FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Onbereikbaar

Nacht. Avond. Welke van de twee het is weet ik niet. Het is in ieder geval donker. En het enige waar ik aan denken kan, ben jij. Ik weet niet eens of je me nog kent, of je op zijn minst enig idee hebt over mijn bestaan. Maar wat ik wel weet is dat ik van je houd. Ja, ik vind ook dat dat stom klinkt. Ik vind ook dat ‘ik hou van je’ eigenlijk heel dom is om te zeggen, dat het maar loze woorden zijn. Gesproken door een elfjarige die geen idee heeft wat hij bedoelt, door een oude vrouw tegen haar kat. Het zijn woorden die nu eenmaal niet bedoelt zijn om letterlijk te nemen. Maar aangezien er simpelweg geen anderen zijn, zal ik het hier maar mee moeten doen. Ik hou van je. Ik hou van je, al sinds ik nog een dom, blind kind van zeventien was. Ik wist niets van het echte leven. Helemaal niets. Ik dacht dat ik vast zat, dat ik pas vrij kon zijn als ik iedereen die ik kende verliet. Ik dacht dat leven gelijkstond aan genieten. Ik zag mijn moeder als de dam die het natuurlijke stromen van het water tegenhield, die er helemaal niet hoorde te zijn, in plaats van de dam die alle mensen beschermt, die zorgt voor veiligheid. Ik was dom. Gewoon heel erg dom. En de enige die het zag, was jij. Herinner je je het nog, die middag op de gang? Ik liep tegen je aan, mijn tas viel op de grond. Het typische liefdesscenario. Alleen bukte jij niet om te helpen. Je stond daar maar, je staarde me aan, alsof je me het liefst op had gegeten met je ogen. Ik zag je niet - of ik lette in ieder geval niet op - ik was te druk bezig met mijn boeken. Je tikte tegen mijn hoofd, met twee vingers, net naast mijn slaap. Ik kan het nu haast nog voelen. ‘Weet je wel wat leven echt is?’ fluisterde je. Volgens mij was ik zelfs te verbaasd om ook mijn hoofd maar te kunnen schudden. Dus jij liep weg. Je liep weg. Gewoon, zonder ook maar één keer om te kijken, weg. Zo eenvoudig was het. Genoeg om me te vertellen wat ik weten moest, wat ik nooit zonder jou had kunnen zien, maar net iets te veel in combinatie met je ogen, je haar, je lach. Ik kon het niet aan. Dat was toen ik begon. Niet met wat je me had verteld te doen, maar met precies het tegenovergestelde. En al die tijd, al die keren, kon ik alleen nog maar denken aan jou. Het was niet de eerste keer dat ik het deed, maar het voelde tien keer zo echt. Het ging niet meer om iets stoms, iets onbenulligs. Het had een reden, maar ik niet wilde geloven dat het die echt was, alleen omdat het zo normaal leek. Liefde. Ik haat het. Ik snap het niet. Ik kan er gewoon niet mee omgaan, dat hele Liefde. Het vermoordt me. Langzaam, stukje voor stukje, beetje bij beetje, zonder dat ik er iets aan kan doen. En het spijt me. Voor alles. Voor alles, behalve voor mezelf, als ik nog meetel. Misschien besta ik al wel niet meer, misschien doe ik alleen nog maar alsof ik leef. Misschien ben ik allang al dood vanbinnen, maar heeft mijn lichaam dat nog niet helemaal beseft. Misschien. Maar wat ik dan ook ben, dood of levend, ik hou nog steeds van je. Ik hou van je, ookal is dit alles jouw schuld, ookal was er zonder jou helemaal nooit iets gebeurd. Ik hou van je. En daar hoort een brief bij. Alleen ben ik nogal al slecht in schrijven, dus dan zal het zo wel moeten. Met een mes als pen, mijn arm als papier, en bloed als inkt. Omdat ik niet anders kan. Omdat ik niet anders weet. Het enige nadeel is dat ik hem niet op de post kan doen, dat ik hem niet in de brievenbus kan gooien. Nou. Het kí¡n wel. Maar ik denk niet dat je daar nou zo blij van zou worden, dus laat ik dat maar niet doen. Je zult hem nooit kunnen lezen. En bovendien zou je het toch niet begrijpen. Je zou mij niet begrepen, zoals iedereen altijd schijnt te doen. Ik ben nou eenmaal wie ik ben. Onbegrijpelijk, in één woord. We lijken best op elkaar, jij en ik. We beginnen allebei met ‘on,’ en daarna komt ‘be.’ We hebben allebei een r, en een k. Zou dat wat betekenen, denk je?
Ik denk het wel. We passen bij elkaar. We horen bij elkaar. Alleen zullen we het nooit weten, gewoon omdat we zijn wie we zijn, en doen wat we doen. Nooit zullen we samen zijn, nooit zullen jij en ik wij worden. Nooit zul je mijn brief lezen. Nooit zal de postbode je kunnen vinden. Maar dat komt
doordat
je simpelweg zo
onbereikbaar
bent.

Reacties: