FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 18 - Mandy

Mandy liet haar lichaam meevoeren op de beat van de muziek. Dat was het enige wat ze wel nog kon vanuit haar danslessen. Na een korte bekvecht-ruzie met Saskia besloot ze dat ze maar beter het beste van de avond kon maken. Ze zou immers eerder door Jared ten dans gevraagd worden als ze zich herpakte en straalde op hí¡í¡r feest, dan als ze zich gedroeg als een vod die niet tegen een stootje kon.
Als hij haar kon vergeven dat ze steeds op zijn tenen ging staan. Of haar gebrek aan danstalent.
Aan de andere kant... Eigenlijk had ze alle redenen om chagrijnig te zijn, aangezien niet zij, maar Jared de hele buurt had uitgenodigd en die nu aan haar eten zaten in haar tuin. Maar om de één of andere gekke reden gingen de woorden 'chagrijnig' en 'Jared' niet samen in één zin? Die reden zou wel eens liefde kunnen zijn, vermoedde Mandy. Echte liefde. Maar jammer genoeg was die reden niet alleen op haar van toepassing. Terwijl ze zich verder bewoog op het ritme van de liedjes die gedraaid werden, viel haar oog op Jared, innig verstrengeld met Laurien.
Het liefst zou ze haar vriendin de ogen uitkrabben. Het probleem was alleen dat ze dan moest kiezen tussen het feit dat ze haar de ogen uit zou krabben of het feit dat ze haar nog langer een vriendin noemde. Ze had altijd plezier met Laurien, maar als Mandy haar samen zag met Jared, werd ze verscheurd door jaloezie. Ze probeerde het groene monster op dat moment dan wel de kop in te drukken, maar het leek alsof alle sympathie die ze voor Laurien voelde, weg sijpelde als sap uit een sinaasappel. Alsof haar hand een bokshandschoen droeg en Laurien een nieuwe boksbal was.
“Hé! Wat doe je nu?!”�
Mandy sloeg haar hand voor haar mond. Die bokshandschoen droeg ze niet en Laurien was niet het doelwit, maar wel... Jared.
Oh god, waarom gebeuren zulke gíªnante dingen altijd met MIJ!
“Sorry! Sorry, sorry, sorry! Is alles goed?”� vroeg ze beschaamd. Deze avond was officieel een ramp. Ze raakte zijn neus even aan. Hij voelde koel aan.
“Er komt al geen sloot bloed uit en gebroken ziet hij er ook niet uit.”� concludeerde Mandy en ze probeerde niet in haar stem te laten doorklinken hoe fijn ze die aanraking en zijn reactie erop vond. Niet uitnodigend naar meer, geen aanraking terug. Een beetje verbaasd was zijn gezicht, en verrast, maar hij werd tenminste niet boos of duwde haar hand niet weg.
En ze had hem tenminste niet met een sinaasappel vergeleken.
“Je mag al blij zijn dat ik je niet uitperste.”�
“Wat?”� vroeg hij lachend. Shit, zei ze dat echt luidop?!
“Euh, niets.”� mompelde ze beschaamd, terwijl ze een rode blos naar haar bleke gezicht voelde stromen. Dat zou er vast niet uitzien.
Ze wendde haar gezicht gauw af. Jared nam nog een Bacardi Breezer Orange. Zijn favoriet, wist Mandy.
“Jarrie!”� kirde Laurien, terwijl ze hem rond de nek vloog. Ze had duidelijk al wat teveel op. Mandy had haar al vaak zo gezien, praktisch elke keer als ze samen uitgingen. En eigenlijk kon je het haar hier ook niet eens kwalijk nemen. Gratis drank en bovendien nog eens erg véél gratis drank. Iedereen die daar niet van profiteerde, was gek, kickte af of was elf jaar oud.
Laurien lispelde en trok Jared weer mee naar het geluid van de boxen. Jared zwaaide nog even, alsof hij het jammer vond dat hun gesprek vroegtijdig was afgebroken. Daar had zij echter geen schuld aan, evenmin als hij, maar wel zijn dierbare vriendinnetje. Als Laurien gedronken had, claimde ze Jared nog meer dan anders. Alsof iedereen die nog maar in zijn buurt kwam, meteen morsdood moest. Dat zou Mandy persoonlijk nooit doen, geen wonder dat haar lief dan onmiddellijk weg zou lopen. Moest ze er één hebben, alleszins. Maar dat leek Jared niet te begrijpen, dat weglopen. Hij scheen het best te vinden.
Mandy zwaaide even terug en klakte met haar tong. Hoe belachelijk had ze zich nu weer gemaakt...
Terwijl Jared hand in hand met Laurien wegliep over een onder gekotst 'Welkom'-tapijt zag Mandy iets anders dat haar oog streelde. Of liever gezegd, iémand anders.
Daar stond Pieter met die twee andere gasten die hij zijn vrienden noemde. Met één ervan had hij geslowt. Jared was tenminste een échte vent, die alleen met meisjes slowde, maar goed...
Ze kon hem maar beter jaloers maken. En wie was daar nu beter geschikt voor dan die bruinharige god?
Ze nam nog een slokje van haar drankje - eigenlijk besefte ze niet eens meer wat er in zat, maar het smaakte alcoholisch en vies - en stapte op hem af.
“Dansen?”� vroeg ze.
“Euh, eigenlijk was ik van plan om -”�
Blablabla... Altijd hetzelfde liedje. Hier had ze geen tijd voor.
Ze trok hem naar zich toe en kuste hem vol op de mond. Ofwel genoot hij ervan, ofwel stond hij te perplex, ofwel was hij te dronken om door te hebben wat er gebeurde, maar aanvankelijk duwde hij haar niet van zich af, zoals ze ergens wel verwacht had. Het streelde haar ego.
Mandy hoorde enkele mensen joelen, maar dat kon haar niet schelen.
Integendeel zelfs, dan had ze veel meer kans dat het nieuwtje - vers van de pers en heerlijk roddelmateriaal - Jared bereikte. Ze wist niet eens zeker of Jared dan wel wat voor haar voelde, maar ze moest het proberen. Ze moest het weten en ze was niet van plan het hem te vertellen, dat was te gek voor woorden.
“What the...”� hoorde ze achter zich een bekende stem. Haar beste vriendin trok haar met zich mee, nagestaard door de menigte net op het moment dat ook Pieter zich losgekoppeld had. Hij staarde haar met open mond na.
“Wat? Je eerste?”� vroeg een zwartharige jongen hem bitter, waarna hij op de grond spuugde, net voor Pieters voeten.
Het leek erop dat Mandy's plannetje gelukt was...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.