FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

naar het einde van het schooljaar

Een paar uur later waren we al weer in Zweinstein en vierde de hele school samen de overwinning. Perkamentus was tevreden, het was lang geleden dat de hele school nog eens als één blok had gestaan. De dag daarna bleef de hele grote zaal leeg ’s morgens, zelfs leerkrachten haalden het ontbijt niet. Tegen de middag besloot ik dan toch maar op te staan en begon ik met wat kleren in mijn hutkoffer te gooien. Aangezien het al de voorlaatste dag school was! Ik was blij om mijn vader weer te zien, maar ik wist dat ik mijn vrienden zou missen. Vooral Fred en natuurlijk Draco. Ik pakte in stilte en iets later werd Hermelien ook wakker. “De jongens slapen vast nog”� zei ze. Ik knikte, “ze zullen geen tijd genoeg hebben om te pakken.”�
“kom op”� Hermelien en ik liepen naar de jongenslaapzalen. Ze draaide de geng van de vijfdejaars in en ik liep een trapje hoger. Ik liep zachtjes in de kamer die schermig en stil was. Ik liep naar het raam en opende de gordijnen. De kamer was ineens veel lichter en ik draaide me om. Leo ging rechtop zitten gaapte, dan keek hij me met klein oogjes aan: “Joan?”� fluisterde. “ja..”�
“Wat doe je?”�
“Jullie wekken..”�
“maar..waarom?”� ik glimlachte en liep naar George’s bed. Ik ging ernaast zitten. “George?”�
“jaja ik weet het”� mompelde deze en hij draaide zich om. Ik lachte en liep naar het derde bed. In welk de enige persoon lag, buiten Draco dan, warvan ik een warm gevoel kreeg door aan hem te denken. Hij was een betere vriend dan ik ooit had kunnen denken. Ik ging op de rand van zijn bed zitten en legde mijn hand op zijn schuder. “Fred?”� Hij draaide zich om “Wat is er?”� vroeg hij en de bezordheid in zijn stem deed me glimlachen. “niks, Fred. Maar jullie moeten echt beginnen aan jullie koffers.”�
“ok..ik kom”� Ik verliet de kamer en zag Harry, Ron en Hermelien net door het portret klimmen, dus plofte ik mezelf in de zetel, om op de jongens te wachten. Slaperig passeerde er vele studenten, die gingen eten. Niemand zag er erg wakker uit. De meesten herkende me niet, mar de andere begroetten me.
“Ik denk dat iedereen een kater heeft.”� Zei ik als de tweeling en Leo beneden kwamen. Ze grijnzden en we liepen naar de grote zaal om te eten. Er ontbraken veel leerlingen en iedereen zat er slaperig bij. We werden begroet door zwadderaars, huffelpuffers, ravenklauwers en Griffoendors die hun ogen nauwelijks konden openhouden. Als we gegeten hadden keerden we naar de slaapzalen om onze spullen klaar te nemen. Ik was al lang klaar toen de andere halverwege waren. Ik besloot dus om een ‘belofte’ na te komen.
“Ah, Joan Ik verwachtte je al!”� Zei Sneep, bijna opgewekt. “kom op”� zei hij en hij liep naar zijn hersenpan. “Je moet wat zien.”� Zonder enige twijfel boog ik voorover en stapte in zijn hersenpan.
“Ik wil dat je het doet, Severus. Je bent de enige die erin kan slagen.”� Ik zag twijfel in Sneeps ogen, maar het was duidelijk dat hij Perkamentus niks wou weigeren. Hij knikte bijna onzichtbaar zijn hoofd en de oude man antwoordde tevreden: “goed zo. Weet je waar hij is?”�
“ja”�
“Heel goed zelf, je weet wat je te doen staat!”� Sneep knikte weer.
Ik werd weer uit de hersenpan gespuwd en keek Sneep verbaasd aan.
“De rest volgt nog wel, geniet nu maar van je vakantie Joan. En doe het goed volgende maand in de volgende match ja?”�
“uh”� ik stond een beetje perplex en Sneep draaide me aan mijn schouder om. “Dag, jufrouw Dhanes”� zei hij en met die woorden duwde hij mij uit zijn kantoor. Ik stond even verbaasd voor de gesloten deur en besloot dan naar de leerlingenkamer te gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.