FanFic.nl

Fear [7-Shot]

Obesophobia

Obesophobia - Fear of gaining weight

Rond mijn achttiende ontwikkelde ik mijn eerste zichtbare angst. Dat wil zeggen, voor het eerst wist niet alleen Ophelia wat er met me aan de hand was. Of de rest van de mensen het ook zo goed begreep als zij, was nog maar de vraag. Deze angst deelden wij immers.
Zij was ermee begonnen. Ze had het in haar kop gestoken dat ze wilde afvallen, en snel ook. Het waarom was mij een raadsel, Ophelia was met voorsprong het mooiste meisje van de school. We waren allebei blijven zitten in het vierde, toen we meer bezig waren met shoppen en sleepovers dan met school, dus we waren de oudste leerlingen van het zesde jaar. Ze was in augustus achttien geworden en dat maakte haar extra begeerlijk voor de jongens van onze klas.
Maar al die aandacht had een averechts effect op haar. Ze werd zich plotsklaps heel bewust van zichzelf, van haar lichaam. Ze was ook maar een mens, en de complimentjes en de zwijmelende blikken streelden haar.
Misschien dacht ze dat de aandacht zou stijgen naarmate haar gewicht daalde, want slank stond gelijk aan schoonheid, toch? Misschien was ze eraan verslaafd geraakt. Misschien begon het als een spelletje, wilde ze zien hoe ver ze haar eigen lichaam kon drijven. Misschien dacht ze dat er een nog mooier meisje onder haar oppervlak zat, en dat die pas echt zou stralen als ze haar huidige cocon van zich af schudde. De oorzaak was niet van belang, want het resultaat bleef hetzelfde. Gewicht verliezen, al was het maar een paar gram, werd haar enige doel. En aankomen haar enige angst.
Het is niet zo dat ze me meesleurde in haar val, echt niet. Ik koos er zelf voor. De weg van diëten, sporten, constant honger lijden was zwaar en ik wilde haar niet alleen laten. Bovendien voelde ik soms nog de naweeën van mijn kruistocht naar perfectie. Ik kon kiezen uit het rijtje van mogelijke oorzaken die zij voor me had uitgespreid, maar uiteindelijk maakte ik er één voor mezelf. Ik wilde bij haar zijn, op elke mogelijke manier. Haar geluk en haar pijn voelen, en vooral haar angst delen. Mijn hele leven stond in het teken van angsten. Nu zij er eindelijk ook één had, moest en zou ik die proeven. Iets romantischer kon ik me niet indenken.
Ja, natuurlijk was ik nog steeds verliefd op haar. Dat zou jij ook zijn als je haar kende.
Ik was altijd aan de tengere kant geweest, maar hoe langer ik in de spiegel keek, hoe meer vet en vlees en bobbels ik zag. Vreselijk. Ik wilde mijn botten zien.
Afvallen gaat makkelijk in het begin. Je eet zo goed als niks, je lichaam gaat reserves gebruiken en de kilo’s vallen eraf terwijl je er naar kijkt. Maar dan gaat het langzamer, de verschillen worden kleiner. Je raakt geïrriteerd, er is vast iets mis met de weegschaal. Nog geen honderd gram op een week? Dat kan niet! En dan de honger… Het holle gevoel is niet langer een overwinning, het is een constante waarschuwing. Pas op, als je eet wordt je dik.
Uiteindelijk stond ik niet meer op de weegschaal met een gevoel van overwinning. Ik was alleen maar opgelucht als het cijfer gezakt was, en dan begon het nerveuze aftellen naar de weging van volgende week.
Ik ondervond dat ik mijn honger kon smoren in een high. Ik rookte, slikte en snoof alles wat ik kon betalen. Er is een reden waarom zoveel modellen coke nemen.
Het hongergevoel liet zich niet altijd verdringen. Dan kwamen de vreetbuien. En als ik dan de volgende zaterdagochtend met een bang gevoel op de weegschaal ging staan, kwam de klap. Een halve kilo erbij.
Ophelia had hetzelfde probleem. Vaak wogen we ons samen, en zij barstte ongegeneerd in tranen uit als er ook maar een grammetje bij was. Ze trok zelfs haar ondergoed uit om zich te wegen, en ik deed mijn best om niet te erg te staren. Haar ribben zagen eruit als takjes onder een papierdunne huid, twee broze ladders naar wat ooit borsten waren. Beha’s droeg ze niet meer. Haar wangen bolden naar binnen, haar neus leek scherper dan vroeger, haar hals een witte komma die nauwelijks in staat leek haar hoofd omhoog te houden. Aan haar armen en benen zat geen gram vlees meer. Ze was zo vreselijk, pijnlijk mooi. Zo, dacht ik, moeten engelen eruit zien. Licht genoeg om weg te vliegen.
Ik was de enige die er zo over dacht. Onze ouders lieten ons opnemen. We waren intussen iets meer dan een jaar aan het diëten, Ophelia woog nog 41 kilo, ik 44.
In het ziekenhuis mochten we samen blijven, om ons te motiveren. Gesprekken, therapie en eten. Daaruit bestonden de dagen. Als we eten weggooiden of verstopten, kregen we sondevoeding. Ophelia probeerde haar vinger in haar keel te stoppen, maar overgeven is niet zo simpel als het lijkt.
Op een ochtend vond ik haar in tranen op de weegschaal. De naald, als een treiterige rode vinger, stond bijna tegen de vijftig. Ik voelde de kogel van angst in mijn buik. Ik wist dat ik dat cijfer al voorbij was.
‘Wat een triest stel zijn we toch, hé Hamlet?’ fluisterde ze. Die bijnaam was altijd blijven hangen. ‘Kijk naar ons. Twee zombies die amper op hun benen kunnen staan. Soms kijk ik naar mezelf en vraag ik me af of ik misschien dood ben en het niet besef.’ Ik knikte, ik wist wat ze bedoelde. Trillend stapte ze van de weegschaal en kroop tegen me aan.
‘We moeten hiermee kappen,’ fluisterde ze. ‘We gaan eraan kapot, maar alleen durf ik het niet.’
‘Ik ook niet,’ zei ik stil. Wat een verrassing. Ik had nooit iets gedurfd zonder haar. Zij was de sterke, niet ik. En nu vroeg zij mijn hulp? Wat een toestand.
‘Help me,’ snikte ze bijna onhoorbaar.
‘Als jij mij helpt.’
Heel voorzichtig gingen we samen op de weegschaal staan. Het ding was niet berekend op vier voeten, dus ik liet haar op mijn tenen staan. Ik had haar willen optillen, maar ik wist dat mijn armen er de kracht nog niet voor hadden. Samen keken we naar beneden, naar het raampje van onze angst. De naald wees net geen honderd kilo aan.
‘Samen zijn we best dik,’ zei ik zonder erbij na te denken. En toen kregen we zo’n verschrikkelijke lachbui door onze tranen heen dat er van over de hele afdeling verplegers kwamen kijken wat er aan de hand was.

Reacties: