FanFic.nl

Geluk, Angst & Liefde.

Hoofdstuk 3.

Michelle was naar school, Lars was gaan slapen en mijn moeder en ik zaten uit te rusten en bij te komen op de bank. Mijn vader was net vertrokken, de figuur waar ik mijn hele leven al 'vader' tegen had gezegd, had gewoon beslist om weg te gaan. Ach, ja, zo was het leven. Mijn moeder moest nog een echtscheiding aanvragen, en dat ging veel kosten. Daarna moesten we ook nog langs de jeugdzorg om na te gaan, waar de kinderen moesten blijven. Ik hoopte dat ik bij mijn moeder mocht wonen. Ik was ouder als 12 jaar, dus ik mocht tenslotte kiezen.
Mijn moeder was er mee akkoord gegaan, dat ik thuis bleef, ze snapte dat ik deze toestand liever niet naar school ging, zo ontweek ik ongewenste opmerkingen. Ik keek uit het raam. De zon scheen en er stond weinig wind. Mijn ogen deden zeer van het huilen, ik besloot om een frisse neus te gaan halen.
' Mam, ik ga eventjes naar buiten oke? '
' Is goed lieverd. ', zei ze kalm. Zou ze mijn vader missen? Of zou ze al die tijd hier op gewacht hebben? Ik wist het niet, en ik wilde er eigenlijk ook niet over na denken. Ik trok mijn jas aan en deed de deur open. Ik snoof de frisse lucht op. Ik begon te lopen, terwijl ik ondertussen mijn beste vriendin, Britt aan het sms-en was.
' Chickie! Wow, de hel is echt bij ons losgebroken. Ik moet je spreken, ik ben vandaag ziek, je komt nog wel te weten waarom. Kunnen we vanmiddag afspreken? Dikke kus. x '
Ik klikte op verzenden en tuurde om me heen. Ik keek naar de vogels, naar de helder blauwe lucht, naar het grasveld, en naar de bomen. Het begon weer lente te worden en terwijl je daar normaal blij van zou moeten worden, had ik een knoop in mijn maag, die zich mengde met mijn buikpijn. Ik liep door langs een speeltuin en besloot dat ik over de brug zou lopen, dan langs de rotonde zou wandelen en dan weer om zou keren. Ik hoorde mijn mobiel piepen. Ik opende het bericht van Britt.
' Hee, oke wassup dan? Ik kan vanmiddag niet, sorryliefje. Kspreekje. Hvjxx. '
Het was niet echt goed nieuws, toch bracht een bericht van mijn beste vriendin een glimlach op mijn gezicht. Ik liep door. Ik zag twee silhouetten op de brug staan. Ik kneep mijn ogen samen. Hey, die ene leek wel op Britt. Samen met een jongen! En dat had ze me geeneens verteld. Ik zocht Britt in mijn contactpersonen lijst op en klikte op bellen. Even kijken of die silhouet zou reageren. Ik zag de silhouet naar haar zak grijpen, het was Britt! Ik merkte dat ik sneller begon te lopen. Ik hoorde haar stem.
' Hee meid! ', zei ze vrolijk
' Hallohallo. '
' Waarom ben je ziek? '
' Kom je zo achter, wat doe je op de brug? '
' Haha, ik ben betrapt!'
' Heb je een jongen aan de haak geslagen?! '
' Jup, daar lijkt het wel op. '
' Gefeliciteerd. '
' Thanks. Hoe is jouw leven? '
' Iets minder leuk, mijn ouders zijn gescheiden, en mijn moeder is ziek. Ik heb een blauw oog en hele erge buikpijn. '
' Auch, hoe wist je dat ik op de brug stond? '
' Ik loop nu naar je toe. '
' Nee, niet doen! '
' Waarom niet? '
' Doe normaal, echt niet doen, ik zweer het ! Draai je om en ga naar huis. Ik spreek je later. '

Ze had opgehangen. Terwijl ik mijn hand liet zakken en verbaasd naar de brug staarde, vroeg ik me af, waarom ik er niet heen mocht gaan. Ik zag dat Britt en haar lover er vandoor gingen. Pff, wat dacht ze nou? Dat ik er nu heen ging, terwijl ze dat niet wilde? Ergens in mij voelde ik teleurstelling, dat ze me niet aan haar vriend wilde voorstellen en dat ze me eigenlijk verbood om naar haar toe te komen. Ik keek naar de lucht en draaide me om. Ik volgde het advies van Britt, ik ging naar huis. Ik liep naar de voordeur, het leek wel alsof de hele wereld snel bewoog en ik supersloom. Ik had hoofdpijn, knallende hoofdpijn. Ik kneep mijn ogen dicht, bleef even staan en ademde goed in en uit. Ik opende ogen weer. Ik werd misselijk. Ik zakte door mijn knieen en viel op de grond. Ik bleef een poosje zitten, tot ik dacht dat de misselijkheid weg was. Ik stond rustig weer op. Ik wreef langs mijn voorhoofd, op het ene moment leek het of ik nog maar 1 stap hoefte te zetten om bij de voordeur te komen, het andere moment leek het nog een kilometer die ik moest afleggen. Ik werd duizelig en zag alles draaien, mijn misselijkheid was terug, en ik proefde een zure smaak in mijn mond. Ik wilde roepen, schreeuwen om hulp. Ik kreeg geen woorden over mijn lippen, ik hoorde mijn mobiel piepen, ik wilde mijn mobiel pakken, maar ik kon er niet bij. Ik kreeg geen adem meer, ik kreeg het eigenaardig benauwd. Ik schoof stapje voor stapje naar de deur en probeerde aan te bellen, het mislukte. Ik greep met mijn hand naar mijn achterhoofd, ik mompelde iets vaags, ik merkte dat ik achterover viel. Ik zag de lucht rondraaien, ik zag een jongen naderbij komen ik wilde schreeuwen, maar had ineens een kurkdroge keel. Ik voelde mijn hoofd stuiteren op de harde tegels, ik sloot mijn ogen en alles was zwart.

Het geluid van de deurbel schalde door mijn hoofd. Ik knipperde met mijn ogen, mijn oogleden voelden zwaar. Het eerste wat ik zag was een grauwe, bewolkte lucht. Ik dacht na, ik was waarschijnlijk flauwgevallen. Ik lag op de grond. Was die lucht niet blauw voordat ik flauw viel? Ik had nog steeds hoofdpijn. Ik staarde naar boven, toen ik opeens het hoofd van een jongen zag.
' Hey, je bent wakker. ', zei hij.
Ik glimlachte. Hij stak zijn hand uit en zei spottend: ' Nou sta op, je hebt lang genoeg op de grond gelegen. '
Ik pakte zijn hand en stond op. Toen ik stond kwam mijn duizelige gevoel terug. Bang om weer flauw te vallen, greep ik naar mijn voorhoofd.
' Eh, gaat het wel? ', de onbekende jongen keek me nieuwsgierig aan.
' Uh, volgens mij wel. Wat is er precies gebeurd? '
' Ehm, ik weet niet hoe jij het heb meegemaakt, maar ik ben nieuw in deze buurt en ging even de buurt verkennen. Ik liep hier langs en ik hoorde iemand schreeuwen, ik ging op het geluid af en ik stond vanaf een afstandje te kijken, wat je aan het doen was. En toen viel je ineens neer, ik schrok me kapot. Haha, toen heb ik je moeder maar ingelicht. '
Ik knikte. ' Hoelang ben ik bewusteloos geweest? '
' Niet zo lang, 2 a 3 minuten. Hoe kwam het dat je ineens flauw viel? '
' Geen idee, ik voelde me opeens duizelig en misselijk geloof ik. '
' Oke raar. Wat is er met je oog gebeurd? '
' Da's echt een lang verhaal. Maar, nu je genoeg over mij weet, moet je ook wat over jezelf vertellen, begin maar eens met je naam. '

Reacties: