FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

4. No turning back

Ik begin steeds langzamer te lopen. En Bill merkt het maar al te goed. Maar toch loopt hij door. Dan horen we wat schreeuwende kinderen. En het geluid komt steeds dichter bij. We lopen weer een straat in en ik zie de hoeken van de grote villa al door de bomen heen. Even blijf ik stil staan. ‘Bill..?’ Bill stopt even met lopen en draait zich om. ‘Ja?’ ‘Ik ga dadelijk echt dood hoor, als ze er is..’ Zeg ik dan wat angstig. Bill glimlacht even en zet een paar passen toe waards mij. Hij slaat zijn arm om mijn schouder en zegt dan:’Maar ik ben erbij! En ze is echt heel lief. Vertrouw me maar gewoon!’ En hij trekt me wat dichter tegen zich aan. Weer merk ik hoe hij glimlachend naar de vleugels staart. Even mompel ik lachend:’Neem er een foto van zou ik zeggen!’ Bill begint te grijnzen. ‘Nou.. misschien dat ik dat ook nog wel doe!’ En hij kijkt me even glimlachend aan.
En dan lopen we weer langzaam richting de villa. Ik kijk naar de grond en tel de stoeptegels die me nog te wachten staan. Nog maar 15 meter.. Inmiddels nog maar 10. Ik zie hoe de kinderen op de speelplaats ons nieuwsgierig aankijken. Een komt er vrolijk op Bill afgerend. Bill laat me los en de jongen springt in Bill’s armen. Zijn gezicht komt me bekend voor.. Ik ken hem..

Angst neemt mijn hele lichaam over als ik zie dat het, het zoontje van Nena is. Hij begint druk tegen Bill aan te kletsen en als hij mij ziet valt hij stil. Nieuwsgierig staart hij me aan. Dan draait hij zich weer tot Bill en gaat hij vrolijk door met kletsen. Ik kijk vertedert naar het kleine kereltje. Hij is druk aan het kwebbelen. En af en toe hangen zijn haren voor zijn gezicht en veegt hij ze weer aan de kant. Dan zet Bill hem weer neer en dan rent hij de speelplaats weer op. Ik volg hem even met mijn ogen. In een oogopslag verandert mijn hele humeur. En ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe Bill me afwachtend aankijkt.
Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik wil schreeuwen, huilen, wegrennen. Maar niets van dit alles lukt. Ik kan niets meer.. Helemaal niets meer! Bill slaat zijn arm om me heen, uit angst dat ik misschien wel wegren. Ik zie hoe Nena Simeon optilt en vrolijk en verbaasd op ons afloopt. ‘Bill.. ik hou het niet meer!’ Piep ik angstig. Mijn hart bonst in mijn keel en er stroomt lang niet meer zoveel zuurstof mijn longen in als dat eruit stroomt. Al het geluid om me heen valt weg. Ik hoor alleen hoe Nena stap voor stap steeds dichterbij komt. De klanken van haar hakken weergalmen dof bij iedere stap die ze zet. Ik word duizelig, ik hoor niets meer. En ik zie hoe Bill me geschrokken aankijkt. Ik val om.. op dat moment zie ik hoe Nena geschrokken op me af rent. Alles wordt zwart.

Ik voel hoe ik word opgetild en hoe ik naar binnen gedragen wordt. Mijn ogen krijg ik niet open, hoe hard ik ook probeer. ‘Is alles oké met haar?’ Hoor ik Nena en een paar andere mensen geschrokken vragen. ‘Leg haar hier maar neer’ Bill legt met voorzichtig op een zachte ondergrond. Ik voel hoe ik lomp op en neer geschud word. ‘Lorena? Lorena!’ Roept Bill panisch. ‘Kan iemand een ambulance bellen?’ Hoor ik iemand schreeuwen in de verte. Ik voel hoe mijn hoofd weer zwaarder word en langzaam open ik mijn ogen. Bill trekt me overeind en kijkt me schuldig aan. ‘Sorry..’ Fluistert hij dan. Maar tijd om te reageren heb ik niet. Ik krijg een glas water in mijn hand gedrukt en Nena kijkt me geschrokken aan en vraagt of alles wel oké is. Haar ogen, ze zijn zo prachtig. Zo lang heb ik gewacht op dit moment. Dat ik haar kon aankijken, en dat ze daadwerkelijk terug keek. Maar nu .. nu krijg ik geen woord uit mijn keel.

‘Alles wel oké meisje?’ Vraagt ze dan nog eens. Ik knik zachtjes en ik voel hoe de tranen opwellen in mijn ogen. Dikke tranen rollen over mijn wangen en Nena gaat op haar knieën tegenover Bill naast me op de grond zitten. Ze wrijft even met haar hand over mijn rug. ‘Neem maar een slokje water meid..’ Dit moment had ik me zo anders voor gesteld. Ik weet niet wat of waarom. Maar ik had op zijn minst gedacht dat ze me zou herkennen. Als ik nu om me heen kijk zie ik allemaal geschrokken leerlingen en enkele leerkrachten staan. Ook zie ik Philipp Palm staan. Een gevoel van schaamte overspoelt me. Iedereen kijkt naar me.. En ik krijg niet eens een woord uit mijn mond. Bill ziet dat ik me ongemakkelijk voel. ‘Vielleicht am Besten das die anderen gehen?’ En hij kijkt Nena vragend aan. Ze geeft een knikje en staat op. ‘Jungs, ihr darft noch etwas länger auf die Spielplatz bleiben!’ De kinderen verlaten allemaal het lokaal behalve Simeon en Philipp. ‘Gaan jullie ook maar even..’ Mompelt Gabriele zachtjes. Ze drukt haar zoontje een kus op zijn wang en hij loopt samen met zijn vader het lokaal uit. Bill pakt me ondertussen voorzichtig vast bij mijn middel en trekt me overeind. ‘Wil je nog even zitten?’ Ik knik zachtjes en Bill begeleid me naar een tafel en gaat er samen met mij bovenop zitten. Nena sluit de deur weer en komt op ons aflopen. Ik durf haar niet meer aan te kijken..
Nena komt voor ons zitten op een stoel en ik zie hoe ze me aan blijft kijken. Ik kan dit niet, ik moet hier echt weg. Dan gaat Bill’s telefoon af en ik kijk hem vragend aan wanneer hij opneemt. Ondertussen voel ik een warme hand op mijn knie. En geschrokken kijk ik in die richting. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want ik kijk Nena recht in haar ogen. Beschamend kijk ik weer weg. Hoe wil ik ooit afronden waarom ik hier ben, als ik haar niet eens kan aankijken?

Bill hangt zijn telefoon op en propt hem weer in zijn broekzak. Dan hupt hij behendig van de tafel af en zegt:’Ik ren heel even naar de muziekwinkel, er zijn wat probleempjes met de instrumenten. Dus ik ben zo terug..’ En hij loopt naar de deur. Geschrokken kijk ik hem aan. Gaat hij me hier nu echt alleen laten? Op dat moment zie ik hoe de deur weer open gaat en Phillip komt samen met Simeon en Samuel het lokaal in komen lopen. Simeon rent weer vrolijk op Bill af en klemt zich om zijn benen heen. Even kijkt hij mij aan en dan kijkt hij weer naar Bill. Die zich los probeert te wurmen uit Simeon’s houdgreep. Nena staat inmiddels op en loopt naar haar man. Ze praten wat maar verstaan kan ik het niet echt.
‘Ik ga wel even met Bill op en neer, en dan blijf jij maar even bij het meisje.’ Zegt Philipp dan instemmend. Nena knikt en kijkt mij dan even glimlachend aan, waardoor ze me wéér bijna een hartaanval bezorgd. Bill heeft zichzelf ondertussen los gewurmd uit Simeon’s armen en komt op me aflopen. Dan fluistert hij zachtjes:’Ik ben binnen een uur terug, dat beloof ik. Blijf jij maar even hier.’ En hij wilt me een knuffel geven. Ik pak hem vast en ik zet zijn nagels in zijn nek. Dan sis ik zachtjes:’Gozer, je kent haar! Klootzak! En je laat mij hier alleen. Ik kan je wel wurgen!’ Dan laat ik hem weer los. Bill kijkt me even beschamend aan. ‘Ik ben echt zo weer terug! Maar ik moet Tom even uit de brand helpen!’ En hij geeft me nog snel een knuffel. ‘Tot zo..’ ‘Tot zo..’ Mompel ik wat verslagen terug. En ik kijk toe hoe Bill, Philipp en Samuel samen de deur uit lopen.

Simeon klimt bij zijn moeder in haar armen en dan kijkt ze mij even glimlachend aan. ‘Kom je mee naar onder? Dan gaan we even rustig wat drinken.’ Ik knik en nog steeds zonder haar aan te kijken loop ik achter haar aan. Simeon kijkt over de schouders van zijn moeder heen mijn kant op. Als ik hem aankijk glimlacht hij even. Hij blijft me gefascineerd aan kijken. Ik vraag me af of.. Ik schud mijn hoofd. Dat kan ik me bijna niet voorstellen. Niemand kan ze zien, en dan ineens in 2 dagen 2 mensen die het wel kunnen zien. Ik loop achter haar de trap af. Ik kan nog steeds niet dat ik hier loop. Haar haren zwiepen zachtjes op en neer op het ritme van haar lopen. Nog steeds kijkt Simeon me lachend aan.
Onder aan de trap wacht Nena me op. En samen lopen we naar de kantine. Die is verder helemaal leeg, want iedereen is buiten. Ik ga aan een tafel zitten en Simeon komt naast me zitten. ‘Wil je wat te drinken meisje?’ Ik knik even en ik zie hoe ze weer wegloopt. 5 minuutjes later komt ze weer terug met 2 glaasjes ranja. Eentje zet ze bij mij neer en eentje bij simeon. Hij bedankt haar met een glimlachje en grist dan een blaadje weg wat midden op de tafel ligt en begint ijverig te kleuren. Nena gaat tegenover me zitten met een kop koffie. ‘Gaat het weer een beetje?’ Vraagt ze ontzettend lief. Ik knik zachtjes en ik fluister:’Jawel hoor..’ En ik neem een slok van mijn ranja.

‘Dus..’ Zegt ze glimlachend. ‘Hoe heet je?’ Ik ben een beetje overrompeld van haar vraag. Verwacht ze nu ook nog dat ik een gesprek met haar ga beginnen? Na een aantal pijnlijk stille seconden raap ik toch maar de moed bij elkaar. Ik hef mijn hoofd op en ik kijk recht in haar prachtige groen/bruine ogen. Ik moet moeite doen niet weer meteen vol te schieten. ‘Ik heet Lorena..’ Mompel ik zachtjes. Ze glimlacht weer. ‘Ik heet Gabriele, maar noem me maar Nena.. Ik ben heel even weg.. Ik ben zo terug oké?’ Ik knik en ik kijk haar even na terwijl ze het lokaal verlaat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.