FanFic.nl

Ich kann auch ohne dich -Tijdelijk inactief-

DEEL 13

I Know dat ik eerst een ander deel 13 had. Mr ik vond het persoonlijk nii toepasselijke. Maar Kayley wel.
Hele discussie enzo ;$
Uiteindelijk is het tg vervangen mr het oude deel 13 herken je miss later nog wel ergens.
Ps; sorry voor de lange wachttijd? ;a

Pov Roxan.
Verward werd ik wakker. Ik veegde en verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht om me te kunnen oriënteren. Conclusie ik lag op de grond naast mijn bed. Ik probeerde recht te krabbelen toen er een pijnscheut door mijn nek schoot. Fijn, is echt wat ik nu nodig heb, nekpijn. Het moment dat ik goed en wel op mijn bed plat lag met barstende hoofdpijn en een stijve nek -van de val wellicht- begon ik te beseffen wat er zich gisteren allemaal had afgespeeld. Ik had Jonas gisterenavond nog gebeld om te melden dat ik veilig in mijn hotelkamer was en ben daarna bijna gelijk in slaap gevallen. Maar ik wist zeker dat hij nog langs was geweest, hij zou niets aan het toeval overgelaten hebben.
Met een hand in mijn nek zette ik me recht tegen de muur, ik moest toch ooit een keer uit bed geraken. In een verdere poging om mijn benen al over de bedrand te krijgen viel mijn oog op een zilveren fotokader op mijn nachtkastje en het bijbehorende papiertje. Het papiertje was onnodig geweest want ik wist dat het van Bill kwam, hij had het beloofd. En voor die helft van de tweeling zijn beloftes heilig.
Met zorg plaatste ik de foto van Ben & mij in de nieuwe -niet gebroken- fotokader. Het leek allemaal nog maar gisteren gebeurt te zijn. Volgende week werd het 3 maanden, maar toch voelde het al een eeuwigheid.
“Roxan?”� klonk er aan de andere kant van de deur gevolgd door een tik op de deur. Het geluid van ijzer op hout. Bill.
“Kom maar.”� perste ik uit mijn totaal uitgedroogde keel, de Sahara was er niets mee. De altijd vrolijke lach van Bill kwam tevoorschijn vanachter de deur en gaf me vanzelf ook een vrolijk gevoel. “Je hebt hem dus al gevonden, mooi zo. Ik wou hem deze ochtend al komen brengen maar je lag nog te slapen. Maar zoals je ziet als ik iets beloof doe ik het ook.”� Hij grijnsde en huppelde zowat naar mijn bed toe. “Want beloftes..”� “.. zijn heilig!”� vulde ik hem aan en hij plofte naast mij op bed.
“Zo, wat ik eigenlijk kwam vragen is of je mee ging ontbijten. Jonas is ook al wakker, Georg slaapt nog zoals gewoonlijk, Gustav is nog steeds wat ziek & Tom kwam pas deze morgen om 6 uur pas de kamer binnen dus ik neem aan dat hij nog wel wat slaap kan gebruiken. En…”�
Een vreemd gevoel dook op in mijn maag wat het onmogelijk maakte om nog verder naar Bill zijn spraakwaterval te luisteren. De letters vormde geen woorden meer in mijn hoofd en evenmin vormde die woorden nog begrijpelijk zinnen. In mijn buik vormde zich een pijnlijke steek. Ik voelde mijn maag langzaam samentrekken waarop ik mijn maaginhoud gevaarlijk naar boven voelde komen. Een brok in mijn keel maakte het onmogelijk om nog te slikken.
“Roxan? Luister je wel? Gaat het..”�
Weer liet ik hem zijn zin niet afmaken en sprong van het bed af om in recordtijd de wc te kunnen bereiken. Eenmaal ter plaatste bleef niets wat er in mijn maag zat ook effectief daar.
“Oh my god, Roxan. Gaat het wel?”� Overbezorgd knielde Bill naast mij neer.
Walgend drukte ik op de knop om door te spoelen en liet me tegen de muur vallen. “Ja het gaat wel, gewoon wat ververkeerd gegeten denk ik.”�
“Volgens mij heb jij gewoon hetzelfde als Gustav. Wat betekend dat je nu best terug in je bed gaat liggen en ik blijf wel bij je dan.”� Hij zakte naast me op de grond met een glas water en een washandje.
“Ga maar gewoon ontbijten. Ik red het heus wel.”� stelde ik hem gerust.
“Oké dan. Ik kom straks nog wel eens kijken en ik zal wat meebrengen.”� en hij gaf me nog een kus op mijn voorhoofd. “Kijk maar uit anders word je ook ziek. En zeg Jonas goedemorgen van mij. Ik red het wel.”� En hij verdween uit de badkamer. Dat laatste had ik een beetje te optimistisch verkondigd want ik hoorde de deur nog maar in het slot vallen of een volgende lading maaginhoud wist de wc te bereiken.
De rest van de dag heb ik geslapen. Het beetje wat ik gegeten had is ook binnen gebleven.
De 2 volgende dagen gingen hetzelfde. Overgeven gevolgd door een hele dag slaap. Voor de momenten dat ik wakker was, werd er goed voor mij gezorgd. Ik werd afgeladen met allerlei soorten eten en drinken en massaal veel boeken, tijdschriften en films.
Het was nu 3 dagen nadat ik ziek was geworden. Ik voelde me in de middag al wat beter maar ik was nog steeds best moe. Toch besloot ik om me aan te kleden of in ieder geval iets wat er op leek. Ik trok een wijde grijze sportbroek aan en brede zwarte sweater met daarop ‘I love Paris’. Ik had goede herinneringen aan Parijs. Ik was er al een paar keer geweest en werkelijk geen enkele plek op aarde kon tippen aan de lichtstad.
Eenmaal beneden aangekomen was er niemand van de jongens te zien in het restaurant voor de lunch. Al snel werd duidelijk dat iedereen zich buiten had geïnstalleerd voor het laatste beetje oktoberzon, al dan niet met een dikke trui en jas. Na uitgebreid gegroet te worden plofte ik in een luxe tuinstoel naast Gustav. Hij was blijkbaar ook weer helemaal de oude. Nu dat hij beter is betekend dat ik eigenlijk ook terug beter zou moeten zijn. Dat hoop ik in ieder geval, want het voelt absoluut niet zo..

Reacties: