FanFic.nl

Calleigh & Ramay

17

'Ja, da tdoe ik. Gaat jou wat aan?'snauwde ik. Ikwilde geen ruzie maken in de buurt van Legolas, maar deedhet toch.
'Het is mijn beest, vergeten?'
'Nee. Maar dit kan toch niet?'
'Llie n'vanimaar' lle atara lanneina*'mompelde ik.
'Je kent m'n moeder niet eens,'zei Ramay bijdehand.
'Amin feuya ten lle én Amin delotha lle**' schreeuwde ik boos, en spoorde Opaal aan. Toen ik zag dat die in slaap was gevallen, maakte ik 'm boos weer wakker.
'Verdomme, stom beest, rij door!'
*je bent lelijk en je moeder kleed zich grappig
** Je maakt me ziek en Ik haat je


Ik had iets te snel geantwoord op dat ene over mijn moeder. 'Calleigh... Ik heb al sinds mijn 3e geen moeder meer...' zei ik zachtjes. Legolas wist wat er gebeurd was. Ik zakte door mijn knieën bij de herinnering wat er met haar gebeurd was. Hij schoot op me toe en ondersteunde me. Calleigh keek me geschrokken aan. 'Gaat het?' vroeg ze en sprong voor haar paard af en liep naar me toe. 'Rot op,' kreunde ik.

'We kunnen wel even stoppen?'vroeg ik voorzichtig. Woest keek Ramay me aan.
'en nou ineens wel?'
'Maar..'
'Krijg de schijt!'riep Ramay uit, en stampte weg. Legolas leip achter haar aan. Ik bleef alleen achter met de paarden.

Esmeral volgde ons. 'Ramay, misschien moet je niet zo...' 'Ach, val dood,' grauwde ik. Hij legde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om: 'Wat wil je nou?' Hij werd rood. 'Laat maar,' zei ik. 'Ik... ging terug naar het paleis en ik vroeg me af... ga je mee?' 'Best.' Ik sprong op mijn paard. Hij reed naast me en we gingen Calleigh gewoon voorbij. Opaal, dat rare beest volgde ons gewoon.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.