FanFic.nl

Fear [7-Shot]

Atelophobia

Atelophobia - Fear of imperfection

Toen ik vijftien was, begon het gefluister. Waarom las ik modetijdschriften? Waarom besteedde ik zoveel aandacht aan mijn uiterlijk? Waarom gaf ik al mijn zakgeld uit aan make-up en kleren? Waarom had ik foto’s van parfumreclames tussen mijn agenda zitten in plaats van voetbalplaatjes zoals alle andere jongens? Het antwoord leek voor het grijpen te liggen: ik was homo.
Idioten.
Zoals steeds lag het probleem dieper dan het oppervlak. Modellen, reclamefoto’s, make-up, mode. Het maakte allemaal deel uit van hetzelfde universum, verbonden door één enkel woord dat mijn wereld was gaan beheersen. Perfectie.
Ik wist intussen dat ik niet normaal was. Mijn leven werd gecontroleerd door angsten, van kleine tics tot onoverkomelijke fobieën. Ik had nergens grip op, mijn omgeving stuurde mij. In het verleden had ik twee grote hindernissen genomen, dankzij Ophelia. Mijn eerste twee fobieën had zij mij helpen overwinnen. Zij temde mijn demonen. Maar hoeveel ik ook van haar hield, dit kon zij niet stoppen. Zij was immers het meest perfecte meisje dat ik kende.
Ze wist het. Van zodra ik het voelde, had ik het haar verteld. Ik voelde dat mijn fascinatie omsloeg naar obsessie, en van obsessie naar angst. Die wereld van glamour, mooie gladde meisjes met gezichten als Griekse godinnen, mannen met buikspieren alsof ze uit ivoor waren gehouwen, hun handen, haren, lippen, ogen, benen, billen, voeten tot volmaaktheid herleid, en vervolgens zorgvuldig omhuld met de duurste kleren en juwelen. Zij waren nergens bang voor, dat kon je zien. Zij hielden van hun wereld. Daar wilde ik ook deel van uitmaken.
Ophelia oordeelde niet. Ze ging mee shoppen, liet zich tot vervelens toe de paskamers in en uit sleuren om mijn outfit te keuren of om iets aan te trekken dat ik voor haar had gekozen. Want zelfs de wereld van perfectie leek me eng zonder haar. Dus deed ze mee.
Ze ging met mij naar de kapper, bracht mijn make-up aan, en wanneer haar ouders niet thuis waren rommelden we samen in hun kleerkasten. Dan slenterden we de hele dag door het huis in Dolce, Gucci, Jimmy Choo, Valentino, Boss, Dior, Chanel en wat we nog meer konden vinden.
Eén keer hing ik de diamanten zeskaraats verlovingsring van haar moeder aan een ketting om mijn nek. Net toen we voor de spiegel stonden te poseren, hoorden we autobanden over de oprijlaan knerpen. Nog nooit hadden we zo snel opgeruimd.
Of die keer dat Ophelia per ongeluk een flesje parfum omstootte. Om niks verloren te laten gaan veegden we de plas op met onze handen en streken ermee door elkaars haren en achter onze oren. De laatste restjes dweilde ik op met mijn shirt. Tot een week later droeg ik een wolk van Bulgari met me mee.
Maar buiten die heerlijke uren ademde de angst steeds heviger in mijn nek. De spiegel in mijn slaapkamer liet me keer op keer de werkelijkheid zien.
Op een avond was het genoeg. Ik was intussen zeventien en ik was mijn spiegelbeeld meer dan zat. De slungelige knul met de knokige polsen, de donkere kringen om zijn ogen, het kinderlijke gezichtje, de te grote oren en de melkwitte huid leek me uit te lachen. Ik sloeg een ster in het glas en huilde, niet omdat het pijn deed maar omdat de schrammetjes op mijn knokkels me niet bepaald mooier maakten.
Rond diezelfde tijd nam ik voor de eerste keer LSD, op een feestje. Fantastisch. De trip maakte alles zacht en fel tegelijk, de meest onmogelijke kleuren draaiden de wereld op zijn kop. Iedereen was meteen dubbel zo mooi, alsof ik een deur had geopend en naar binnen was gestapt in mijn fantasiewereld. Ophelia was ook op het feestje. Toen ze me zag trippen draaide ze zich om en ging naar huis.
Ik werd de volgende ochtend wakker op de grond van de feestzaal, misselijk en verkleumd. Op de koop toe was mijn fiets gestolen dus sleurde ik me te voet naar huis. Halverwege bedacht ik me en ging naar Ophelia toe. Normaal gezien zou ik toch bij haar blijven slapen. Ik zou wat uit te leggen hebben aan mijn ouders als ik om half acht ’s ochtends in deze toestand plots aan de bel hing.
Ze deed open in pyjama. Haar haren hingen verward om haar gezicht en haar mascara zat overal. Ze liet me binnen, ik zakte in de sofa en begon te huilen. Ze luisterde naar mijn stotterende verhaal, over hoe de drugs mijn fantasie voedden, de rust, het zalige gevoel van even geen angst te hebben.
Midden in een zin stond ze op, liep naar de keuken en kwam terug met een schaar. Voor mijn ogen nam ze haar prachtige gouden krullen in één hand, bracht de schaar omhoog en knipte. Ik schreeuwde, maar ze knipte nog eens, en nog eens. Dikke strengen vielen op het tapijt, glansden als brokaat in de ochtendzon. Ze gooide de schaar er bovenop.
‘Vind je me nog steeds mooi?’ Ze huilde terwijl ze het vroeg. Ik keek naar haar, de slordig afgeknipte haarplukken, de rode ogen, de grijze vegen mascara, de slobberige pyjamabroek, het te kleine topje, de schilferige nagellak op haar tenen. Maar het was nog steeds Ophelia, mijn baken van perfectie.
‘Ja,’ zei ik eerlijk.
De rest van de dag sliepen we met onze rug tegen elkaar in haar zachte tweepersoonsbed, in de slaapkamer die helemaal naar haar rook. Ik liet mijn angst los, Ophelia’s schoktherapie had voor de derde keer gewerkt.
Het zou een jaar duren voor ik nog eens drugs gebruikte.

Reacties: