FanFic.nl

De beste verjaardag ooit

Gefeliciteerd Gustav

De wekker gaat, weer een dag zoals alle anderen. Een dag vol interviews, fotoshoots en optredens. Een dag vol gillende fans, zeurende managers en vervelende beveiliging. Houdt het ooit eens op? Voor mij niet, voor ons niet. Wij zijn Tokio Hotel, wij kunnen niet even stoppen. Life goes on. Nou, dat van mij niet. Mijn leven stopte op het moment dat we doorbraken.

Het moment dat we al onze privacy kwijtraakten en niet meer normaal over straat konden lopen. Het moment dat iedereen altijd weet waar we zijn, we kunnen niet weg, nooit. The show must go on. Dat lijkt er meer op. De show gaat door, altijd. Een keer in het jaar mogen we op vakantie, een weekje, en zelfs dan laten ze je niet met rust. Ze liggen in de bosjes, achter een muurtje of gaan brutaal voor je staan om een exclusieve foto te maken. Het zal wel, het doet me niets meer.

De wekker gaat, weer een dag zoals alle anderen. Of niet? Was dat de wekker wel? Was het dat bekende piepende geluid wat me elke dag weer uit mijn dromen helpt? Nee. Dit geluid is anders, het is oppervlakkiger. Het is zacht, geruststellend. Het zijn woorden. Zijn woorden. “Gefeliciteerd, Gustav”�, zegt hij.

Vandaag ben ik jarig en hij is hier. Een glimlach verspreid zich over mijn gezicht. Een glimlach die alleen maar breder wordt zodra ik mijn ogen open doe. Voor mij staat een grote verjaardagstaart en hoewel ik er zo vroeg in de ochtend helemaal geen zin in heb, vind ik het geweldig. De taart is niet standaard rond of vierkant, maar in een mooi hartje gesneden. Hij is niet heel groot en ook niet klein, maar perfect. “Wow”�, fluister ik.

Normaal bestaat mijn verjaardag uit oppervlakkige felicitaties van mensen die ik nauwelijks ken, maar graag doen alsof ik hun beste vriend ben. Hij bestaat uit cadeautjes van mijn mede bandleden die me eigenlijk weinig zeggen. Maar ja, wat geef je iemand die alles zelf kan kopen? Ik heb alles wat ik wil, ik krijg alles wat ik wil. Alles, behalve datgene wat hij me geeft.

Zijn vinger haalt wat van de slagroom van de taart om hem vervolgens naar mijn lippen te brengen. Vol liefde lik ik de zoetigheid eraf, waarna ik hem smekend aankijk. Hij begrijpt me, zoals hij altijd doet, en plant een zacht kusje op mijn lippen. Het is niet meer dan een korte aanraking, maar de liefde die er achter zit is groots. Een heftige zoen zou alle exploderende emoties niet aankunnen, het zou te veel zijn. Dit is perfect.

“Gefeliciteerd”�, zegt hij weer. Voorzichtig pakt hij de prachtige hartvormige taart van mijn schoot en zet hij hem op het nachtkastje neer, naast mijn mobiele telefoon die uitstaat. Alleen maar voor vandaag, er is niemand die ons stoort. De dekens worden opzij geslagen en een koud lichaam plaatst zich naast het mijne. Koud, maar dat is niet voor lang. Zodra zijn lange armen zich om mijn middel vouwen, gaat mijn warmte over in de zijne. Hij wordt mij, ik word hem. Het maakt niet uit.

Vandaag geen dag vol interviews, fotoshoots en optredens. Vandaag geen gillende fans, zeurende managers en vervelende beveiliging. Vandaag geen Tokio Hotel. Geen paparazzi in de bosjes, achter een muurtje of voor mijn neus. Vandaag hebben we alle privacy van de wereld. Hier, tussen deze vier muren. De vier muren van mijn hotelkamer. De kamer waar hij is, speciaal voor mij. Alleen voor mij. Vandaag ben ik bij hem, vandaag is hij bij mij. Zijn vingers strelen zachtjes door mijn korte blonde haren, zijn hand beweegt kriebelend over mijn heup, zijn lippen vinden kussend mijn nek. Een zwoele stem bereikt mijn oren. “Ik hou van je, Gustav.”�

Dit is de beste verjaardag ooit.

Reacties: