FanFic.nl

Roses Have Thorns They Say [2-Shot: Challenge]

Part 1: One Last Year Has Come And Gone...

Tom.
Zacht kus ik haar lippen. Even staat de wereld stil, tot ze langzaam de kus verbreekt. Ik zucht, maar neem dan toch afscheid. ‘‘Tot vrijdag.’’. Snel druk ik haar nog even tegen me aan. Ze maakt zich voorzichtig los en geeft me een tikje op mijn neus. ‘‘Tot vrijdag!’’ roept ze terwijl ze de tuin uitloopt, richting haar auto. Ik blijf nog eventjes staan en kijk haar na. Langzaam dwalen mijn gedachten af en zie ik enkel nog het beeld van daarnet. Haar glimlach, en die speciale blik in haar ogen. ‘‘Tom, doe die deur dicht! Het wordt koud hierbinnen!’’ hoor ik een stem vanuit de keuken roepen. Meteen ben ik terug in de werkelijkheid. Ik sluit de deur en waggel dan naar Bill toe, die aan de tafel met een stukje papier aan het prutsen is. Tegenover hem zit Chanler. Hij wordt in zijn zij geport door Heather, die naast hem zit. Ze zijn al jaren onze beste vrienden, en komen regelmatig langs. Ik plof op de stoel naast Bill neer en dwaal meteen weer af met mijn gedachten. ‘‘Tom! Hallo! Ik vroeg je wat. Jemig, jij bent wel érg verliefd hè. Zelfs Chanler was niet zo erg toen met... o shit. Dat mag ik helemaal niet zeggen.’’ Bill slaat snel zijn beide handen voor zijn mond en kijkt geschrokken naar Chanler. Heather begint te lachen, maar Chanler lijkt het niet zo leuk te vinden. Hij staat op. ‘‘Ik ga. Ik moet nog even wat regelen...’’. ‘‘Chan, wacht nou even, zo bedoelde Bill het toch niet!’’ roept Heather, nog steeds giechelend. Echt, ze lacht om de raarste dingen en kan dan ook niet meer stoppen. Soms grappig, maar soms ook vreselijk irritant. ‘‘Nee, het ligt ook niet aan Bill. Ik moet gewoon even iets doen. Zie jullie wel weer.’’
‘‘Tschüsskii!’’ komt er uit drie monden, voordat Chanler de deur achter zich dicht doet.

Chanler.
Zodra ik een paar straten van huize Kaulitz verwijdert ben, pak ik mijn mobieltje en tik de I in. Als ik de goede naam gevonden heb, druk ik op het knopje met het groene telefoontje. Het duurt even voor er opgenomen wordt. ‘‘Met Ilou Hölzer’’. ‘‘Heey, met Chanler.’’ ‘‘O, hay...’’. Ze klinkt verbaasd. Logisch, zo goed kent ze me nou ook weer niet. ‘‘Ilou, ik wil graag even met je praten. Heb je vanmiddag tijd?’’ ‘‘Ik ben rond acht uur ’s avonds thuis, dan kan je wel eventjes langskomen? Wat is er dan? Is er iets gebeurt?’’ ‘‘Nee. Niks ergs. Of... nou ja... Weet je, wacht gewoon maar af. Ik kan het niet over de telefoon vertellen.’’ Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn.‘‘O... oké. Nou, dan zie ik je om acht uur. Tot dan.’’ Ik groet haar en hang dan op. Eerste deel van mijn plan gelukt!

Om acht uur precies sta ik voor haar deur. Ik haal nog even een hand door mijn haar en kijk in het raampje naast de deur, om er zeker van te zijn dat het goed zit. Na een diepe zucht bel ik aan. ‘‘Heey, kom binnen’’ zegt Ilou, die in de deuropening staat. Ze kijkt me bezorgd aan, en gaat op een stoel aan de tafel zitten. Voordat ik ook maar een stap kan zetten staat ze weer op. ‘‘Sorry. Wil je wat drinken? Thee, cola?’’ Ik glimlach naar haar. ‘‘Doe maar cola’’. Ze knikt en pakt twee glazen en de fles cola. Zorgvuldig schenkt ze de glazen vol. Ze gaat aan tafel zitten, en gebaard dat ik haar voorbeeld moet volgen. Ik pak een van de glazen en nip een beetje van mijn cola. ‘‘Waar wou je het over hebben?’’ vraagt ze, na een korte stilte. ‘‘Tom, hij...’’. ‘‘TOCH!’’ roept ze zo hard dat ik er van schrik. Bijna laat ik mijn glas vallen. ‘‘Sorry. Ga verder’’ zegt ze zachtjes. ‘‘Kijk, ik weet niet of het waar is, het leek gewoon zo. Tom... volgens mij heeft hij een ander.’’ Begin ik. Voor ik verder ga wacht ik haar reactie af. Ze kijkt me teleurgesteld aan. ‘‘Dus toch... hij doet de laatste tijd al zo geheimzinnig...’’ zegt ze zachtjes. ‘‘Maar.. wie?’’ Ze kijkt me aan, ik zie dat haar ogen waterig zijn. ‘‘Heather.’’ Haar ogen worden groot. ‘‘Chan, zou je me even alleen kunnen laten. Ik....’’ Halverwege de zin slaat haar stem over en barst ze in huilen uit. Yes, precies waar ik op gehoopt had! Snel loop ik naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. ‘‘Sorry, het is gewoon... iedereen had me al gewaarschuwd voor hem. Dat hij een player is en zo.. Ik dacht dat hij van me hield. Echt van me hield. Maar blijkbaar ben ik gewoon weer een van de velen die hij dumpt als hij er genoeg van heeft’’ snikt ze. Ik maak sussende geluidjes en wrijf zacht over haar rug. Nog even, en mijn plan is gelukt!

Tom.
Bungeejumpen? Nee, ze heeft hoogtevrees. Overal rozen? Nee, cliché. Naar het strand? Gatver, allemaal zand. Haha, dat rijmt! Ik grijns even, maar probeer meteen weer iets te verzinnen. Zuchtend laat ik me op mijn bed vallen. Waarom is het nou zo moeilijk iets leuks te verzinnen? Over twee week zijn Ilou en ik een jaar samen, en ik wil haar graag verassen. Helaas ben ik niet zo goed in dat soort dingen. Misschien moet ik Bill maar eens vragen of hij iets weet? Mijn deur kraakt en ik zie mijn broertjes hoofd om de deur steken. Ja hoor, als je het over de duivel hebt... ‘‘Kom je zo beneden? Ik heb wat eten gemaakt’’. Hij kijkt me afwachtend aan. Ik knik en loop achter hem aan naar beneden. Halverwege de trap komt de geur van pizza op me af. Niet zo gek, Bill kan totaal niet koken. Maar tegen pizza zeg ik nooit nee!

‘‘Is er iets? Je bent zo stil’’. Bill kijkt me vragend aan. ‘‘Nee, ik ben gewoon aan het nadenken’’ antwoord ik. ‘‘Eindelijk! Zijn hersens beginnen te werken! Nou, welk onderwerp is de gelukkige?’’ roept Bill grinnikend. ‘‘Ilou slash verassing’’ zeg ik. ‘‘Kon ook niet anders’’. Bill port me plagend in mijn zij, waardoor ik mijn pizza op de grond laat vallen. Natuurlijk is er meteen weer een hond in de buurt, die er vrolijk op af springt. ‘‘Bill! Nu wil ik een stuk pizza van jou!’’ schreeuw ik lachend. Een minuut later is er een pizzagevecht aan de gang. ‘‘Tom wint!’’ roep ik, als ik Bill récht in zijn gezicht raak met een stuk. ‘‘Oké, jij wint. Stop nou maar met slahaan!’’ Bill komt niet meer bij van het lachen, en staat half struikelend op om zijn gezicht schoon te wassen. Ik zet de borden in de afwasmachine en loop dan naar de woonkamer.

Voordat ik ook maar kan gaan zitten voel ik iets op mijn rug. Een pluk zwart haar verraad wat. Met Bill op mijn rug val ik op de bank. ‘‘Moehaha! Zo, die zit!’’ Typisch Bill, altijd wraak willen. We gaan recht zitten. Bill wil de tv aanzetten, maar ik houdt hem tegen. ‘‘Wacht even, die tv loopt niet weg. Kan je me ergens mee helpen?’’ vraag ik, terwijl ik mijn liefste puppyogen opzet. ‘‘Niet als je zo kijkt’’ proest Bill. Ik trek mijn hoofd normaal en vraag het nog een keer. ‘‘Tuurlijk, Tom! Vertel, wat moet ik doen?’’ ‘‘Ilou en ik zijn binnenkort dus een jaar samen, en ik wou haar graag verassen. Maar ik weet niet hoe’’. Ik zie Bill nadenken. ‘‘Rozen?’’ stelt hij voor. ‘‘Cliché’’ zeg ik verveeld. ‘‘Strand?’’ ‘‘NEE! Ik haat zand, remember?’’ ‘‘Sinds wanneer dat? Ik dacht dat jij zo graag naar de Malediven ging?’’ Bill kijkt me verbaasd aan. ‘‘Ja, dat is een ander soort strand. Dat is wit. Duitse stranden zijn vies en klef en BLEEEH!’’ Ik laat Bill een van mijn rare zenuwachtige gilletjes horen. ‘‘Goed, goed. Ik snap het al. Eens even zien. Uhh... bungeejumpen?’’ Ik zucht. Dit gaat niet werken. ‘‘Wat is er nou? Ik help toch mee?’’ zegt Bill. ‘‘Ja, maar je zegt precies hetzelfde als ik zelf al had bedacht!’’ roep ik gefrustreerd. ‘‘Ah, oké’’. Tegelijk draaien we ons hoofd de andere kant op en denken weer diep na. Dit wordt een lange avond...

Reacties: