Hoofdcategorieėn
Home » Jonas Brothers » Like a dream. » Hoofdstuk 6
Like a dream.
Hoofdstuk 6
Julies mond zakte open tot het formaat dat er ongeveer een ei in kon.
“Je gaat straks uit eten met Nick Jonas?!”¯ vroeg ze luid.
“Ja, druk het anders op flyers en deel ze uit aan de schoolpoort.”¯ zei Gitte nukkig.
“Sorry!”¯ zei Julie en op stillere toon vervolgde ze: “Maar, hallo?! Dit is wel groot nieuws, hé!”¯
Ja, dat was het inderdaad. Het liefst had ze dit ook meteen aan Natalie verteld, maar die zat in Latijn-wetenschappen en Gitte in Latijn-moderne talen. Het was het laatste uur op maandag, en dan had ze chemie. Aangezien Natalie dat een uur meer had, zat ze ook op een ander niveau en hadden ze dat niet samen.
Wat wel positief was, was het feit dat Julie waarschijnlijk veel geïnteresseerder was in haar date - en vooral met wie ze die date had.
Mocht ze het eigenlijk wel een date noemen? Ze gingen gewoon iets eten. Maar goed, hij vroeg het aan haar alleen, dus date of niet, hij zag haar toch al als vriendin.
“Wat ga je aantrekken?”¯ vroeg Julie.
Daar had ze al uitgebreid over nagedacht.
“Ken je dat kleedje nog dat ik droeg op de première van 'A dream come true'? Volgens mij doe ik dat aan.”¯ antwoordde Gitte.
“Was dat niet meer iets voor feestjes?”¯ vroeg Julie met een frons.
“Nee, dat viel wel mee en met de juiste accessoires wordt het de perfecte jurk.”¯ weerlegde Gitte haar commentaar. Die jurk had voor haar ook een beetje een emotionele betekenis. Ze had hem gedragen op haar première. Toen ze eraan terugdacht, gierden de zenuwen door haar lijd. Ze had een beetje het idee gehad dat die jurk had meegeholpen aan het succes van de avond. Het was belachelijk natuurlijk, maar alles was goed verlopen, en daarom was ze ook een beetje van de jurk gaan houden. Ze had ook een sober model gekozen dat je makkelijk voor elke gelegenheid kon dragen, mits de nodige accessoires. Ze had eigenlijk niet verwacht dat ze de jurk mocht houden, maar Tatjana had hem haar cadeau gegeven. Ze vond dat ze een tastbare herinnering aan haar allereerste première moest hebben. Ze was er haar eeuwig dankbaar voor. Het was een nachtblauw model met een diepe ruguitsnijding en een ronde hals. De twee uiteinden werden aan elkaar vastgemaakt achter haar nek. Hij reikte iets hoger dan de knie. Met wat armbanden en bijbehorende ketting was haar outfit klaar.
“Je hebt toevallig niemand nodig om je tas te dragen of zo?”¯ informeerde Julie.
“Nee, dat zal wel lukken. Trouwens, van zodra ik meer weet over wat soort avondje dit nu was, mag je hem wel eens ontmoeten. We blijven sowieso vrienden, ik voel gewoon een klik.”¯ legde Gitte uit. Julie keek haar blij aan.
“Klapje voor Gitte!”¯ zei ze trots en ze klapte effectief in haar handen. Als iemand iets naar haar zin deed, was dat zo'n beetje haar vast ritueel.
“En eigenlijk verwacht ik niet meer dan dat, ik hoop er zelfs niet op. Serieus, ik kan geen relatie aangaan met iemand in het buitenland, dat wil ik niet.”¯ zei Gitte, maar de leerkracht viel haar in de rede. Met een stem alsof ze iets groots in haar neus vast zat, zei mevrouw Zwiere: “Goed, kom naar voor, raak niets aan en kijk hoe ik dit practicum uitvoer.”¯
De rest van het uur kroop voorbij en eindelijk hoorde ze de bel. Ze ruimde haar boeltje op en rende de speelplaats op. Daar zag ze Natalie al staan, in haar enorme, witte winterjas.
“Zo, wanneer komt Nick je ophalen?”¯ vroeg ze enthousiast.
“Hoe weet jij dat?”¯ vroeg Gitte verwonderd. Ze had Natalie heel de dag nog niet gezien.
“Hallo, big news? Dat zat er toch wel aan te komen, met jullie subtiliteit?”¯ vroeg ze.
“Lach niet, idioot. En hij komt om zeven uur. We gaan iets eten, maar ik weet niet waar.”¯ antwoordde Gitte.
“Let je wel even op, ik ben er niet om je te beschermen vandaag.”¯ zei Natalie serieus, en Julie vervolgde op hetzelfde toontje: “Ja, wie weet wat hij allemaal probeert!”¯
Gitte stak haar tong uit.
“Ik ga naar huis, vriendinnetjes van me.”¯ zei ze en ze vertrok.
“Tot maandag! En sms me elk detail!”¯ riep Julie.
“Mij ook! Nu ja, niet elk details...”¯ schreeuwde Natalie.
“Mij wel!”¯ riep Julie terug en Gitte moest lachen. Ergens vond ze het wel egoïstisch van zichzelf dat zij vanavond een hapje mocht gaan eten met Nick en dat Julie hem nog niet eens had ontmoet. Ze hadden vroeger urenlang zitten dromen over een moment als dit.
Maar aan de andere kant was het zo raar dat hij haar straks kwam oppikken en dat ze hen dan aan elkaar zou voorstellen. Dat leek vast alsof ze hem alleen maar gebruikte om er zelf beter uit te komen, en ze wilde niet dat hij zo over haar dacht.
Drie uur later zat Gitte op de rand van haar bed. Het was vijf voor zeven. Ze had snel haar huiswerk voor de volgende dag gemaakt en had zich dan klaar gemaakt voor vanavond. Al zittend keek ze in de spiegel. Haar lang, bruin haar had ze wat extra gestijld en haar bles had ze strak naar achteren vast gepind. Ze had wat parfum op, maar niet al te veel make-up. Ze was gewoon Gitte en ze had geen zin om een schminkpop te worden. Haar kleedje zat nog steeds perfect en ze had zelfs de juiste oorbellen gevonden.
Ze hoopte maar dat hij snel zou komen. Ze zou er noot meer klaar voor zijn dan nu, en ze zat al vol stress.
Stipt om zeven uur ging de bel. Ze haastte zich recht en hoorde haar ouders ook al opstuiven. Als zij maar eerst bij de deur was...
“Hallo! Kom toch binnen.”¯ zei haar moeder joviaal.
“Mam, volgens mij heeft hij gereserveerd, we moeten opschieten.”¯ probeerde Gitte zich te redden. Er was geen mogelijkheid dat hij hier binnen kwam. Straks somde haar vader het alfabet nog op in het Boers, om de taalbarrière de overschrijden en leidde haar moeder hem rond langs de vele foto's aan de muur, om overal een passend verhaal bij te vertellen.
Er was genoeg gespreksstof. Haar eerste keer op het potje, haar eerste kots-vol-spaghettislierten, haar eerste woordjes (mama, papa, ik alleen en tlut), haar K3-imitaties...
Nee, er was echt geen sprake van dat dat hij binnenkwam.
“Eigenlijk zouden we echt moeten vertrekken.”¯ zei Nick. “Gitte heeft morgen immers school. Ik wilde u trouwens bedanken dat ze mee mag komen.”¯
Hij haalde iets van achter zijn rug tevoorschijn en zei: “Hier, dit is voor u.”¯
Het was een ruiker bloemen.
“Wat charmant!”¯ glimlachte haar moeder. Gitte kon haar ogen niet geloven. Haar moeder hield niet eens van bloemen. Ze mopperde altijd dat ze liever een doosje pralines had, dat kon je tenminste opeten. Hij had haar gewoon helemaal ingepakt.
“Nou, veel plezier dan maar en maak het niet te laat.”¯ zei haar moeder en ze duwde Gitte dichter naar hem toe.
“Als dat geen blijvertje is, weet ik het ook niet meer, hoor.”¯ fluisterde ze samenzweerderig in Gitte's oor. Die rolde met haar ogen.
“Tot straks, mam, papa!”¯ riep ze en ze sloot de deur.
“Wat enig!”¯ hoorde ze haar mama mompelen. Ze wilde verder lopen, maar besefte dat Nick niet volgde. Verbaasd keek ze om.
“Wat?”¯ lachte ze nerveus. Er plakte toch toch geen snottebel over de helft van haar gezicht?
“Ik ben een idioot. Je staat al zo'n vijf minuten naast me, en ik zie nu pas hoe mooi je eruit ziet.”¯ zei hij hij. Het was geen goedkope versiertruc, hij meende het echt. Ze voelde dat ze bloosde.
“Dank je, en je ziet er zelf ook goed uit.”¯ zei ze gemeend. Alleen was dat niet zo'n wonder, hij zag er altijd goed uit.
“Waar gaan we naartoe?”¯ vroeg ze.
“Ik ben met de auto gekomen, maar van hieruit kunnen we best te voet.”¯ antwoordde hij. Te voet? Hier waren toch nergens restaurants in de buurt?
“Weet je dat zeker?”¯ vroeg ze voorzichtig.
“Heel zeker, vertrouw me nu maar gewoon.”¯ zei hij met pretlichtjes in z'n ogen. Gitte wist niet wat ze er van moest denken, maar volgde hem gedwee.
“Zo, hoe was het op school vandaag?”¯ vroeg Nick.
“Ach, net als alle andere dagen. Zeven uur aan een stuk leerkrachten die alleen maar leerstof uit onze lesboeken kunnen aflezen. Ja, hí¡llo?! Dat kan ik zelf ook wel lezen...”¯
Nick lachte, maar hij keek ook schichtig om zich heen. Tot nu toe had ze maar wat voor zich uit gestaard, ze wist toch waar ze stapte. Ze kende deze buurt op haar duimpje, sinds ze er eens verdwaald was met Natalie. Die wist de weg, maar Gitte had haar tegen gesproken, met het argument 'Wie woont er hier nu eigenlijk?'
Natuurlijk waren ze hopeloos verdwaald en omdat ze op eigen houtje de weg terug moesten vinden, was Gitte het ook nooit meer vergeten. Al doende leert men, zeggen ze toch altijd...
Nu stonden ze aan de kant van een weiland. Ze liet haar blik even door de omgeving gaan.
Stond daar een tafel? En waren dat - wacht eens even, waren dat kaarsen? Wat was hier aan de hand?
Verwachtingsvol keek Nick haar aan.
“Het is geen McDonald's, ik weet het, maar toch wel bijna even goed, nee?”¯ vroeg hij.
Gitte was sprakeloos. Ze had een poepchic restaurant verwacht, geen tafeltje op een paar meter afstand van haar huis. Van een origineel etentje gesproken!
Ze hoopte dat hij haar stilte niet verkeerd zou opnemen, maar dat deed hij gelukkig niet.
“Zullen we aan tafel gaan?”¯ vroeg hij en hij begeleidde haar naar de tafel.
“Gelukkig heb ik mijn winterjas meegenomen.”¯ lachte Gitte, ook al had ze het, ondanks de kille temperaturen, helemaal niet koud.
Hij schoof haar stoel achteruit en liet haar plaatsnemen, waarop hij zelf ook ging zitten. Het waren maar kleine details, maar het maakte hem heel erg schattig.
“Tja, het is misschien wat koud, we kunnen ook gewoon op restaurant gaan, als je wil, je hebt nog niet zoveel gezegd en -”¯
Ze legde hem het zwijgen op. “Nee, het is geweldig, echt waar. Ik ben alleen verrast, maar wel aangenaam verrast.”¯
“Dan is het goed.”¯ zei Nick, zichtbaar opgelucht. “Goed, waarover hadden we het voor je stil viel?”¯
“Over school. Niet bepaald een interessant onderwerp, maar goed.”¯ lachte Gitte. “Mis je dat eigenlijk nooit, zo gewoon naar school kunnen gaan?”¯
“Nee, niet echt. Ik maak huiswerk on the road, en voor de rest heb ik gewoon een geweldige afwisseling tussen praktijk en theorie. Ik leer over de renaissance in Italië, en de dag erna krijg ik de kans om Palazzo Farnese en de toren van Pisa te zien. Hoe geweldig is dat?”¯
“Best wel geweldig, ja, dat moet ik toegeven.”¯ zei Gitte. “De enige praktijk die wij zien, gaan door in musea.”¯
“Sukkeltje toch. Ik moet nog een jaar lang studeren voor ik mijn examen mag afleggen. Aangezien we zo vroeg zijn doorgebroken, is het niet altijd zeker wat de toekomst brengt. En ik wil niet al te pessimistisch doen, maar een diploma van het middelbaar onderwijs is toch wel het minste wat je achter de hand kan hebben?”¯
“Daar heb je gelijk in. Dat geeft je toch wat zekerheid, dan kan je nog alle kanten op, terwijl je tegelijkertijd alle kansen grijpt, die je op je weg tegenkomt. En ik mag dan wel van de daken schreeuwen dat school het ergste is wat er bestaat, maar ik beleef er op sommige dagen ook wel de tijd van mijn leven. Mijn vrienden zijn geweldig en de streken die ze uithalen zijn ongelooflijk. Zo hebben we ooit eens maandenlang heel subtiel een jongen uit het zesde gestalkt omdat we vonden dat hij leek op Zac Efron. We riepen zijn naam op straat en zo. Maar dat was zo'n drie jaar geleden, wees niet bang. En dat zou ik allemaal niet meemaken als ik niet naar school zou gaan.”¯ zei ze. Jeetje, dit leek meer en meer op een betoog om nooit van school te gaan.
“Zulke dingen lijken dan weer wel fantastisch, maar ik beleef ze ook allemaal met mijn broers.”¯ gaf Nick toe. “Alleen stalken we geen Zac-Efron-look-a-likes.”¯
“En de echte?”¯ vroeg ze gretig.
“Ook niet, sorry.”¯ grijnsde Nick. Gitte knikte begrijpend en het werd weer even stil. Wedden dat hun gesprek zou doodbloeden?! Dat mocht absoluut niet gebeuren.
“Gaan we eigenlijk ook nog iets eten of staat dat bestek hier voor de versiering?”¯ vroeg ze daarom. Hopelijk kwam dat niet onbeleefd over, maar ze had geen avondeten gegeten en kwijlend naar de chicon gratin van haar ouders gekeken - echt typisch dat haar moeder net vandaag haar lievelingseten had klaargemaakt -, vastbesloten om er niet van te eten. Dat had haar hongerig gemaakt en ze kon het niet riskeren dat haar maag begon te knorren. Niet nu. Ze wilde dan wel alleen vrienden blijven, het was nog steeds erg gíªnant.
“U vraagt, wij serveren.”¯ lachte Nick en met zijn ogen wees hij achter haar. Gitte draaide zich om. Dat viel niet mee in haar dikke winterjas, maar ze zag toch twee obers met een enorme schotel in hun handen aankomen. Die plaatsten ze op een soort tafel met wielen eronder naast hen. Gek, die had ze nog niet eerder opgemerkt. De ene ober begon op te sommen wat er allemaal op de schotel stond, terwijl de andere het deksel ervan af haalde.
De ober die sprak, had zo'n Italiaans snorretje. De buitenkanten krulden naar buiten en in het midden van zijn snor zat geen haar. De snor leek behoorlijk vals. En die twinkelende bruine ogen... Was dat...
“Bon appétit!”¯ glimlachte ober nummer één.
“Enjoy your meal, dat bedoelt hij!”¯ grijnsde de andere, en hij trok ober nummer één mee.
“Waren dat je broers?”¯ siste Gitte. Nick knikte trots en zei: “Ik wilde Frankie nog laten opdraven als kok, maar mam vond dat hij dan veel te laat moest opblijven.”¯
Gitte lachte. “Zijn je ouders hier ook?”¯
“Ze zijn vandaag toegekomen met Frankie omdat hij nu geen school heeft.”¯
“Oh, dus het is one big happy family?”¯
“Ja, en zo vind ik het het leukst. Maar zullen we eten?”¯ vroeg Nick. “Ik rammel.”¯
“En ik dan.”¯ zei Gitte opgelucht. Het eten zag er echt overheerlijk uit. Er was van alles wat. Kippenboutjes, tarama, olijven, kroketballetjes, rijst met zoetzure saus, gestoofde groentjes... Het hield maar niet op. Elke keer weer bekeek Gitte een ander kommetje, in de verwachting iets te zien wat ze al gezien had, maar dat gebeurde niet. Het leek wel een gigantisch bord dat de wereld rond was gegaan.
“Dat is toch niet allemaal voor ons?”¯ slikte Gitte.
“Volgens mij hebben Kevin en Joe met opzet zoveel gehaald, zodat de overschot voor hen is.”¯ antwoordde Nick. “Maar laat dat je er vooral niet van weerhouden om alles op te eten.”¯
“Ik zal mijn best doen.”¯ beloofde ze. En haar best deed ze. Ze schepte van alles wat op en genoot van de heerlijke smaken die haar tong streelden.
Twee uur later waren Kevin en Joe de tafel komen afruimen. Net toen Gitte dacht dat ze zou ontploffen, reden ze met iets nieuws het veld op.
“Als dat nog een hoofdschotel is, ga ik gillen.”¯ lachte Gitte.
“Doe maar, niemand hoort je hier toch.”¯ zei hij geamuseerd en hij keek om zich heen, alsof hij wilde bewijzen dat er geen huizen in de buurt stonden.
“Het is toch niet echt nog een hoofdschotel?”¯ panikeerde Gitte. Haar maag protesteerde al bij de gedachte alleen.
“Kan een dessert er nog bij?”¯ vroeg Nick. Ze slaakte een zucht van verlichting.
“Een dessert nog net wel.”¯ glimlachte ze. “Wat is het?”¯
“U tiramisu, fait par us.”¯ zei Joe en hij wees op Kevin en hem. Zijn Frans-Engelse taaltje was zo grappig dat Gitte het uit proestte.
“Merci beaucoup, monsieur. Oh, en by the way, nice moustache!”¯
“You too!”¯ lachte Joe en daarna verdwenen ze weer. Nick schepte wat tiramisu op voor hen beide, en aarzelend proefde Gitte ervan. Dat was Nick niet ontgaan.
“Lust je geen tiramisu?”¯ vroeg hij.
“Integendeel, ik eet het zelfs heel graag. Ik dacht gewoon aan alle moeite die je gedaan hebt vanavond. Je kon ook gewoon een tafeltje in een restaurant huren.”¯ zei Gitte.
“Tja, daar was het misschien we warmer geweest...”¯ aarzelde Nick.
“Nee, nee, begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt lief.”¯ zei ze en ze streelde even over zijn handpalm. Hij schonk haar een glimlach waar ze bijna van smolt. Na enkele seconden concentreerde ze zich op haar tiramisu. Mmmmm, hij was echt overheerlijk.
“Bovendien kan je deze tiramisu niet op restaurant eten.”¯ glimlachte Gitte. “Complimenten aan de chefs.”¯
Nick lepelde zijn laatste restje tiramisu op en legde de lepel in het bakje.
Gitte zuchtte. “Ik zit echt propvol. Je hebt er echt een prachtige avond van gemaakt.”¯
“En hij is nog niet afgelopen.”¯ zei Nick. Van onder zijn stoel haalde hij een groot deken. Dat spreidde hij uit op de grond. Terwijl hij enkele houtblokken bijeen stompte en ze met vuur bestookte, ruimden Kevin en Joe de tafel af. Toen Gitte wilde helpen, tikte Joe op haar vingers, zodat ze niets kon doen. Op amper vijf minuten tijd was alles geregeld en was er al een klein kampvuur ontstaan.
“Is dit wel legaal?”¯ vroeg Gitte.
“Ik wil dat je het warm hebt.”¯ zei hij serieus. Hij legde het deken dicht genoeg bij het vuur, zodat hij zijn jas zonder klappertanden uit kon trekken, maar ver genoeg, zodat alles niet in de fik schoot.
“Kom je?”¯ wenkte hij haar. Ook Gitte trok haar jas uit. Even rilde ze, maar toen ze dichter naar het vuur toe ging, viel het wel mee. Nick had nog een tweede deken tevoorschijn gehaald en Gitte ging zitten. Hij sloeg het deken om hen heen en zorgde ervoor dat het niet van haar afviel. Onzeker sloeg hij zijn arm om haar heen en hield hij zo het deken op zijn plaats. Op haar beurt schoof ze wat dichter naar hem toe.
“Wat vonden de mensen in je omgeving er eigenlijk van dat je plots een ster was?”¯ vroeg hij zachtjes.
“Goh, een ster ben ik niet echt, hoor. Ik acteer en zing af en toe wat.”¯ lachte Gitte. “Maar om op je vraag te antwoorden... Ik heb veel positieve reacties gekregen. In mijn familie vindt iedereen het natuurlijk geweldig en zijn ze allemaal apetrots op me. Mijn echte vrienden zijn ook blij voor me, maar natuurlijk kwamen er ook negatieve reacties. Op school zijn er weleens mensen die quotes uit de film in het belachelijke trekken of danspasjes nadoen. Tja, niet iedereen kan fan zijn, hé. Zolang het daarbij blijft, vind ik het nog meevallen. Maar weet je dat er ooit eens een jongen uit het zesde op me is afgestapt? Hij gaf me een grote mep in mijn gezicht en zei dat hij dat al wilde doen sinds dag één dat ik met mijn pretentievolle kop de school binnen stapte.”¯ zei Gitte. Haar gezicht betrok weer als ze eraan terug dacht.
“Wí¡t heeft die gozer gedaan?”¯ vroeg Nick ontzet.
“Hij werd geschorst, maar meer kon de school niet doen en dus zit hij nog steeds op school.”¯ zei Gitte.
“Hij heeft zich toch al geëxcuseerd?”¯ vroeg hij.
“Hij moest van de directie, maar het is duidelijk dat het niet van harte was.”¯ zei Gitte.
“Wat een klootzak...”¯ mompelde Nick. “Serieus, wie doet nu zoiets?! Jij bent wel de minst egocentrische ster van het moment.”¯
“Dat is omdat ik geen ster ben.”¯ lachte Gitte stil.
“Voor mij wel.”¯ mompelde Nick. Gitte keek hem wat meer aan.
“Dat klinkt wel erg goedkoop, Nick Jonas.”¯ zei ze geamuseerd.
“Maakt dat uit?”¯ glimlachte Nick. Gitte schudde haar hoofd.
“Goed.”¯ mompelde hij en hij boog zich nog wat voorover, tot zijn lippen de hare raakten. Zachtjes kuste hij haar, terwijl zijn duim over haar schouder streelde, waar hij haar nog steeds vast had. Even kuste ze hem terug, maar na enkele seconden al wendde ze haar hoofd af.
“Is er iets?”¯ vroeg Nick. “Sorry, ik had misschien moeten -”¯
“Het ligt niet aan jou, denk dat alsjeblieft niet.”¯ smeekte Gitte bijna.
“Wat is er dan?”¯ vroeg hij en hij keek haar bezorgd aan.
“Ik - ik wilde niet verliefd op je worden.”¯ zei Gitte en ze voelde een traan opwellen in haar ooghoek. Waarom had ze dit niet duidelijk gezegd voor hij haar kuste? Ze kon er simpelweg niet aan weerstaan, maar het was fout, zo fout.
“Maar dat bleek nogal moeilijk te zijn, en nu zitten we hier, en moet je woensdag al terug naar een ander land. En ik kan niet verliefd op je zijn, want dan krijgen we zo'n lange afstandsrelatie en die lukt nooit. En dan -”¯
Hij draaide haar hoofd zachtjes naar zich toe en drukte weer een klein kusje op haar lippen.
“En dan doe je dit, en dan vergeet ik alles wat ik net gezegd heb.”¯ lachte Gitte en de traan die zich gevormd had in haar ooghoek, rolde over haar wang. Die veegde hij weg.
“Wie zegt dat zoiets niet kan werken?”¯ suste Nick haar. “Er zijn er genoeg die het ons hebben voorgedaan.”¯
“Er zijn er anders ook genoeg die het verknald hebben.”¯ zei Gitte.
“Wij niet.”¯ beloofde hij haar. “Denk je echt dat ik zoiets zou zeggen als ik zelf niet in ons geloofde? Denk je dat ik met mijn hoofd tegen de muur wil lopen omdat het toch niet bleek te werken? Ik meen dit ook serieus, Gitte.”¯
Hij had geoefend op haar naam, merkte ze.
“Kunnen we niet doen alsof het voorbije halfuur niet is gebeurd?”¯ hield Gitte vol. ze wilde niet dat haar hart van op een afstand werd gebroken.
“We zouden dat kunnen proberen...”¯ gaf Nick met tegenzin toe. Hij ging op zijn rug liggen, en als in een reflex ging ze ook liggen. Hij trok haar dicht tegen zich aan en Gitte viel neer op zijn borst.
“Sorry,”¯ mompelde ze en ze maakte aanstalten om zich te verzetten.
“Als jij het niet erg vindt, mag je best zo blijven liggen.”¯ fluisterde Nick. Eigenlijk was het best aangenaam. Hij voelde heerlijk warm aan ze ontspande wat in zijn armen. Ze voelde zijn hartslag onder haar, bijna even snel als de hare. Ze zou hier makkelijk gewend aan kunnen raken. En dat mocht niet. Want zelfs als het kon, zou ze hem nog te weinig zien om hier gewend aan te mogen raken.
“Weet je, ik zou hier best gewend aan kunnen raken.”¯ fluisterde Nick ergens tegen haar hoofd. Gitte moest lachen.
“Wat? Wat nu weer?”¯ vroeg Nick.
“Ik dacht net hetzelfde.”¯ bekende ze.
Nick grinnikte. Haar hoofd deinde mee op het ritme van zijn gelach.
“Ik dacht dat jij Mr. Cool was. Je lacht de pannen van het dak.”¯ merkte Gitte op.
“Ik weet het, je hebt een slechte invloed op me.”¯ antwoordde hij.
“Oh, dus nu is het allemaal mijn schuld?”¯ vroeg ze en ze keek naar hem op. Toen ze zijn gezicht zag, kon ze het niet laten om de vraag te stellen, die al lang op haar lippen brandde.
“Wat laat je denken dat het zou kunnen werken tussen ons?”¯
Hij werd meteen weer serieus. “Iets in jou laat me dat geloven. Je maakt me vrolijk, je hebt iets in je waardoor ik alles rond me heen wil laten vallen om bij jou te zijn. Je hebt me met een badjas aan gezien en met een tandenborstel die uit mijn mond viel, en je liep niet weg. Ik kan vaak naar België komen, onze tour is nog maar net begonnen in Europa. Ik zie aan je dat je sterk bent, dat je het aan kan om een vermoeiend iemand als ik te verdragen. Ik heb dit ook niet gepland, en het is gek, maar ik ken je amper drie dagen, en ik ben stapelgek op je, Gitte.”¯
Sprakeloos had ze hem aangekeken. Ze kroop wat naar boven tot hun hoofden op gelijke hoogte stonden. Ze sloot haar ogen en drukte haar lippen op de zijne.
“Je wilde toch niet -”¯ vroeg hij.
“Shhht, als jij in ons gelooft, wil ik dat ook doen.”¯ zei ze en ze kuste hem opnieuw. Ze voelde zijn mondhoeken omkrullen tot een glimlach, voor hij haar terug kuste.
Reacties:
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.
LIEFDEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE
(l)
ZOO GEWELDIG
heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel
snelverder<333
&
Wil je het me dan weer melden als er een neiuwe is xd.
oh zo uber ^^
Hoe kom je er nou weer bij om in plopsaland te gaan werken.
maar wel super koel c:
wat ga je doen daar zeg maar ;D
x
Oooh! Ik ben verliefd op je verhaaltje!!
Echt, ooh .... ik zat zo helemaal mee in het verhaal, zag het kampvuur voor mijn ogen en hoorde Nick zijn woorden bijna fluisteren..
Nee, ik meen dit serieus! Je schrijft echt goed en ik vind je verhaal geweldig. Hoop dat je veel schrijft in je vrije tijd zodat er weer veel te lezen is als je terug bent!
Veel plezier daar in Plopsaland (ook al is het werken, lijkt me toch leuk :p)
xx
Holy, Nick is echt té schattig voor woorden!
Ze zijn echt cjuwt *-*
enenen.. Ik geloof ook in ze
Xx
Ghi hi