FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 17 - Maryl

Als haar zus zich er al ongemakkelijk bij voelde, was die nog maar een onderdaan van ongemakkelijkheidsland. Maryl was absoluut de koningin. In plaats van Pieter ten dans te vragen, had ze alleen nog maar glasscherven opgeraapt, kijkend naar dat kussend koppeltje in het water, hopend dat er geen gasten meer zouden arriveren.
Niet dat die wensen iets hadden uitgehaald, want de gasten bleven ondertussen nog steeds toestromen.
”�He, stresskip!”� hoorde ze achter zich een stem die ze maar al te graag herkende. Ze was de hele avond zo druk geweest dat ze helemaal geen aandacht voor Pieter had gehad. In plaats van de ene - stuntelige - move na de andere te maken, had ze alleen nog maar mensen van bij haar moeders bloemperkjes weggejaagd.
“Valt het zo op?”� vroeg ze en ze blies een bruine krul weg uit haar gezicht. Had ze haar haar maar opgestoken...
“Een beetje maar. Ik ken iets ontspannender. Waarom laat je die bloemen niet gewoon voor wat ze zijn en zeg je ja als ik je probeer ten dans te vragen?”�
Terwijl ze bezig was met de tuin te laten ruïneren, had ze hem al wel eens met Magali of Janni zien dansen, en zelf één keer met Bryan en zijn blonde buurmeisje, dus ze wist wel dat het niet echt serieus was, maar toch wou ze maar al te graag ja zeggen.
Alleen... Mandy scheen zich niet echt bezig te houden met iets anders dan te proberen niet op Jared's voeten te gaan staan. Vroeger hadden ze nog samen op dansles gezeten, maar voor ze aan het onderwerp stijldansen waren gekomen, was Mandy alweer van dansen afgegaan. Maryl zelf had nog een jaartje lustig verder gedanst, maar toen ging de school dicht, wegens te wenig geld. Ze werd verkocht en er werd een parkeergarage van gemaakt. Ze had zich er echt thuis gevoeld, en ze had geen zin om te dansen in een andere dansschool. Daarom was ze er maar mee gestopt.
Maar de tuin werd toch al geruïneerd, die kleine verandering die Maryl heette, maakte daar niet veel aan uit.
“Ja. Graag,”� grijnsde ze daarom en ze kon de dee-jay wel op haar blote voeten kussen toen bleek dat “No Air”� werd gedraaid. En die dee-jay bleek.. Janni te zijn!
Ze keek Maryl even aan en bracht haar duim en wijsvinger naar mekaar toe om een hartje te vormen. Maryl vormde met haar lippen geluidloos de woorden 'dank je' en sloeg haar armen om Pieter heen.
“Ik ben helemaal van jou.”� zei ze met een stralende glimlach tegen zijn schouder. En hij moest eens weten in welke opzichten ze dat allemaal bedoelde behalve dan in het dansen.
“Goed, want ik moet je iets vertellen. Iets belangrijks.”�
“Ik luister,”� fluisterde Maryl, hopend, biddend, smekend dat hij zou zeggen waar ze de hele avond al op gewacht had.
Nogal slecht op zijn gemak keek Pieter rond. Maryl legde haar hand onder Pieters kin. Ze kon zijn gave huid voelen, waar ze zachtjes over streek.
“Druk hier, hé.”� zei ze stil.
Pieter keek haar blij verrast aan omdat ze hem begreep.
“Kom mee,”� fluisterde ze in zijn oor en ze trok hem mee naar haar speciale plekje. Een klein stukje tuin achter een grote eikenboom. Twee takken groeiden er naar mekaar toe, en vroeger schommelde ze er vaak op. Ze waren erg sterk, en braken amper, na al die tijd waren ze zelfs vergroeid, waardoor je ze bijna niet uit elkaar kreeg. Het was ook altijd een prima plek geweest om verstoppertje te spelen, niemand die haar erachter vond. Behalve haar vrienden natuurlijk, die wisten altijd waar ze zich ging verstoppen, daardoor moest ze altijd andere plekjes zoeken om het kinderspelletje te winnen. En dat was precies wat ze nu wou doen. Zich verstoppen van haar verantwoordelijkheden en de rest van de wereld, samen met Pieter.
“Wauw, mooi plekje!”� bewonderde Pieter, maar Maryl zag dat hij nog steeds niet echt kalm was. Niet zo kalm als ze wou dat hij bij haar was. Ze wou dat hij helemaal zichzelf kon zijn bij haar.
“Maar... Wat moest je me nu vertellen?”� vroeg ze ietwat ongeduldig. Ze wist dat het een slechte eigenschap was en dat ze hem er allesbehalve mee op zijn gemak stelde, maar ze brandde van nieuwsgierigheid om te weten of Pieter echt haar verlangens zou bevestigen.
“Ik wou het je eigenlijk bij het zwembad al vertellen, maar...”� begon hij lachend.
Aha! Zie je wel dat hij loog. Hij moest haar helemaal niets vragen over die stomme hapjes, en hij had helemaal geen honger. Hij moest haar iets echt belangrijks vertellen, en hij stond op het punt dat nu te doen.
“Pieter, dude! Hier zit je!”� riep Bryan's stem.
“Bryan, trap het af, jij gevoelloze, hersenloze garnaal!”�
Wonderlijk genoeg schreeuwde niet Maryl, maar Janni zo. Haar hoofd stond op ontploffen en ze keek Bryan boos aan.
Ze trok hem mee aan de kraag van zijn hemd, maar jammer genoeg was Pieters nieuwsgierigheid gewekt en blijkbaar was hij maar al te blij dat hij haar nu geen uitleg verschuldigd was. Dat verontrustte haar nog meer. Als het echt zo belangrijk was dat hij het haar niet durfde vertellen, kon ze zeker niet wachten om het te horen.
Ho, Maryl, kalmeer even!
“Maar...”� protesteerde ze.
“Ik moet toch achter hem aan! Hij had me nodig. Sorry, Mar!”�
Met die 'sorry' was zij vet en Bryan in stilte verwensend bleef ze alleen op de boomstronk schommelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.