! ', zei Lars ongeduldig. Ik gaf Lars een tik tegen zijn been. Hij moest niet zo ongeduldig doen, ik was bang voor wat er ging komen. Zou het net zo aflopen als in mijn droom? Lars keek me brutaal aan, hij had een eigenwijze grimas op zijn gezicht. Ik schudde mijn hoofd zachtjes. Ik concentreerde me op mijn vader. Wat als hij nu een zakmes uit zijn zak zou halen, wat zou ik dan doen? Het was stil in mijn kamer, veels te stil. Akelig stil zelfs. Op het moment dat ik dacht dat mijn vader zich wilde omdraaien en weglopen, brak zijn barse stem de stilte.
' Ik kom jullie vertellen, dat het tussen jullie moeder en mij over is. En, ik wilde fatsoenlijk afscheid nemen, dus.. '
' Ohja, en dan kom je naar boven om te zeggen dat je weggaat om zogenaamd fatsoenlijk afscheid te nemen, en dan draai je je om en leef je vrolijk verder, terwijl wij ons afvragen wat we verkeerd hebben gedaan, waarom JIJ bij ONS wegging? Want, noem je dat fatsoenlijk afscheid nemen? Luister, pap, ik heb 15 jaar steun bij je gezocht en dan besluit je zomaar om ons te verlaten? ', zei Lars boos.
' Ja ik weet het, het is nu moeilijk, maar ik moet gaan. Jullie waren drie topkinderen enne .. '
' IK GELOOF ER NIKS VAN, JE STAAT HIER DE HELE BOEL BIJ ELKAAR TE LULLEN! ALS WE ZO TOP WAREN, WAAROM SLOEG JE ONS DAN?! EN WAAROM VERLAAT JE ONS DAN ZOMAAR. KIJK HOE JE LOTTE ACHTERLAAT EN KIJK HOE VERDRIETIG JE MAMA EN MICHELLE MAAKT. JE KAN NIET WACHTEN OM WEG TE GAAN. STRAKS BEN JE DE DEUR UIT EN SLA JE EEN NIEUWE VROUW AAN DE HAAK OP DE WALLEN. ALS JE DENKT ZO BETER TE WORDEN; DAT WORDT JE NIET EN ZAL JE NOOIT WORDEN. HET IS NU BETER DAT JE GAAT, DIE 20 JAAR DAT JE HIER WAS, WAREN VOOR JOU TIJDVERSPILLING. DOEIPAPA!', riep Lars boos en met tranen in zijn ogen. Ik gaf Lars gelijk. Lotte liep snikkend weg.
Mijn vader liep dreigend op Lars af. Hij pakte hem bij zijn kraag, en greep naar zijn zak. Ik wilde dit niet zien, maar ik moest wel. Mijn vader pakte iets uit zijn zak, het was zijn portemonnee. Ik slaakte een zucht, zou het dan toch nog goed aflopen? Hij gaf zijn portemonnee aan Lars en fluisterde: ' Het spijt me echt. ', hij draaide zich om en liep met gebogen hoofd weg.

Reacties: