FanFic.nl

Verkeerd verbonden

De tiende zet

"Kiro~... Kiro~...Lieve, lieve Kiro~"
Ik werd wakker van een zingende stem, en ik bedacht me dat het niemand anders kon zijn dan Strify.
"Hmmm.." kreunde ik, nog steeds met mijn ogen dicht. "Waarom zing je?"
Ik voelde Strify naast me op het bed vallen en hij haalde kalm zijn hand door mijn haar.
"Ik probeer mijn kater weg te zingen," mompelde hij sip. Ik grinnikte, waarop ik een verontwaardigde kreun van Strify ontving.
"Ik zei toch dat je teveel dronk."
"Heb je dat gezegd?" Ik opende eindelijk mijn ogen en ik keek in Strify's verraste gezicht.
"Ja. Ja, dat heb ik gezegd," lachte ik en ik tikte mijn vinger zacht tegen zijn neus. Strify kneep zijn ogen even dicht en hij keek me toen grijnzend aan.
"Was dat voor of nadat je me snurkend op de keukentafel achterliet? Ik heb vanmorgen mijn voorhoofd een half uur moeten masseren voor die rode plek weg was!"
Ik kon het niet helpen, maar ik schoot in de lach. Het was ook raar geweest om Strify achter te laten, maar ik was lichtelijk aangeschoten geweest en het leek de avond ervoor nog niet zo slecht. Nu ik erover nadacht was het eigenlijk raar, maar hoe had ik Strify eigenlijk naar zijn kamer of de bank willen krijgen? Dat was nooit gelukt.
"Maar goed, ik kwam je alleen even wekken. Zoals je ziet was ik wél op tijd wakker en ik ben ook al aangekleed. Ze komen me over een paar minuten halen," legde Strify uit. Ik knikte kort en Strify vervolgde zijn verhaal. Hoe kwam het toch dat ik altijd wist wanneer Strify nog iets wilde zeggen?
"Redt jij het wel? Jeweetwel, met Yu alleen thuis.."
Nogmaals knikte ik. "Ik ben een grote jongen, Strify-chan. En nu iedereen het weet, weet ik niet of Yu nog wil. Volgens mij is hij bang dat iemand het aan Kat verteld," fluisterde ik.
Strify knikte. "Als hij het nog eens doet vertel ik het Kat persoonlijk."
Ik slikte en keek naar beneden, en net toen Strify weer wat wilde zeggen ging de bel.
"Oh, daar zijn ze." Strify rolde van mijn bed en stond op. Snel boog hij nog even naar voren en hij drukte een kus op mijn slaap. "Ik bel je nog wel. En houd je taai! Yu is het niet waard om uit je vel te springen, en hij is het ook niet waard om je hart over te breken."
Ik glimlachte mistroostig naar hem. "Ga nou maar, Strify. Ik red me wel."
"Oké. Bye, Kiro-kins," zei Strify en hij blies me een kusje toe. Ik schudde grinnikend mijn hoofd. Gekke jongen was het ook.
"En je houdt me op de hoogte van wat er tussen jou en Shin gebeurt!" riep ik hem nog na. Ik hoorde een grom en daarna werd de deur opengedaan. Ik schoot hard in de lach en draaide me op mijn rug. Die Strify.
Er werd op de gang wat gepraat en vervolgens sloot de deur met een klap. Stilte viel in het hoogstwaarschijnlijk lege appartement. Ik verwachtte niet dat Yu er was. Hij was waarschijnlijk bij Romeo blijven slapen. Tenslotte was hij er nog niet toen Strify en ik naar bed gingen. Of beter gezegd... Toen Strify in slaap viel en ik naar bed ging.
Zacht kreunend rolde ik uit bed en ik strompelde mijn kamer uit. Op de gang was het donker, maar toen ik de woonkamer instapte werd ik overspoeld door een zee van licht. De zon scheen, dat was duidelijk. De grote ramen lieten haar binnen en de witte muren weerkaatste en versterkten haar licht. Met mijn ogen half dichtgeknepen schuifelde ik naar de keuken, waar het ook aardig licht was, maar minder. Daar pakte ik een mok uit de kast en ik greep naar de koffiepot. Het eerste dat me opviel was het briefje erop.
Ik heb koffie voor je gezet. Extra sterk. Bedacht me dat je dat wel nodig zou hebben na de drank.
X.
Strify-chan.
Ik glimlachte en las het briefje nog eens door. Hij wist natuurlijk niet dat ik minder had gedronken, maar het was wel ontzettend lief van hem. Die Strify, toch. Ik plakte het briefje op de koelkast en schonk mij mok in. Daarna zette ik die op de keukentafel en ik viste een boterham en wat beleg tevoorschijn. Daarmee ging ik aan de keukentafel zitten en ik bereidde in alle rust mijn ontbijtje voor. Daarna at ik die, in dezelfde serene rust, op. Ik vond het wel prettig. Eventjes rust. Eventjes vrij van alle hectiek. Niet dat ik verwachtte dat die lang zou duren. Yu zou vandaag vroeger of later thuiskomen.
Even dwaalden mijn gedachtes naar mijn eerdere conversatie met Strify. Hij zou het Kat vertellen als Yu nog eens seks met me had. Wilde ik dat wel? Ik was bang om het kleine beetje van Yu dat ik had te verliezen. Wilde ik wel dat Strify alles zou verklappen? Ik denk het niet. Dan moest ik maar discreter worden. Zorgen dat Strify het niet te weten zou komen.
Ik was zo naïef. Lees: Ik was zo verliefd.
Strify zou me waarschijnlijk zo doorhebben, maar ik vond het, het proberen waard. Ik zou ales doen om weer bij Yu te kunnen zijn. Zelfs als Yu me niet meer wilde. Als het moest zou ik het persoonlijk van de daken schreeuwen, om het Kat te laten weten. Als dat nodig was om Yu te krijgen zou ik dat doen. Maar dat was het niet. Ik zou iemand doden om bij Yu te kunnen zijn. Maar zo het werkte niet. Werkte het maar zo. Dat was zoveel makkelijker geweest dan dit.
Wat moest ik in hemelsnaam doen om Yu voor mezelf te hebben? Moest ik hem laten inzien dat Kat een trut was? Een slet? Moest ik hem vertellen dat ze vreemd ging? Zou niet werken. Kat was geen trut, helemaal niet in zijn ogen. Ze was geen slet en hij ging zelf vreemd, daar kon hij haar niet op afstraffen. Ik vermoedde dat ik nog aardig wat hersenkronkels nodig zou hebben voor ik wist wat ik moest doen.
Ik val dieper en dieper,
Het wordt zoeter en zoeter.
Je kan lust niet verduisteren.
Want je leert als je groeit.
Het is zo sterk.
Het blijft.

Reacties: