FanFic.nl

Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset

Anne, hoofstuk 7.

Weer verspreidt een pijnlijke steek zich door mijn lichaam, maar dit keer is het anders. Dit keer.. heeft het iets opgeluchts.. Als ik mijn ogen open doe, zie ik dat ik op bed lig, ik ben dus uit de coma! Ik wil nog vragen hoelang ik in coma heb gelegen, en wat er precies gebeurd is, maar ik heb er de kracht niet voor. Mijn hoofd bonkt als een gek en alles doet pijn, maar ik leef nog. En Lina ook, godzijdank. Ik voel me zo schuldig tegenover haar, als ik gewoon beter uit mijn doppen had gekeken, was dit allemaal niet gebeurd! Als ik gewoon beter uit mijn doppen had gekeken, lag Lina niet in het ziekenhuis! Dan zat ze nu gewoon op school, net als Karen. Weet Karen het eigenlijk? Weet zij dat wij dat ongeluk hebben gehad? Naja, ik denk trouwens van wel, Karen is altijd op de hoogte van de laatste roddels, en dit zal er vast en zeker een worden.
Dan komt er een zuster binnen, gevolgd door mijn moeder. Volgens mij heeft ze gehuild, want haar ogen zijn helemaal rood. Ik hoop niet dat ze zich al te veel zorgen over mij heeft gemaakt. ‘Hee meis, hoe gaat het nu met je?’ zegt ze op een doodnormale toon, alsof er niets gebeurd is. Het komt er een beetje stom uit, want ik zié gewoon dat ze gehuild heeft. Ik geef een klein glimlachje als antwoord. Toch ben ik eigenlijk best benieuwd naar wat er allemaal precies gebeurd is, dus verzamel ik al mijn kracht: ‘W-w-wat.. wat is er gebeurd?’ ‘Je hebt samen met een ander meisje, hoe heet ze ook al weer, Lena? Een auto ongeluk gehad, en hebt twee weken in coma gelegen,’ antwoordt ze zachtjes. Ja, dat we een ongeluk hadden gehad, dat wist ik nou net ook nog wel. Maar twéé weken, zolang? ‘Ze heet Lina, mam,’ antwoord ik. Als een soort van antwoord glimlacht ze terug. ‘H-h-h..hoe is het nu met haar?’ ‘Die is weer helemaal de oude. Ze zit nog wel in een rolstoel vanwege haar been, maar ze is al uit het ziekenhuis,’ ‘Zou ik u mogen verzoeken naar huis te gaan en over een paar uur weer terug te komen? Anne moet nu even rusten,’ vraagt een zuster die net binnen gelopen is. ‘Nou, je hoort het al, ik ga. Rust goed uit hè meis!’ zegt ze en ze geeft me een kus op mijn voorhoofd, even was het net als vroeger, toen deed ze dat ook altijd, en dan loopt ze weg.

Reacties: