FanFic.nl

Roses Have Thorns They Say [2-Shot: Challenge]

Part 2: Tomorrow’s A New Day

Ik word wakker van mijn mobieltje. Langzaam open ik één oog, en kijk ik hoe laat het is. De wekker geeft 11:47 aan. Pff, wie me nu wakker heeft gebeld zal het krijgen! Slaperig graai ik mijn mobiel van mijn nachtkastje. ‘‘Tom’’ murmel ik. ‘‘Heey schat! Is het goed als ik straks even langskom?’’ Wat? Ilou? Nu? Ach, waarom ook niet. ‘‘Ja is goed. Hoe laat ben je hier?’’ vraag ik. ‘‘Over ongeveer een uurtje’’. ‘‘Oké, tot dan!’’ Ik wil ophangen, maar wordt tegengehouden door Ilou’s stem. ‘‘Wacht, Tom! Ik... Hou je van me?’’ vraagt ze onzeker. ‘‘Wat is dat nou weer voor vraag, gekkie? Natuurlijk hou ik van je!’’ roep ik. Blijkbaar iets te hard, want ik hoor een boze bonk op de muur naast me. Bill dus. Ik richt me maar weer op de telefoon. ‘‘Oké. Nou, tot straks’’. Voor ik iets terug kan zeggen hangt ze alweer op. Ik wil me eigenlijk nog even omdraaien, maar besluit er toch maar uit te gaan. Straks sta ik net onder de douche als zij voor de deur staat.

Een half uur later gaat de bel al. ‘‘Nu al? Dat is snel’’ grijns ik. Vrolijk loop ik naar de deur en zwaai die open. ‘‘Hallo scha... O... Hay Heather’’ zeg ik, verbaasd om wie er voor de deur staat. Die begint natuurlijk weer heel hard te lachen. Goed gedaan Tom, in een keer raak. ‘‘Nou, jij klinkt enthousiast! Verwacht je iemand anders of zo?’’ roept Heather lachend. ‘‘Ja eigenlijk wel. Maargoed, kom binnen’’. We lopen naar binnen en gaan op de bank zitten.

Om tien voor twaalf zijn we diep in gesprek, en liggen we allebei dubbel van het lachen tegen elkaar aan. Terwijl ik aan het vertellen ben over die keer dat Bill zijn oren uitgespoten moesten worden gaat de bel. Vrolijk spring ik op en huppel ik naar de deur, waar Heather nóg harder om moet lachen. Oké, eerlijk. Het ziet er ook niet uit in deze broek. Ilou staat in de deuropening, maar kijkt niet zo blij. ‘‘Heey schatje!’’ roep ik blij. Ik krijg alleen een zacht gemompel terug. Verbaasd kijk ik haar aan, maar neem haar dan mee naar binnen.

Zodra Ilou Heather ziet schieten haar ogen vuur. ‘‘Wat doet zij hier?!’’ vraagt ze. Wat heeft die opeens? Ze kon toch altijd zo goed met Heather?
‘‘Ze kwam gewoon even langs. Beetje kletsen en zo’’ zeg ik. ‘‘Ja tuurlijk, kletsen! Geloof je het zelf Tom Kaulitz? Jij bent gewoon een vieze player en dat had ik moeten weten! Chanler had gelijk! Veel plezier samen, mij zul je nooit meer zien, klootzak!’’ schreeuwt ze. ‘‘Wat?! Waar heb je het over?’’ roep ik geschrokken terug. ‘‘O, nu ga je het ook nog ontkennen?! Ik heb het over jou Tom. Je denkt misschien dat ik niet weet wat er aan de hand is, maar dat weet ik heel goed! Al dat stiekeme gedoe de laatste tijd!’’. ‘‘Dat stiekeme gedoe heeft niks met Heather te maken! We zijn gewoon goede vrienden, dat is alles! Echt waar, ik hou alleen van jou!’’ ‘‘Je zit gewoon weer keihard te liegen!’’ ‘‘Waarom zou ik daarover liegen?! Als ik Heather echt leuker zou vinden dan jou had ik het allang uitgemaakt! Maar dat heb ik niet gedaan, omdat er niks is tussen ons! Jij bent de enige. Echt waar!’’
Gefrustreerd kijk ik haar aan, bijna smekend. Maar ze gelooft me niet. Haar ogen staan nog steeds woedend. Ze steekt haar middelvinger naar me op en stampt boos de deur uit.

Wat heb ik nou gedaan? Hoe komt ze er nou bij dat ik iets met Heather zou hebben? Ik ken Heather al jaren, we zijn gewoon vrienden. Niets meer, niets minder. Hoe komt Ilou er nou bij dat ik vreemdga? Er prikken tranen in mijn ogen. Ik probeer het gevoel te negeren en denk diep na.
Wat zei Ilou nou? Jij bent gewoon een vieze player en dat had ik moeten weten! Chanler had gelijk! Daar kom ik ook niet verder mee. O, ik heb het allemaal verkloot. En nu? Straks wil ze me echt nooit meer zien. Shit, nu moet ik echt huilen.

Terwijl er dikke druppels over mijn wangen stromen komt Bill zachtjes mijn kamer binnen. Hij ziet me in een hoekje zitten en loopt naar me toe. Voorzichtig komt hij naast me zitten en slaat zijn armen om me heen. Het kan me voor een moment even helemaal niks schelen dat ik de oudste ben. Ik verstop mijn gezicht in Bill’s vest en moet nog harder huilen. Meestal zijn de rollen omgedraaid, maar ik kan het niet helpen. Ik huil niet vaak, dus als ik huil is het ook hard.
Bill en ik zitten op mijn bed. Naar mijn gevoel hebben we daar uren in het hoekje gezeten, maar eigenlijk is er maar een half uur voorbij gegaan. Nog steeds galmen Ilou’s woorden door mijn hoofd. Jij bent gewoon een vieze player en dat had ik moeten weten! Chanler had gelijk!
Meteen schiet ik overeind. Chanler! Zou hij... nee, vast niet. Zoiets zou hij niet doen... toch? ‘‘Wat is er?’’ vraagt Bill, die verbaasd is over mijn plotselinge actie. Ik aarzel even, maar besluit het toch maar te zeggen. Hij is en blijft mijn tweelingbroertje. ‘‘Ilou zei iets over Chanler. Zou ze daar iets mee bedoelt hebben?’’ zeg ik zachtjes. ‘‘Wat zei ze dan?’’ vraagt Bill. ‘‘Dat hij gelijk had’’ ‘‘Waarmee?’’ roept Bill verbaasd. Ik zucht en rol met mijn ogen. ‘‘Dat weet ik ook niet, dat is juist het probleem...’’ Bill gaat wat meer rechtop zitten en kijkt me doordringend aan. ‘‘Problemen zijn er om opgelost te worden, bro. Ga gewoon naar Chan toe en praat met hem’’ Ik knik. Hij heeft gelijk. Als ik niet met Chanler ga praten kom ik er nooit achter wat er nou is.

Een half uur later sta ik bij Chan op de stoep. Meteen loop ik achterom, naar de achterdeur, zoals altijd. Ik stap binnen in het kleine keukentje en loop door naar de woonkamer. Meteen sta ik stil. Ilou en Chanler staan tegen de muur aan, TE ZOENEN. Wat? Dit kan niet. Dit kan niet. Dit kan niet, dit kan niet, dit kan niet. Per ongeluk maak ik een geluidje, dat tussen een gilletje en een ‘‘oh’’ in zit. Ilou duwt Chanler van zich af, en kijkt hem verbaasd aan. Ze wurmt ze zich onder zijn armen uit, waarna ze mij ziet staan. Veel tijd om op haar te letten heb ik niet, ik storm op Chanler af en raak hem in zijn gezicht met mijn vuist. ‘‘Hoe díºrf jij mijn vriendin af te pakken?! Ik dacht dat we vrienden waren. Nou, ik hoef je nooit meer te zien, vieze lul!’’ ‘‘Tom Kaulitz! Blijf van hem af! Het was een vergissing dat hij me zoende! Het was gewoon het moment. Ik ben vriendin niet meer, dankzij Chanler. En daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn. Dus flikker op en laat ons met rust, Tom!’’

Het is een week later, ik zit met Bill op de bank. We zitten dicht tegen elkaar aan, maar niet te dicht. Gewoon precies goed. Voor ons staat de tv, die zacht aanstaat op MTV. Bill en ik zijn vanmiddag naar Chan geweest. Hij heeft toegegeven dat hij ons Ilou en mij uit elkaar wilde hebben, maar heeft zijn excuses niet aangeboden. Echt, hoe kon ik me zo erg in iemand vergissen?

Ilou heb ik niet meer gezien. Ze is vast nog steeds boos. Ik vind het erg dat ze me niet geloofde. Ik hield van haar, echt. Maar blijkbaar was dat niet genoeg...

Iemand die mij niet vertrouwt, is het niet waard om van te houden.

Reacties: