FanFic.nl

Home

29°

"Ben jij nou echt helemaal op je kop gevallen? Ik kan toch helemaal niet zingen? No way dat ik dat doe!" Ik loop hem straal voorbij en plof in de zetel. Ik sleur een zak brownies naar me toe en begin hem smakelijk op te eten. Ik hou hem voor aan Bill, goed wetend dat hij geen chocolade lust. Dan kan hij me straks, als ik alle koekjes alleen op ga eten, al niet verwijten dat ik niet wil delen.
"Ik meen het, Lex." De anderen snappen er ondertusssen niet veel meer van.
"Heb je nóg een lied geschreven? Hoe heet het?" zeurt Tom.
"Het is hetzelfde, maar Lex zei dat het beter klinkt met twee, en ze heeft gelijk. En ik vind dat zij met me moet zingen." Ik prop gauw een brownie in mijn mond om het niet uit te proesten. Ik kan niet zingen, laat mij maar kattenvals janken, daar ben ik wél goed in.
"Hij heeft wel gelijk," mompelt Gustav. Het moment daarna duikt hij weg voor de brownie die ik al half op heb.
"Hou je bek," grom ik,"ik maak me zo al belachelijk zat."
"Dat heb ik zeven jaar geleden ook tegen jou gezegd, en nu staat Tokio Hotel aan de top." Bill kijkt me doordringend aan.
"Maar jullie hebben talent," sputter ik, "jullie zijn ergens goed in, ik niet!"
"Lex, je zong net expres vals, maar je hield wel heel de tijd je stem toonvast. Zingen kan je leren, weet je. En jij bent precies de persoon waar ik mee wil zingen." Die grote bruinen ogen breken alle remmen, ik vergeet alle tegenargumenten die ik verzonnen heb en zucht.
"Waarom?"
"Omdat jij het liedje bent. We zijn vreemd in elkaars wereld, ook in die van anderen. Maar we lijken toch zo op elkaar. Onze eenheid komt voort uit onze verschillen." Hij doet me in doekjes met mijn eigen woorden.
"Als ik me belachelijk maak, hou ik jou persoonlijk verantwoordelijk en laat ik je de rest van je leven broccoli en chocolade eten!"

Reacties: