FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

laatste dag

“Hey Joan”� groette Harry me. “Hey, Harry!”� hij grijnzde bij het opklaren van mijn gezicht.
“hi”�
“hoi Ron”�
“hey Joan”�
“Herms”� knikte ik. “Waar zijn de jongens?”�
“De jongens?”� herhaalde Ron verontwaardigt, “en wat zijn wij dan?”� hij wees op Harry en zichzelf. “Och je weet toch wat ik bedoel!”�
“Daar zou ik zo zeker niet van zijn hoor!”� Lachtte George achter me.
“Ja er zijn een zo een paar dingen die je moet weten van onze kleine broertje!”� vulde Fred aan. “Hou jullie mond maar ja!”� zei Ron.
“Mam zou hem beter een trui maken met waarschuwingen er op van voor!”� Ging George vrolijk verder.
“en van achter!”� vulde Fred aan.
“Waarschuwing 1: Complete idioot”� grijnsde George.
“2: kan ongewoonlijke gezichten trekken”� grijnsde Fred wijder.
“In vreemde situaties, activeert een piepend alarmsysteem.”� Lachtte George.
“Bij jaloezie, activeert rood licht!”� lachtte Fred nu ook. Leo en ik barste in lachen uit, denkend aan de piepende geluiden die Ron soms maakte en hoe zijn gezicht dezelfde kleur van zijn gezicht kon krijgen. Harry en Hermalien probeerde zich in te houden, maar ook zij zagen er de humor van in.
“Laten we gewoon gaan eten.”� Gromde Ron. Tijdens het eten schoot Leo in de lach toen Ron “wat?”� piepte naar Hermelien, die grijnzde vanwege de vreemde uitdrukking die Ron gekregen had toen een gele pudding op zijn bord terecht kwam. Ik proestte het dan weer uit toen Ron rood werd. Na het eten liepen we naar de slaapzalen, waar iedereen nog ging pakken. Ik besloot naar het meer te gaan. Ik wandelde er graag rond, ik was halverwege toen ik opschrok van twee sterke handen op mijn rug. “Oh Draco, moet je dat nu altijd doen?”�
“Jij loopt altijd weg!”� grijnzde hij gespeeld verontwaardigt. Ik draaide me om en gooide mijn armen rond zijn nek. “Morgen aan we naar huis”� zei ik. Hij knikte terwijl zijn ogen van mijn ogen naar mijn lippen en terug gleden. Hij boog zacht voorover en zijn ogen gleden weer naar mijn lippen, waar hij dezijne zachtjes tegen duwde. Zijn ogen opende, maar zijn gezicht bleef dicht tegen het mijne hangen. “Ik ga je missen”� fluisterde ik. Hij knikte, duwde zijn lippen even tege de mijne en zei dan: “Maar we zullen elkaar zien.”�
“Hoe weet jij dat?”� vroeg ik terwijl mijn hand door zijn haar gleed. “Omdat we wel moeten. Ik heb dit jaar al bewezen dat ik geen twee maand zonder je kan! Dat overleef ik niet.”� Ik glimlachte en keek in zijn blinkende ogen. “We moeten elkaar elke week zien”� vervolgde hij. Ik lachte nogmaals “ik hoop dat dat lukt, ja”� Ik duwde nu mijn lippen tegen dezijne en daarna liepen we nog wat rond het meer. Iets later zeiden we gedag en liep ik naar de grote zaal, waar de anderen aan de tafel zaten. “Morgen zijn we onderweg naar huis!”�Zei Ron blij.
“whoa! Hoorde je dat Fred?”� riep George opgewonden: “Wat een genie!”�
“Waarschuwing 5: Kan je overvallen met geniale invallen!”� proestte Fred het uit. Iedereen lachtte, behalve Ron die mompelde wat terwijl hij rood aanliep. ’S Avond kruip ik met gemende gevoelens in bed, alles ging net goed en nu moesten we naar huis.”�

De volgende dag vertelde Perkamentus ons dat op de vierentwintigste de Zweinsteinexpress weer naar Zweinstein kwam. Hij verwachtte iedere leerling om mee te supporteren voor de volgende match.
We zochten een leeg compartiment op de trein en namen plaats. “Zeg Joan, Hermelien en Harry komen lang deze vakantie, wil jij ook komen?”� vroeg Ron. Ik wou antwoorden, maar net op dat moment kwam Fred binnen en zei: “Seg, Joan Je komt toch eens naar ons dit verlof he?”� We lachtte en iets later zat we met zijn zevenen in een compartiment. We waren de vakantie aan het regelen als de deur terug openging. Iedereen keek naar de deuropening. “uh..hey”� stamelde Draco “ik..eh miste je”�. Ik lachtte en trok hem naar binnen. Ik duwde hem op mijn plaats en ging op zijn schoot zitten. Er heerste een ongemakkelijke stilte, maar die negeerde ik en ik speelde met Draco’s haar. “Waar zijn Korzel en Kwast?”�
Hij trok zijn schouders op en zei: “vanachter”�
“Ik snap echt niet waarom je met die mensen blijft rondhangen Draco!”�
“ik ook niet”� antwoordde hij. “ze zijn nogal…dom”�
“Ach, hier moet je nu ook niet naar intelligentie zoeken.”� Zei George serieus. Draco keek verbaasd op toen iemand tegen hem sprak, en al helemaal door wat hij zei. “Ons broertje is ook niet bepaald intelligent”� verklaarde Fred. Ik barstte in lachen uit en ook Draco kreeg een brede limlach op zijn gezicht, wat de anderen verbaasde. Fred en George grijnzde breed.
“Jongens! Jullie horen aan mijn kant te staan!”�
“Staan we toch?!”� zeiden de jongens tegelijk en breedgrijnzend.
“Jullie broertje heeft ten minste nog ‘een beetje’ brein”� zei Draco en de tweeling keek hem nu verwachtingsvol aan. “Die jongens hebben het geheugen en inlevingsvermogen van een dode goudvis. Ze zijn nog makkelijker met koekjes te lokken dan een uitgehongerde hond!”� Iedereen lachtte. “Eerlijk, Malfidus als je hen zo haat, waarom blijf je dan bij hen hangen?”�
“Ik weet het eerlijk gezegd zelf niet..”� Er volgde een ongemakkelijke stilte tot Draco zei: “Ik kan hen beter maar even gaan controleren.”�
“Hoezo? Ben je hun babysitter dan?”� plaagde ik hem
“soms voelt het wel zo ja.”�
“Blijf”� fluisterde ik zacht. Hij wennde zijn blik af en keek naar mijn knie. “Kan ik niet”� fluisterde hij bijna onhoorbaar. Hij was oncomfortabel tussen mijn vrienden, hij voelde zich slecht op zijn gemak. Hij stond op en liep naar een wagon meer naar achter. Van zodra hij de deur sloot begon iedereen weer te praten en ik voelde en zekere kwaadheid, maar die bande ik weg, denkende aan Ginny’s woorden.
We verwijten jou niks, Joan. Je was hier niet, je ondervond nooit de kwelling die hij over ons teweegbracht.


De trein vertraagde en reed het station van Londen binnen. We namen ons gerief samen en stapte af. “Ginny! Ron! Fred! George!”� riep mervouw Wemel. “Ah goed, kom ,kom ow Harry kom hier!”� Ze knuffelde Harry en dan ook Hermelien. “Oh Joan, Het spijt me zo dat je niet kon komen!”�
“o dat is al goed hoor”� antwoordde ik en ze gaf me een knuffel. “Ze heeft haar redelijk goed gehad”� grijnzde Fred. Maar ik luisterde niet niet meer en zocht Draco. Iets verder stond hij naar de trein te kijken. “ik kom direct terug”� zei ik en ik liep naar hem toe. Hij draaide zich om en glimlachtte. “Daar ben je”�
“hier ben ik”� bevestigde ik. Hij drukte me tegen zich aan en kuste me. Hij loste mijn lippen en begroef zijn gezicht in mijn lange haren. “We schrijven wel. En dan spreken we eens af, ok?”�
“Ja”� ik trok mezelf nog eens stevig tegen hem aan en hij greep me strak vast. Dan duwde ik mijn lippen even tegen dezijne en verloste dan mijn grip. “We zien elkaar gauw weer”� fluisterde hij en liet me dan los.
Ik liep terug naar de Wemels. Molly en Arthur probeerden inmiddels hun geschokte gezichten glad te krijgen. “Mijn oom is er”� zei Harry net. “Doei, jongens!”�
“dag Harry”� klonk een koor.
“mijn ouders zijn er ook!”� zei Hermelien. Ze gaf Ginny en mij een snelle knuffel en wuifde naar de anderen. Ik hapte plots naar lucht en iedereen keek me vragend aan. “Harry en Ned zijn al weg…Iedereen moet echt wel oefenen!”� verklaarde ik.
“Nou, dan blijven jij en Harry toch gewoon bij ons de week voor de match.”� Ik keek van Ron naar Molly die vrolijk knikte. “Fantastisch! Bedankt Mervouw Wemel!”�
“och dat is toch het minste…”� haalde Molly haar schouders gevleid op.
Mijn vader verscheen en ik nam snel afscheid. Fred gooide ik echter twee armen om hem heen en hij hield me stevig vast. “ik zal je persoonlijke peptalks missen”� fluisterde ik. Hij glimlachte en ik liep naar mijn vader die vrolijk naar de Wemels knikte: “nieuwe vrienden?”� ik knikte en begon hem over hen, Draco en Zwerkbal te vertellen. Hij was net zo enthousiast als ik…

Reacties: