Hoofdcategorieėn
Home » Loveless » I will be... » No way<3
I will be...
No way<3
Een licht briesje blaast in mijn gezicht. Mijn raam staat wijd open maar veel verkoeling bied het niet. Zo laat ik juist alle koelte in mijn kamer ontsnappen. Ik sta op en doe het raam maar dicht.
Ik neem weer plaats achter maar bureau en pak mijn potloot weer tussen mijn vingers. Ik staar naar mijn lege schetsblok dat ik onderweg naar huis heb gekocht. Met mijn hand ondersteun ik mijn kin.
“Waarom is het zo moeilijk?”¯ vraag ik aan mezelf.
Met mijn potloot ga ik naar mijn papier. Ik zet de punt van mijn potloot op het papier. Ik blijf nog even zo in uiterste concentratie zitten en haal dan mijn potloot weer van het papier af.
“Oké. Ik geef het op.”¯
Ik klap mijn schetsblok dicht en stop mijn potloot terug in mijn pennenbakje. Ik pak mijn mobiel. Ik kijk in mijn contactenlijst en blijf naar Soubis naam met nummer staren.
Zal ik hem bellen? Nee. Met dat ‘iets’ bedoelde hij vast niet, 'als het je niet lukt om een tekening te maken'. Ik stop mijn mobiel in mijn zak. Plotseling word er aangebeld. Ik schrik er een beetje van. Snel sta ik van mijn stoel op en loop naar de voordeur om open te doen. Wat ik al dacht, het zijn mijn pleegouders. Meneer en mevrouw Shima. Van hun mag ik ze ook wel bij hun voornaam noemen maar die ben ik toch weer vergeten. Ik heb niet zo veel te maken met mijn pleegouders. Ik heb een eigen appartement, mijn pleegouders komen alleen langs om te checken of alles goed met mij gaat. Het zijn vervelde mensen. Ze denken dat ze heel wat ervaring hebben met vervelende pubers maar ze weten er eigenlijk niets vanaf. Er ze weten al helemaal niets van mij.
“Mogen we even met je praten Minori?”¯ vraagt mevrouw Shima.
Ik knik ja en loop mijn woonkamer in. Mijn huis is niet heel groot, maar groot genoeg voor één persoon. Ik plof op een stoel en mijn pleegouders maken samen plaats op de bank. Ik weet dat ze er zeer tegen zijn dat ik zo vaak op stoelen plof maar vandaag zeggen ze er niets over.
“Wat is de rede van dit bezoek?”¯ val ik met de deur in huis.
Ik zie dat mevrouw Shima haar best doet om te glimlachen maar ze weet mij er niet van te overtuigen dat ze blij is mij te zien.
“We vroegen ons gewoon af hoe het met je gaat,”¯ zegt ze.
Ja, ja. Zo begint ze altijd. En daarna volgt een preek over alle dingen die ik verkeerd doe en moet verbeteren.
“De echte rede?”¯ vraag ik.
Ze krijgt een zenuwtrekje bij haar oog.
“Maar dat is de echte rede, schat,”¯ zegt ze op poeslieve toon.
Alsjeblieft zeg, laat mij niet lachen. Meneer Shima pakt de hand van mevrouw Shima om haar wat te kalmeren.
“We zijn hier om te praten over je nieuwe school,”¯ geeft hij toe.
“Wat?”¯ zeg ik verbaast en boos te gelijkertijd.
“Ik weet dat het je niet als muziek in je oren klinkt maar je zal echt weer naar school moeten,”¯ zegt hij.
“Waarom?! Ik heb mijn diploma toch al gehaald?!”¯ zeg ik boos.
“Het is niet dat je terug naar school word gestuurd vanwege je cijfers, maar vanwege je gedrag,”¯ legt hij zo klam mogelijk uit.
“Mijn gedrag?”¯ vraag ik.
“Ja. Je gaat op je nieuwe school je socialenvaardigheden ontwikkelen,”¯ zegt hij.
“Door wat te doen?”¯ vraag ik.
“Oh, je weet wel. Met mensen praten, de telefoon opnemen, klusjes opknappen,”¯ zegt hij.
Ja natuurlijk, zoals hij het zegt klinkt het nog een beetje alsof ik daar iets aan heb.
“Dus ik word conciërge?”¯ zeg ik met drijgende ondertoon.
Ik zie dat meneer Shima zich ongemakkelijk begint te voelen.
“Wat? Nee, geen conciërge. Gewoon een extra hulp. Je moet het zo bekijken. Als je dat werk een jaar hebt gedaan ben je 18 en klaar om een eigen leven op te bouwen,”¯ zegt hij.
Hij bedoelt gewoon dat ik dan niet meer op zijn kosten leef. Ik heb helemaal geen zin om ‘een extra hulp’ te worden voor weer een school waar ik word nagestaard en over mij gefluisterd word. Maar ik kan mijn pleegouders niet tegen spreken.
“Ik snap het,”¯ zeg ik.
Ik sta van mijn stoel op.
“Hè? Waar ga jij nou heen?”¯ vraagt mevrouw Shima.
“Even een luchtje scheppen. Ik heb tijd nodig om dit te verwerken,”¯ zeg ik.
“Maar je weet niet eens naar welke scho-”¯
Ik onderbreek mevrouw Shima midden in haar zin.
“Leg maar een briefje met de naam op tafel. Ik vind het wel,”¯ zeg ik kortaf.
Met deze woorden loop ik mijn eigen huis uit de buitenwereld in. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop door de hitte naar het park in de buurt. Eenmaal daar aangekomen plof ik op een bankje in de schaduw en doe mijn ogen dicht.
“Wat is er toch mis met mij?”¯ fluister ik zachtjes.
De geluiden van de kinderen die tikkertje spelen kalmeren mij. Ik blijf een tijd zo zitten. Uren en uren gaan voorbij, maar dat kan mij niets schelen. Ondanks dat ik in de schaduw zit heb ik het hartstikke heet. Ik voel in mijn zakken hoe veel geld ik bij mij heb. Eén euro vijftig, moet toch wel genoeg zijn voor een ijsje?
Ik open mijn ogen. Het begint al donker te worden. Het is echt zo’n zwoele zomeravond. Ik sta op van het bankje en loop richting het ijscostalletje dat aan de andere kant van het park staat. Ik ga in de rij staan en kijk eens goed om mij heen. Het is een mooi park, alleen jammer dat die flats op de achtergrond het zo verpesten. Ik zie wat kinderen met een bal spelen en een stel moeders die met elkaar staan te kletsen. Voor mij in de rij staat een klein meisje aan haar moeders arm te trekken, en ze blijft herhalen dat ze wel drie bolletjesijs op kan. Dan valt mijn oog op iets dat niet in het sfeertje past. In een donker steegje word zo te zien een meisje, van ongeveer mijn leeftijd, door twee jongens lastig gevallen. Ze stappen op haar af, sluiten haar in.
Plotseling stoot er iemand tegen mij aan. Snel draai ik mij naar de jongen die achter mij staat op.
“Het is jou beurt,”¯ zegt hij terwijl hij naar de ijscoman wijst.
Ik kijk even wat verbaast van de jongen, naar de ijscoman naar het meisje in de steeg.
“Uhm… ik hoef geen ijs meer…”¯ zeg ik.
Ik ren het park uit richting het steegje. Mijn hart gaat te keer. Ik weet dat het geen goed idee is om je met dit soort zaken to bemoeien maar ik kan dat meisje toch moeilijk in de steek laten? Ik voel in mijn broekzak. Mijn mobiel zit er nog. Zal ik de politie bellen? Of misschien… nee dat kan echt niet… niet hem… niet Soubi…
Reacties:
SNEL.
VERDER.
NAOW.
plz?
Is spannend x]