FanFic.nl

The Story of a Dying Angel

6. Our little secret

Dan ontsnapt er even een lachje uit mijn mond als ik voel en zie hoe Simeon met zijn rechterhand langs mijn rechtervleugel kriebelt. Op dat moment ontstaat er ook een glimlach op zijn gezicht. ‘Kunnen engelen vliegen?’ Vraagt hij dan wanneer hij gefascineerd naar de vleugels kijkt. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet..’ Mompel ik zachtjes terwijl ik hem een kus op zijn voorhoofd druk. Weer glimlacht hij. Wat is zijn lach toch aanstekelijk. Dan kijkt hij me even stilletjes aan. ‘Je hebt nog steeds dezelfde ogen..’ Fluistert hij dan helemaal in trans. Ik moet lachen om zijn snoetje, want zijn mond hangt open en zijn ogen zijn wijd opengesperd.
‘Maar Siem? Dit blijft wel ons geheimpje hé? Van ons drietjes?’ Simeon herstelt zijn gezichtsuitdrukking weer en glimlacht en knikt zachtjes. Dan zie ik hoe er een schaduw op ons neer valt en dan hoor ik een lieve vertrouwde stem zeggen:’Wat voor geheimpje?’ Geschrokken draai ik me om, maar Simeon blijft rustig op mijn schoot zitten. Hij kent die stem maar al te goed om te weten wie er achter ons staat. Ik weet het eigenlijk ook wel.. Simeon glimlacht even. ´Mag ik niet zeggen.. Anders is het geen geheimpje meer!’ Zegt hij dan gevolgd door een ontdeugend glimlachje. Langzaam draai ik mijn hoofd, en ik kijk de twee zusjes aan. Beide glimlachen ze even vriendelijk. Op precies dezelfde manier!. ‘Kom is Siem! Ik wil je even knuffelen..’ Zegt Kristiane dan. De vrouw die luistert naar de bijnaam ‘Nane’. Simeon kruipt overeind en ik draai me even in de zandbak zodat ik met mijn gezicht naar de zusjes toe zit.

Nena werpt me onbewust even een argwanende blik toe, omdat ze nattigheid voelt. Wat mij weer direct naar onder doet kijken. Ik wil haar zo graag aankijken! Ik wil haar zo graag vertellen wat er is en waarom. Maar dat gaat gewoon niet.. nog niet. Dan doet ze iets wat me nog meer angst aanjaagt. ‘En tóch ken ik je ergens van! Of niet dan Nane?’ Gooit ze er ineens uit terwijl ze naar haar jongeren zusje kijkt die haar zoontje een knuffellading geeft. Even knijp ik mijn ogen dicht en zo voorkom ik een mogelijke hyperventilatie aanval. Snel genoeg daarna open ik ze weer. En om het nog is erger te maken kijkt Kristiane me nu ook aan. ‘Ja.. die ogen..’ Mompelt ze dan. Beide blijven ze me even met de zelfde blik aankijken en dan komt gelukkig Bill samen met Tom, Philipp en Samuel naar buiten lopen en ik slaak een zucht van opluchting. Ze staan inmiddels naast de zandbak en Bill reikt zijn hand uit en hij trekt me voorzichtig overeind.
‘Waar is iedereen eigenlijk?’ Merkt Bill dan op. Kirstiane mompelt glimlachend:’Die zijn alweer naar binnen, het is zo lunchtijd.’
Ik klop even mijn broek af en ik stap over de richel van de zandbak heen eruit. Simeon wurmt zich uit de armen van zijn tante en loopt weer vrolijk op Bill af en voor die nog wat kan doen heeft Simeon zijn armen alweer om Bill’s benen heen geklemd. Ik sta nogal behoorlijk nutteloos naast Bill te staan en wanneer ik mijn ogen even ergens anders na laat kijken dan naar een lelijke grijzen straattegel, vangt mij blik die van Kristiane. Nog steeds kijkt ze me met dezelfde vreemde vragende blik aan. Ze heeft het niet eens door, maar haar blik spreekt boekdelen.

‘Eten jullie wat mee?’ Vraagt Philipp vrolijk. Ik zie aan Tom’s gezicht dat hij dat niet echt kan waarderen, maar hij gaat er al vanuit dat Bill enthousiast ja zal roepen dus hij stemt maar alvast in. Ik weet ook niet of ik hier zo blij mee moet zijn. En al helemaal gezien het feit dat Nena en Kristiane allebei hetzelfde over en van me denken. Bill ziet mijn peinzende gezicht en komt even op me afstrompelen met Simeon nog steeds om zijn benen geklemd. Hij legt een hand op mijn schouder en mompelt zachtjes:’Als je naar huis wilt moet je dat gewoon zeggen. We kunnen ook gewoon bij ons eten.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Nee.. Het is wel oké..denk ik’
Bill knikt en glimlacht even. Dan gaat zijn glimlach over naar een smiechtige grijns en dan zegt hij lachend tegen Simeon:’Lorena vind het trouwens ook heel erg leuk als je aan haar benen gaat hangen!’ En plagerig stoot Bill me dan aan terwijl iedereen begint te lachen. En zoals verwacht gaat Simeon ook aan mijn benen hangen. Ik slaak lachend een zucht en ik mompel zachtjes:’Bill wat ben je toch een mongool!’ Nena en Kristiane staan ondertussen ook op en komen naast ons staan. Het verbaast me eigenlijk dat Samuel niets zegt. Misschien voelt hij zich wel niet op zijn gemak of zo. Ik weet het niet. Simeon laat me ondertussen weer los en pakt mijn linkerhand vast. En dan lopen we met zijn achten richting de deur.

Als we de kantine inlopen is het ineens een stuk drukker voor mijn gevoel. Iedereen zit namelijk al in de kantine en zodra wij binnenkomen vallen ze stil. Ik probeer de blikken te negeren en loop achter de rest aan naar twee vrije tafels achterin. Philipp, Tom, Bill en Samuel gaan aan de ene tafel zitten en Nena, Kristiane en Simeon aan de andere. Aan de tafel bij Bill is geen plaats meer, dus nu moet ik wel bij Nena gaan zitten. Stil schuif ik aan. Nena is ondertussen de boterhammen van Simeon aan het smeren terwijl ze druk aan het kletsen is met Kristiane. Ik pak twijfelend ook maar een snee brood en ik besmeer het met kruidenkaas. Terwijl ik een hap neem kijken Kristiane en Nena me beide vragend aan. En als ik dan verbaasd terug kijk beginnen de zusjes te lachen. ‘Ik vroeg..’ Begint Kristiane dan lachend. ‘Waar je woont?!’ ‘O sorry..’ Mompel ik wat gegeneerd. ‘Ik uhm.. woon naast Bill & Tom.’ Even had ik niet nagedacht over het idee dat Kristiane waarschijnlijk niet eens weet waar ze wonen, maar tot mijn verbazing zegt ze dan:’O bij die witte appartementen complexen?’ Ik knik even en ik neem weer een hap van mijn brood. Eigenlijk vind ik het helemaal niet lekker. Het is veel te vast. Maar ach, ik moet iets eten.

‘En woon je op jezelf?’ Vraagt Nena dan oprecht geïnteresseerd. Ik schud glimlachend mijn hoofd. ‘Nee joh, daar ben ik toch nog veel te jong voor!’ Vragend kijken Nena en Kristiane me precies op hetzelfde moment en alweer precies op dezelfde manier aan. ‘O, hoe oud ben je dan?’ Vraagt Nena me dan. ‘17’ Mompel ik met een glimlachje op mijn gezicht. Nena kijkt me even verbaasd maar dan ontzettend lief glimlachend aan. De lach die ik zolang gemist heb. ‘O echt? Dat had ik je niet gegeven!’ Zegt ze dan terwijl ze in haar koffie roert.
Ik merk dat het gesprek zich op een redelijk veilig niveau bevindt dus daardoor voel ik me al iets meer op mijn gemak. ‘Ik heb me trouwens nog helemaal niet voorgesteld! Maar ik ben Kristiane, het zusje van Nena.’ Zegt ze terwijl ze me een hand geeft. ‘Ik ben Lorena.’ ‘Maar je woont dus nog bij je ouders?’ Mompelt Nena met volle mond. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee bij mijn moeder.’ Nena knikt even bedenkelijk. ‘Zijn je ouders gescheiden dan?’ Ik wist dat die vraag zou komen! Dat is altijd het eerste wat mensen me vragen als ik zeg dat ik alleen bij mijn moeder woon. Ergens is het natuurlijk ook logisch dat mensen daar dan vanuit gaan.
‘Nee.’ Mompel ik wat zachter. ‘Mijn vader is overleden..’ Kristiane en Nena weten allebei even niet meer wat ze moeten zeggen. Op zich vind ik het niet moeilijk om erover te praten, zolang ik maar niet na denk over wat ik zeg en mijn emoties wegprop dan heb ik nergens last van. ‘O.. wat vervelend voor je.’ Mompelt Nena dan zachtjes na een lange stille minuut.

Ik eet mijn brood verder op en de lunchpauze is bijna voorbij. Het is al weer een poosje stil aan onze tafel als Nena weer begint te praten. ‘En Lorena ga je nog naar school?’ ‘Nee ik ben klaar met school.’ Zo vroeg al dan?’ Vraagt Nena wanneer ze me bedenkelijk aankijkt. ‘Ja in Nederland ben je rond je 16e/17e klaar met de middelbare school.’ En ik schiet in de lach als ik dan de verwarde gezichtsuitdrukkingen zie op het gezicht van Nena en op dat van Kristiane. ‘Ik heb in Nederland gewoond.’ Verklaar ik mezelf nader. ‘En ik ben gister naar Hamburg verhuisd met mijn moeder.’ Nena haalt lachend haar schouders op. ‘O dus je wilt zeggen, dat je in Duitsland hebt gewoond. En daarna ben je in Nederland naar school gegaan? Hoezo dan?’ Ik schud lachend mijn hoofd. ‘Nee ik ben Nederlands. En ik ben gister naar Duitsland verhuisd!’ De monden van Nena en Kristiane vallen open. ‘Serieus? Ik knik weer.
‘So he. Dat zou je echt niet zeggen. Hoe kan het dan dat je zo goed Duits kunt?’ Vraagt Kristiane dan. Ik begin even te blozen en dan mompel ik zachtjes;’omdat ik al zo lang ik me kan herinner naar muziek van NENA luister.’ Ik zie dat Nena begint te glunderen en ze voelt zich zichtbaar gevleid. ‘Das ist ja aber ganz nett!’ Fluistert Nena net hard genoeg tegen haar zusje zodat ik het kan horen. Ik doe natuurlijk weer net of ik het niet hoor en ik kijk Bill even aan. Die me een vrolijk glimlachje toewerpt.
De klootzak was dit gewoon al die tijd al van plan. Maar ja misschien maar beter zo?! Zonder hem had ik het lef niet eens gehad. Na het eten ruimt iedereen de tafels op en Bill en Tom besluiten dat het tijd is weer te gaan. Ergens wil ik niet weg, maar aan de andere kant wil ik niets liever. Nog steeds heb ik de angst dat er een ongemakkelijke situatie zal ontstaan, of dat Larissa of Sakias binnen loopt en alles verpest. De tweeling heeft het hart op de goede plaats, maar delen kan de Kernertweeling niet. En al helemaal niet wat betreft aandacht van hun moeder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.